Het was een grijze herfstdag. Droger en ook iets warmen dan vandaag. De politie had op zeker honderdduizend man gerekend. Maar een paar uur voor de mars van start zou gaan in het centrum van Brussel was het al duidelijk dat het er een veelvoud zouden worden. Op een gegeven moment raakten de treinstations zelfs oververzadigd door de mensenmassa die maar bleef toestromen.

Het was 1996. We zaten in volle Dutroux-periode. Laetitia Delhez en Sabine Dardenne, twee Waalse meisjes, waren in de maanden voordien uit de kelder van Marc Dutroux gered. Ze waren ontvoerd en seksueel misbruikt. An Marchal en Eefje Lambrecks en Julie Lejeune en Mélissa Russo, ook allemaal slachtoffers van pervert Marc Dutroux, waren dood teruggevonden. Justitie had te weinig gedaan om hen terug te vinden, vonden velen.

Maar de spreekwoordelijke druppel voor het grote publiek was ongetwijfeld het verfoeide Spaghetti-arrest. Terwijl gans het land nog in shock was van wat monster Marc Dutroux had aangericht, besliste het Hof van Cassatie dat onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte van Neufchâteau, op dat moment de nieuwe volksheld omdat het mede door zijn ijver was dat de zaak opgelost raakte, van het onderzoek naar de misdaden van de bende-Dutroux moest worden gehaald. Want hij had een schijn van partijdigheid gewekt door naar een spaghetti-avond te gaan van de vzw Marc et Corinne, waar onder andere Laetitia Delhez aanwezig was.

Het was een bom. Heel het land sprak er schande. Dit was de stap te ver. En dus riep Marie-Noelle Bouzet, mama van het vermoorde meisje Elisabeth Brichet, op om een grote mars te organiseren in Brussel. Om justitie te tonen dat het volk het niet meer pikte.

Op zondag 20 oktober 1996 kleurde Brussel helemaal wit. Een mensenzee van mannen en vrouwen, jong en oud, veel gezinnen met kinderen ook. En veel allochtonen. Want ook het Marokkaanse meisje Loubna Benaïssa werd ontvoerd en vermoord door een pervert.

Centraal in de Witte Mars liepen de ouders van de vermoorde en nog vermiste kinderen. En Laetitia Delhez en Sabine Dardenne, die bevrijd werden uit de kelder van Dutroux.

“Iedereen wilde ons aanraken. Ik was bij momenten bang”, schreef Sabine Dardenne later in haar boek over de zaak Dutroux.

“We werden overstelpt met duizend bloemenruikers. Er liepen mensen langs me - later had ik door dat het mensen van de staatsveiligheid of politie waren - die tegen me zeiden ‘Geef die bloemen maar hier, we dragen die wel voor u”, maar ik antwoordde “Nee, ik wil ze zelf dragen”, herinnert Paul Marchal zich twintig jaar later.

“Ik had het gevoel dat ik mijn vermiste dochter letterlijk met me meedroeg. Zoveel wogen die bloemstukken na een tijd. Maar ze gaven me tegelijk moed. Ik stond niet alleen. Ik heb die bloemen de volgende dag op haar graf gaan leggen”, aldus Marchal.

Op dat moment was alles nog koek en ei tussen de ouders van de slachtoffers. Maar dat zou snel veranderen.

De politiek kon niet blind blijven voor het ongenoegen bij de bevolking. Daarvoor was de opkomst te groot geweest. De volgende dag al beloofde premier Dehaene, die de ouders ook persoonlijk had ontvangen op de dag van de mars, dat hij met spoed justitiële hervormingen voor justitie zou voorstellen.

Dehaene erkende dat de politiek medeschuldig was aan de problemen met het justitiële apparaat. Hij beloofde dat de ontvoering van kinderen en de wijze waarop ontvoeringszaken tot dan toe werden behandeld “tot op het bot” zouden worden uitgezocht en oplossingen voor waar het fout gelopen was.

Eén van de veranderingen die er kwamen was onder meer de oprichting van Child Focus, dat nu bij iedere verdwijning van een minderjarige onmiddellijk in actie komt en op die manier al verschillende kinderen heeft gered. Kinderverdwijningen worden sindsdien ook altijd ernstig genomen dankzij de cel Vermiste Personen.

Nadien is nog verschillende keren geprobeerd om een nieuwe Witte Mars te organiseren. Maar dat was telkens een mislukking zodat de Witte Comités, die na de zaak Dutroux als paddenstoelen uit de grond waren gerezen, allemaal verdwenen.