De buit is voortreffelijk: de 10 beste platen van de week
Heeft u goeie platen gemist tijdens het kerstverlof? Nou, ja! Nu het muziekseizoen zich weer op gang trekt, verzamelen wij het kruim dat de voorbije weken tussen de mazen van het net glipte, aangevuld met de eerste kleppers van 2019.
1. MIKE - War In My Pen
De meest frisse nieuwkomer van 2018? Dat zou wel eens MIKE kunnen zijn geweest, de New Yorkse rapper-producer die het voorbije jaar maar liefst drie uitstekende platen uitbracht. In deze rubriek haalden wij dan ook lof en wierook boven voor Black Soap en Renaissance Man, en we doen dat opnieuw voor War In My Pen, de derde release, die aan het begin van de winter verscheen.
Zoals zijn geestesgenoot en goeie vriend Earl Sweatshirt opteert MIKE voor vermolmde beats vol vage, wegdeemsterende samples waarbij het een uitdaging is de bron te achterhalen. Zijn logge maar kordate raps doen denken aan die van MF Doom, zijn stotterende klankexperimenten en totale misprijzen van radiovriendelijkheid hebben veel gemeen met de aanpak van JPEGMAFIA, die andere geluidsterrorist die de alternatieve hiphop van 2018 naar het hoogste niveau tilde.
Op War In My Pen is het opnieuw van dattum. MIKE wurmt zich door de chaos aan geluiden, ploeterend door de modderige ritmes, met naakte, alledaagse bespiegelingen over zijn leven als Afro-Amerikaanse slacker, over zijn vrienden, zijn moeder en zijn zus, zijn vader die in de gevangenis zit. “Y’all say I look like my dad / To my mom, that’s a problem ‘cause I look like him past / Like some arguments and trips in the cab / Tryna all stay calm, it’s bridging the gap”, klinkt het. Een fantastische anti-held.
2. Ben Frost - Fortitude III
Fraai soundtrackwerk van de Australische, in IJsland residerende componist-geluidskunstenaar Ben Frost – u kent hem ook van grensverleggende experimentele elektronicaplaten als The Centre Cannot Hold of van de soundtrack van de Netflix-serie Dark. Frost is huiscomponist van de psychologische sciencefiction-thrillerreeks Fortitude dat ook voor het derde seizoen op hem kon rekenen.
Hij haalt hier de gebruikelijke truken van de foor boven om spanning te suggereren (ijzingwekkende crescendoviolen, dreigende koperblazers), maar schuwt evenmin onorthodoxe klanken. Zie: de huiveringwekkende industriële soundscape van ‘Catastrophic Deliquescence’ of de uitgerokken horrorambient van ‘Longer Than All The Life You Lived Before It Started’. Een delicatesse in het genre.
3. 9th Wonder - Zion III
Wat ons betreft hoort 9th Wonder thuis in het rijtje briljante producers à la Madlib en Dilla: een uiterst getalenteerde beatsmid met veel liefde voor oude soul, jazz en funk die in het verleden geniale grooves brouwde voor goed volk als Kendrick Lamar, Anderson .Paak, Jill Scottt, Talib Kweli, Murs en Rapsody. Op het – hou je vast aan de takken van de bomen! – 42 tracks tellende beatfestijn Zion III toont hij nogmaals wat hij waard is als producer, nu en dan bijgestaan door bevriende rappers. Wie tuk is op soulvolle, in een knusse vinylsound gedompelde ninetieshiphop zet deze op repeat.
4. Princess Nokia - Metallic Butterfly
Eindelijk beschikbaar op de streamingdiensten, nog wel in een keurig opgepoetste heruitgave met bonustracks erbij: het debuutalbum van Princess Nokia. De New Yorkse indierapster die twee jaar geleden potten brak met haar mixtape 1992 profileerde zich in haar begindagen als een soort eclectische elektro-artieste. Metallic Butterfly schiet dan ook nerveus van hiphop over drum-’n-bass tot bij favelabeats en springerige hitparadepop. Gek, onvoldragen, hopeloos pril, maar wel verdomd aanstekelijk.
5. 21Savage - i am > i was
Verdraaid, het derde studioalbum van de Atlanta-rapper 21Savage houdt zich keurig staande tussen de overload aan gelijkaardige mainstream-hiphopreleases. Van geestesgenoten als Kodak Black, Meek Mill en French Montana onderscheidt hij zich vooral door zijn misgoyne onzin af te wisselen met emotionele getuigenissen die behoorlijk wat breekbaarheid etaleren. En die zijn gedweep met vuurwapens doen vergeten.
