Amper 19 binnenlandse adopties in 2018: “Instagram-generatie wil het perfecte kind”

Het aantal binnenlandse adopties in Vlaanderen is al jaren stabiel. De laatste vijf jaar schommelde het aantal plaatsingen van 22 (2015) naar 23 (2016) en 29 (2017). Volgens cijfers van het Vlaams Centrum voor Adoptie (VCA, binnen Kind & Gezin) zakte het cijfer vorig jaar onder de 20: er waren amper 19 plaatsingen. 

Die gebeurden in acht gevallen bij een homokoppel en in negen gevallen bij een heterokoppel. Daarnaast was er ook telkens één adoptie bij een alleenstaande man en een alleenstaande vrouw. Het hoge aantal homokoppels in de cijfers is niet nieuw. In 2017 kwamen 20 van de 29 geplaatste adoptiekinderen terecht in een gezin met twee vaders.

Uit cijfers die Vlaams Parlementslid Lorin Parys (N-VA), zelf vader van twee pleegkinderen en een adoptiekind, heeft opgevraagd, blijkt verder dat het aantal kandidaat-adoptieouders dat kan starten aan het voorbereidingstraject daalt. Terwijl het er in 2016 nog 239 waren, stond de teller eind november 2018 maar op 167. 

De gemiddelde wachttijd om het traject te starten is 2 jaar en 8 maanden. De wachttijd tot de adoptie effectief rond is, is volgens Parys wel gedaald tot 5 à 6 jaar, terwijl dat enkele jaren geleden nog 8 à 9 jaar was.

Parys maakt zich wel zorgen over wat hij bestempelt als "de zoektocht naar het perfecte kind". Kandidaat-adoptieouders willen volgens hem enkel nog pasgeboren en gezonde kinderen zonder beperkingen of 'rugzakje'. 

Parys: “Dat is geen goede evolutie. Ik heb er wel begrip voor, iedereen wil een gezond kind. Maar je ziet en voelt de bijwerkingen van de Instagram-generatie doorschemeren in de toenemende vraag naar perfectie. Alles moet onberispelijk en gaaf zijn. We hebben hoge verwachtingen van onszelf en dragen die over op onze kroost.”

De N-VA'er beseft dat het “delicaat” is, maar hij ziet een mogelijk verband met het hoge aantal homo-adoptieouders. Het gaat vaak om hoogopgeleiden die enorm voorbereid aan hun adoptietraject starten. "Ze willen geen enkel risico lopen. 'Onze kinderen zullen het al moeilijk genoeg hebben met twee papa's', hoor je dan. En dus gaat vaak de deur toe voor het kleinste risico op een 'minder dan perfect' kind.”

“Natuurlijk geldt dat niet voor elk homokoppel dat adopteert, maar de tendens is duidelijk", meent Parys. 

Bij de Vereniging voor Adoptiekind en Gezin (VAG) merken ze niet dat adoptieouders op zoek gaan naar het “perfecte kind”. Ouders zijn zelfs vaker bereid om al oudere of meerdere kinderen te adopteren, klinkt het in een reactie.

“Het is altijd zo geweest dat ouders het liefst van al een gezond kind hebben. Dat is ook zo bij ouders die op een natuurlijke manier een kind krijgen”, zegt Greet Pauwels van de VAG. Ze benadrukt wel dat ze bij de vereniging totaal niet merken dat adoptieouders enkel nog pasgeboren en gezonde kinderen zonder beperkingen of ‘rugzakje’ willen.

Integendeel zelfs. Bij buitenlandse adopties valt het net op dat er meer gekozen wordt voor oudere kinderen en adopties van meerdere kinderen tegelijkertijd, aldus Pauwels. De economische situatie van de landen van herkomst is erop vooruitgegaan, waardoor er in het algemeen minder buitenlandse adopties zijn. “Bovendien worden kinderen ook sneller opgevangen in hun eigen land, wat een goede zaak is”, vertelt Pauwels.

Dat er in 2018 “slechts” 19 binnenlandse adoptie waren, terwijl dat aantal de voorbije tien jaar schommelde tussen de 22 en 35, vindt Pauwels niet verontrustend. “Het gaat niet over een dramatische daling. De voorbije jaren waren het er maximum 30 per jaar.”