Zus Lies Lefever blikt één jaar na haar dood terug: “Het is waar wat ze zeggen: drank is de duivel”

“Het podium, de humor: het heeft lang geholpen als medicijn. Tien jaar lang ging dat goed: op een gegeven moment straalde ze zelfs echt. Haar huid was mooi, ze deed ook weleens een kleedje aan, ook al haatte ze dat. Maar dan zeiden wij: ‘Komaan Liesje, stop nu eens met de kwajongen uit te hangen, doe eens een kleedje aan en doe wat lippenstift op.’ ‘Ja, ik zal eens rode lippenstift opdoen, dan zal je ze zien lachen,’ antwoordde ze dan. Zo’n kleedje ging voor haar al héél ver. ”

“Maar rond haar 30ste, toen ze zelf kinderen kreeg, is dat veranderd. ‘Ik ben nu moeder, ik heb een verantwoordelijkheid, ik heb die kinderen uit liefde gemaakt. Maar ben ik er wel uit liefde gekomen?’ Mijn moeder kon Liesje alleen maar vertellen wat Liesje zelf al zo lang wist: iemand had gehuil gehoord uit die put, ze hadden dat piepkleine baby’tje eruit gehaald en het leefde, maar niemand wist wie haar moeder of vader was. Liesje besefte toen: niemand kan me een antwoord geven, ik moet zelf op onderzoek trekken.” 

Haar deelname aan ‘Heylen en de herkomst’ liet diepe sporen na. “Na haar reis naar Rwanda met Martin Heylen (voor ‘Heylen en de herkomst’, nvdr) ging ze steeds slechter slapen, en begon ze ook steeds meer te drinken. Ik drink zelf geen witte wijn meer, omdat Liesje zoveel witte wijn dronk. Het smaakt me niet meer, omdat zij er haar roes mee opzocht. Ze kón ook drinken, want ze moest na een optreden nooit met de auto rijden. En in die wereld wordt er nu eenmaal veel gedronken. Het begon problematisch te worden. Het is waar wat ze zeggen: drank is de duivel. Hoe het is afgelopen, weten we intussen. De onmacht die we nu allemaal voelen, dat we haar toch niet hebben kunnen redden, is zwaar om dragen. Maar ze had het ook zo goed kunnen hebben. Als ze haar handicap wat meer had aanvaard. Dan had ze die gedachten over haar roots misschien wat kunnen loslaten.”

Lees het hele interview met de zus van Lies deze week in HUMO.