Zie ook ‘Letter 2 My Momma’ waarin Savage zijn jeugd overloopt en hoopt een betere vader te worden dan de zijne en waarin hij zijn moeder eert: “It’s a hard job of women raise men, too (True) / Ma, you never left my side and I thank you (True).”
6. Rare Akuma - Akuma Season!
Wij verwachten in 2019 niet alleen de bevestiging van Belgische rappers als K1D en Amoachille of van soulprinsessen als Martha Da’Ro, maar ook de definitieve doorbraak van undergroundfenomeen Rare Akuma. De Antwerpse producer-rapper maakte in de hiphopscene al grote sier met zijn korzelige, industriële horrorcoreproducties (hij werkte samen met $uicideboy$ en had contact met XXXTentacion). Sinds het fenomenale, rotagressieve ‘Raging Fists’ mag u hem ook als MC serieus nemen.
Op Akuma Season!, zijn volwaardige debuut, staat zowaar een vervolg op die track, ‘Raging Fists II’: fenomenale elektropunk-meets-hiphop die zowel Denzel Curry als The Bug en Run The Jewels in gedachten roept. Maar Akuma beheerst er ook trappy r&b en geestesverruimende Soundcloud-rap. Of wat dacht u van het loom groovende, lichtjes jazzy duet met DVTCH NORRIS? Een fraai, zij het wat onevenwichtig visitekaartje, deze eersteling. Wij, u en de rest van al wie naar kwaliteit hunkert, houdt hem in de gaten.
7. Chrome Sparks - Be On Fire EP
Wij waren vorig jaar erg te spreken over de titelloze debuut-ep van de jonge Brooklynite Chrome Sparks (Jeremy Malvin), die slim soulvolle r&b-pop aan TNGHT-achtige postdubstep koppelde. Zijn nieuwjaarsgeschenkje heet Be On Fire en kiepert de pop overboord om te focussen op de beats. De tracks schipperen tussen de opgefokte synth-monsters van Lunice en Rustie en aan de eighties schatplichtige vocoderelektro. Niks wereldschokkends, wél superbe geproduceerd en verdomd lekker.
8. Bad Bunny - X 100PRE
De Puertoricaanse zanger Bad Bunny mag worden gerekend tot de voorhoede van de nieuwe latinpop die ook in Europa de hitparades heeft ingenomen. Op dit debuut demonstreert hij hoe flexibel zijn wat zeurderige, weinig wendbare zang is. Van klassieke reggaeton en trap-hiphop over cheesy stadionrock tot French elektro: geen enkele muziekgenre lijkt immuun voor Bunny’s soepele, met Autotune beteugelde machogecroon. De uitschieters? Het Kavinsky-achtige ‘Otra Noche en Miami’, ‘200 MPH’ met zijn smerige Diplo-beat en, natuurlijk, de wereldhit ‘MIA’, met Drake.
9. KOKOKO! - Liboso EP
Broeierig en opzwepend, deze combi van de elektronicaproducer Débruit, zanger Makara Bianko en een resem muzikanten uit de Ngwaka-buurt in Kinshasa. Daar ontstond KOKOKO! tijdens een heuse block party, waar de bende speelde op zelfgemaakte instrumenten, geconstrueerd met schrijfmachines, motoronderdelen en plastic flessen. Op de Liboso EP baart die doe-het-zelfdrift feestelijk stampende tribal-grooves maar ook gammele synth-house die niet alleen de Afropop van de eighties ademt maar ook de Londense postpunk uit die tijd. Heet spul.
10. Spacebomb House Band - Library Music IV: Return Of The End Of Time
Wij begonnen al spontaan te hyperventileren tijdens het consumeren van de vorige drie episodes van Library Music, in wezen de speeltuin van Matthew E.Whites begeleidingsband. Op dit vierde deel houdt dit kransje topmuzikanten uit Virginia het torenhoge niveau van de reeks aan. U krijgt gemoedelijk hobbelende proto-elektronica die schippert tussen John Carpenter, Vangelis en Giorgio Moroder maar ook elektro à la Cybotron, psychedelische americana, woeste jazzrock en kosmisch verantwoorde drones. Voortreffelijk.
