De laatste boodschap van Scott Dozier, de terdoodveroordeelde die uit het leven stapte na twee uitgestelde executies

Dozier groeide op in een welgesteld gezin, studeerde af als tuinarchitect en trouwde met zijn jeugdliefde, maar hij begaf zich al snel in criminele kringen. In april 2002 merkte een onderhoudsmedewerker een vreselijke stank op uit een afvalcontainer aan een appartementencomplex vlak bij de Strip in Las Vegas. In de container lag een koffer met een walgelijke brij van menselijk haar en vlees en een bebloede handdoek.

In de koffer lag het in stukken gesneden lichaam van de 22-jarige drugsdealer Jeremiah Miller, die een week eerder als vermist was opgegeven. Speurders kwamen snel uit bij Dozier en na zijn arrestatie werd hij ook gelinkt aan de moord op een andere drugsdealer Jasen Green. Op 3 oktober 2007 kreeg Dozier de doodstraf.

In de staat Nevada werd al twaalf jaar geen executie uitgevoerd en de nieuwe executiemethode is experimenteel en omstreden. Volgens experts kan de cocktail van midazolam, fentanyl en cisatracurium veel pijn veroorzaken, waardoor de executie van Dozier al twee keer werd uitgesteld.

Dozier had al verschillende keren verklaard dat hij zo snel mogelijk geëxecuteerd wou worden, zelfs met de omstreden cocktail. En later dit jaar zou dat alsnog gebeuren. Maar Dozier hing zich zondag op in zijn cel. Vlak voor zijn dood sprak hij nog met verschillende Britse media. Aan journalist Paul Martin van The Daily Mirror dicteerde hij een lange boodschap.

Het heeft geen zin meer om te leven. Ik kan geen vijf meter stappen of een klootzak zegt me waar ik moet gaan. Er zijn 48 cellen voor 48 van ons op Death Row en ik moet leven tussen moordenaars die praten over de fijne details over hoe het is om iemand te verkrachten.

Ik werd veroordeeld in Nevada omdat ik een 22-jarige man doodde en in stukken sneed. Die man was een medecrimineel. De maatschappij behandelt met nu net zoals die f**king monsters.

Wanneer je dit leest, ben ik bijna zeker dood. Sommigen zeggen dat ik dapper ben, anderen vinden me een lafaard. In tegenstelling tot ik zijn er andere mensen op Death Row die vechten om in leven te blijven. Een oude man zit hier als sinds 1979. Ik ben de enige die mezelf op het kapblok legt.

Ik moest constant blijven lachen en vriendelijk zijn tegen mensen die ik walgelijk vind. Ik heb een kleindochter die pas twee is geworden, maar ik heb altijd geweigerd om haar te zien. Ik herinner me mijn fantastische vader en ik wil niet dat mijn kleindochter haar opa enkel kent van aan een gevangenistafel. Dat zou hartverscheurend zijn. Een relatie tussen een opa en een kleinkind zou interactief en cool moeten zijn. Ik heb liever dat ze zich mij inbeeldt en me niet herinnert als een man die ze in de gevangenis moest zien.

Ik heb aan mijn familie uitgelegd dat ik liever dood ben dan dit en mijn familie gelooft mij. Het is zoals kanker die ik niet wil laten behandelen.

Ik haat het als mensen in de rechtbank zeggen dat ik geworden ben wie ik ben omdat ik werd misbruikt als kind of omdat er zelfmoorden waren in mijn familie. (Mijn favoriete grootvader stapte uit het leven.) Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn eigen acties. En ik had eigenlijk een degelijke jeugd, vervolgens een korte periode bij het Amerikaanse leger en een kort huwelijk. In mijn dodencel hangt een foto van mij met mijn baret en mijn jonge vrouw.

Ik verkies het onbekende van de dood boven het bekende van dit leven. Ik steven misschien af op een ‘shitstorm’, maar ik ben altijd iemand geweest die op dingen afloopt. Ze hebben me verteld dat er grote dingen kunnen gebeuren na de dood. Hoewel ik atheïst ben, wil ik ontdekken wat er komt. Waarschijnlijk niets.

Ik heb er alles aan gedaan opdat de staat Nevada mij zou doden, maar ik hield niet van de methode waarbij dubieuze dodelijke middelen worden gebruikt. Ik word liever doodgeschoten door een executiepeloton, zodat ik mijn beul in de ogen kan kijken. Een vuurpeloton is definitief en goedkoop.

Ja, hier kan ik kunst maken. Ja, op de meeste dagen kan ik enkele telefoontjes doen en naar heavy metal luisteren. Zo nu en dan knip ik mijn haar en sport ik. Maar dat is geen leven. Wat ik mis, is een eindeloze lijst. Ik kan geen intieme relaties hebben. Alles in mijn leven is het absolute minimum.

Nu komen mijn laatste momenten eraan. Maar ik zal niet veel zeggen, op welke manier ik ook aan mijn einde kom. Ik ga niemand de voldoening geven door te vertellen wat er juist is gebeurd toen die twee mannen stierven. Ik ben het niet schuldig aan de staat en ik ben het niet schuldig aan de twee mannen waarvoor ik veroordeeld ben. Ik heb wel oprechte spijt voor de families van die mannen.

De staat heeft het recht om mij te vermoorden. Als je f*ckt met iets wat groter is dan jou, dan word je zelf gef*ckt. Ik koos ervoor om buiten de wet te leven. Sinds de middelbare koos ik ervoor om geld te verdienen (de oorzaak van al het kwaad) door drugs te verkopen. Dat gaf me de vrijheid om mijn levensstijl na te jagen.

Je zal het misschien moeilijk geloven, maar ik heb me altijd aan strikte morele regels gehouden. Het is belangrijk voor mij dat niemand me ooit heeft beschuldigd voor moord op kinderen of vrouwen, alleen andere criminelen. Als je je buiten de wet begeeft, moet je buiten proportie handelen tegenover anderen die ook buiten de wet opereren. Het is de enige manier om jezelf te beschermen.

Het stoort me dat de staat beweerde dat ik de 12.000 dollar heb gestolen die hij had meegebracht om drugs te kopen. Dat is niet waar. Ik zou nooit stelen.

Ik weet niet eens waarom ik deze laatste boodschap breng, ik pleit niet voor hervormingen. Niets zal veranderen. Maar ik weet wel dit: ik ben nooit iemand geweest die zich verstopte. Ik geloof dat je op je voeten moet staan en niet op je knieën moet leven.

Nu zeg ik, Scott Dozier: Laat het gebeuren. Vaarwel.

Enkele weken voor Dozier uit het leven stapte, gaf hij ook nog een interview aan VICE. Dat interview kan je hieronder bekijken.

Met vragen over zelfdoding kan je terecht op het gratis nummer 1813 van de Zelfmoordlijn of op www.zelfmoord1813.be.