Verpleegkunde als late roeping: "In mijn land gaat een man geen verpleegkunde studeren”

“In mijn land gaat een man geen verpleegkunde studeren”

Feraidun Hashimi (26) uit Bilzen, aan de slag bij het Wit-Gele Kruis in Limburg

“Zeven jaar geleden kwam ik als vluchteling naar België. In Afghanistan had ik door de oorlog geen enkele vorm van onderwijs gevolgd. Hier leerde ik eerst Nederlands en probeerde ook middelbare school. Maar het lukte me niet om een diploma te halen.

“De eerste jaren dat ik hier was, hebben veel mensen mij geholpen en gesteund. Mensen van het OCMW, maar ook sommige leerkrachten en vrijwilligers. Zij vertelden me dat ik een HBO5-opleiding (vroegere A2) kon beginnen. Ik moest wel eerst een examen afleggen, maar slaagde. Ik koos voor verpleegkunde, omdat ik ook mensen wou helpen.

“De studie zelf was zwaar. Ik had bijvoorbeeld nooit wiskunde gehad. En dan was er nog de taal. Tijdens de examens lukten de gesloten vragen wel, maar open vragen begreep ik niet altijd goed. Ook het cultuurverschil speelde me parten. In eerste instantie binnen mijn eigen omgeving. In mijn land gaat een man geen verpleegkunde studeren, dat is iets voor vrouwen.

“Patiënten moesten ook even wennen. Ze dachten bijvoorbeeld dat ‘mensen zoals ik’ geen respect kunnen hebben voor een vrouw. Pas als ze me leren kennen en ik hun vertrouwen heb gewonnen, loopt het los. Dat was zo tijdens mijn stages en ook bij mijn huidige job.”

“Ik kreeg thuis niet de kans om voort te studeren”

Davina Depoorter (35) uit Diksmuide, werkt bij Wit Gele-Kruis West-Vlaanderen

“Ik heb in de verkoop, als nachtarbeidster in een fabriek en in een wasserij gewerkt. Daarna was ik achtereenvolgens poetsvrouw, postbode en zelfstandig naaister. Nochtans was het al als kind mijn droom om een zorgberoep te doen. Ik wist wat ik wou, alleen kreeg ik thuis om financiële redenen niet de kans om voort te studeren.

“Toen mijn vader tien jaar geleden ziek werd, hielp ik mee met de thuisverpleegster. En toen wist ik het: ik moest mijn leven omgooien en mijn droom volgen. Na mijn scheiding en veel interimjobs later zette ik de stap. Ik koos voor gegradueerde verpleegkundige omdat de begeleiding daar veel beter is. Ik zat in een moeilijke situatie, was het niet gewoon om te studeren en tijdens mijn studies is ook mijn mama overleden. De steun die ik toen kreeg op school was hartverwarmend. Zonder had ik het nooit gered.

“Ik koos in mijn laatste jaar de specialisatie ‘mensen met een beperking’. Dat is een specialisatie die niet veel voorkomt, ik word dus vaak gevraagd door collega’s om bij te springen als een patiënt een beperking blijkt te hebben. Niet iedereen weet daarmee om te gaan. Ik wel.”

“Ik ben een paar keer blijven zitten. Schoolmoe, noemen ze dat”

Lorenzo De Muyt (23) uit Oedelem, zit in het tweede jaar gegradueerde verpleegkunde

“In het middelbaar ging het moeizaam. Ik ben een paar keer blijven zitten. Schoolmoe, noemen ze dat. Halfweg het zesde middelbaar ben ik gestopt en gaan werken. Mijn eerste sollicitatie was meteen prijs: ik mocht beginnen als verkoper in de Action. Als 19-jarige plots maandelijks een loon hebben, was heel leuk. Maar na twee jaar had ik door dat die job geen voldoening zou geven voor de rest van mijn leven.

“Via de VDAB ging ik op zoek naar een doel. Ik kon goed overweg met ouderen en zorgbehoevenden. En dus raadde de VDAB mij aan om gegradueerde verpleegkunde te proberen. Dat is minder hoog gegrepen dan bachelor, en als het lukt kan je via een brugopleiding toch nog voor bachelor gaan.

“In het begin dacht ik: is dat wel iets voor mij? Ik denk dat wie me kende uit de humaniora nooit gedacht had dat ik ooit voor verpleegkunde zou gaan. Ik wou altijd accountant of bedrijfsleider worden. Maar hoe meer stage ik doe, hoe meer ik besef dat dit echt is wat ik wil doen. Je voelt jezelf groeien.”