"Uit de kleren gaan was voor de actrices vooral een opwindend idee"

"Calendar girls" was gebaseerd op het echt gebeurde verhaal van de 'Rylstone and District Women’s Institute', in het Engelse graafschap North Yorkshire, waarvan de niet meer zo jonge leden –de leeftijden varieerden van 45 tot 65 jaar- in 1999 beslisten om af te stappen van een saaie jaarkalender en voor naaktfoto’s te kiezen om iedere maand van 2000 te illustreren. Het leverde hen publiciteit op tot ver buiten de Britse grenzen. Helen Mirren: "Toen ik het artikel over de kalender in The New York Times las -er werd zelfs een uitgebreid artikel aan besteed- herinner ik me dat ik erg trots was op mijn land."

Van de kalender werden op 3 weken tijd meer dan 10.000 exemplaren verkocht. Op het eind van 1999 bedroeg het totaal verkochte exemplaren zelfs 88.000. Uiteindelijk zou een bedrag van 450.000 pond verzameld worden voor het onderzoek omtrent leukemie, waarvoor het initiatief opgezet was.

Ook al werden aan de film verschillende plotwendingen toegevoegd om het verhaal of grappiger of dramatischer te maken, "het hart van het verhaal blijft intact" aldus een van de originele "calender girls", Tricia Stewart (zie 2e van links op onderstaande foto), in september 2003 aan BBC News. Maar het bloot gaan, was niet voor iedere actrice zo evident.

Celia Imrie (Celia in de film): "Ik heb het nooit graag gedaan, uit de kleren gaan. Ik ben nooit knap geweest en daarom is de uitdaging heel wat groter als je geen perfecte maten hebt. Maar dit was een uitdaging. De echte 'calendar girls' wezen de actrices erop dat ze zich niet zo serieus moesten nemen. En Helen, die het gewoon was zich uit te kleden voor een camera, hielp ons nog een handje meer." (The Guardian, oktober 2014)

Helen Mirren (Chris Harper): "De anderen hadden voordien nooit een naaktscène gedaan. Ik wel, dus kon ik hen advies geven. Maar goed, ze waren allemaal professionele actrices. Bovendien vonden ze het meer dan waarschijnlijk een opwindend idee." (CBS, december 2003)

Julie Walters (Annie Clarke): "Iedereen deed het in zijn broek van de schrik. En dus besloot Helen Mirren om champagne mee te brengen. Zodat we ons allemaal konden bezatten." (Mirror, juni 2015)

Celia Imrie: "Ik moest als eerste uit de kleren. Zenuwslopend. Het was een voordeel dat mijn rol ook iemand was die veel zenuwen had. Eenmaal het gebeurd was, reageerden de anderen van de cast uitzinnig. En werden champagne en Twiglets bovengehaald." (The Guardian)

Regisseur Nigel Cole: "Eenmaal de actrices hun equivalenten uit het dagelijkse leven ontmoet hadden en hun enthousiasme, hun ondersteunende groepssfeer ervaren hadden, had dat ook zijn effect tijdens de opnames. De actrices gingen toen veel makkelijker uit de kleren." (The Guardian)

"De opnames van de naaktscènes namen een week in beslag, maar het voelde als een jaar aan. Want hoe meer je niet mocht kijken, des te meer wilde je juist kijken. De opnameploeg werkte keihard, om toch maar niet de indruk te wekken dat ze aan het gluren waren. Want het bleef een uitdaging om geconfronteerd te worden met naakte lichamen van oudere actrices. Ik heb zelf voorgesteld om me tijdens de opnames uit te kleden, om te tonen dat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten. Maar dat voorstel werd afgeslagen." (The Guardian)

“En ja, Iedere keer als er een naaktscène opgenomen was, werd er een fles champagne gekraakt”, aldus Cole nog. Met dus volgend resultaat, goed voor een Golden Globe voor Helen Mirren en een British Comedy Award voor de film in zijn geheel: