Molenbeek na de plunderingen: “Als ik de politie vertel wat ik weet, is mijn winkel straks een hoopje smeulende as”

We treffen Hassan Zenagui (42) in zijn winkeltje, met een veger. “Het glas zit overal”, zucht hij. “Eerst het grote raam, dan de vitrinekasten. Alles moest kapot.”

Hassan opende zijn winkel Dream-Link tegenover het metrostation Zwarte Vijvers in 2011. Hij verkoopt satellietantennes en Scarlet-abonnementen. Hij herstelt computers, smartphones en tablets. Hij helpt mensen met administratie, scans en faxen. Hij schat de schade op 25.000 tot 30.000 euro.

“Je kunt het zien op die video op Bruzz. Je ziet ze naar buiten lopen met laptops, telefoons en spullen waarvan ze denken dat die verkoopbaar zijn. De drie verdwenen Macs heb ik al geblokkeerd. De sukkel die er in een of andere louche bar iets voor zal betalen, kan er niks mee.”

Angst

Op en rond het plein heeft iedereen wel wat gezien, en te vertellen. Tot je op dat ene punt komt: wie?

Hassan Zenagui: “Ik heb sommige van die gasten herkend, ook al droegen ze sjaals en mutsen. Je ziet de video, je vertraagt en je ziet een vertrouwd silhouet of een gezicht. Iedereen hier in de buurt kent ze. Maar het is niet aan mij om bij de politie hun namen vrij te geven. De politie vroeg: wilt u een klacht indienen? Tegen wie moet ik een klacht indienen? Tegen dertig, veertig gasten? Ik zeg ook niet dat ik ze allemaal ken. Toch wel een paar.”

“Als ik de politie vertel wat ik weet, is mijn winkel tegen de avond een hoopje smeulende as. Dus nee, dank u, ik heb al problemen genoeg. Dat de politie zelf haar werk doet.”

De etalageruit is vervangen door OSB-platen. Hassan heeft er een grote lap papier op geplakt: Ouvert. Een statement. Hij blijft niet bij de pakken zitten. Het leven gaat voort.

“Men zegt me dat de verzekering wel zal tussenkomen, en dat zal ook wel. Maar wanneer? Hoe overbrug ik de komende drie maanden?”

‘Niks spontaans’

Montilo Kristovic zag maandagavond alles gebeuren. Hij woont op de vierde verdieping van het appartementsblok met onderaan de apotheek als eerste doelwit, even na middernacht. Montilo emigreerde vijftien jaar geleden vanuit Belgrado naar Molenbeek. Dit oudjaar was het derde op rij dat hij volgde vanuit zijn raam.

Montilo: “Met oudjaar 2016-2017 zorgden dezelfde gastjes voor problemen. Vorig jaar opnieuw. Het was gewoon afwachten hoe erg het deze keer zou zijn. Het is niet correct te zeggen dat de politie afwezig was. Er stonden vier patrouillewagens in de straat – zelf gezien. Rond kwart voor twaalf zijn die weggereden, mogelijk opgeroepen om ergens anders tussen te komen. Die gasten wachten ook tot ze zeker weten dat de politie er niet is.”

De Serviër wijst ons een garagepoort aan langs de Gentsesteenweg. “Ik zag ze daar iets na middernacht een na een binnengaan en buitenkomen met stenen en stukken metaal. Die stenen hadden ze klaargelegd achter die garagepoort. Ze waren bijna allemaal in het zwart gekleed, ze droegen mutsen en sjaals zodat camerabeelden weinig zullen helpen. Of er zal bij het identificeren altijd betwisting zijn: bewijs maar eens dat ik dat ben.”

“Maak ons niet wijs dat dit iets spontaans was.”

Joods doelwit?

Het eerste doelwit was de apotheek. Niet toevallig die apotheek, denkt Montilo. “De uitbaatster is een joodse.”

Zelf wil de betrokken dame niet de minste reactie kwijt. Ze laat weten het te druk te hebben met puinruimen. De apotheek zelf blijft nog enkele dagen gesloten, de klanten worden bediend vanuit een andere zaak. Bij de politiezone Brussel-West zegt woordvoerster Caroline Vervaet geen indicaties te hebben dat de apotheek een gericht doelwit was. “Volgens ons waren de aanstokers uit op een confrontatie met de politie en de overige hulpverleningsdiensten.”

Montilo blijft er van zijn kant bij: “Een geplande actie. Ik zag oudere gasten jongere stenen en staven toestoppen. Daar gingen ze dan de bushokjes en het glas van de metrolift mee te lijf, en de etalages. Het tweede doelwit was het medische kabinet, en daar werken vooral Libanezen. Ik vind het net iets te toevallig. Sommige van die jongelui schat ik vijftien jaar, misschien jonger. In het kabinet kregen ze de ruiten niet kapot. Toen hebben ze zich tegen de winkel van mijnheer Hassan gekeerd.”

Hassan is Marokkaans, net als de meeste jongelui. Etniciteit lijkt dus toch niet zo determinerend te zijn geweest. “Mijn etalage was die met de meest waardevolle spullen”, zegt Hassan zelf. “Ik zou verder niet zoeken naar redenen. Die gasten hebben geen redenen.”