GEZIEN. ‘De Dag’: “Een sartriaanse hel” ★★★★★

In de praktijk verloopt dit als volgt: in aflevering één zagen we hoe de politiediensten lucht kregen van een gijzeling en zich professioneel ontvouwden op het ritme van de -nog anonieme- gijzelnemers. De tweede aflevering deed die eerste verhaallijn nog eens over, maar dan vanuit het standpunt van de protagonisten in de bank. 

Zo een atypisch tijdsverloop biedt enkele zaken om opgewonden over te raken: in de bank wordt het toneel herschapen tot een sartriaanse hel waar je als kijker middenin lijkt te zitten. Buiten de bank tuur je tot in de details mee over de schouders van de onderhandelaars. Dat deze vertolkt worden door minder voor de hand liggende acteurs (hallo Sofie Decleir) bevordert de geloofwaardigheid.

Een reeks die 24 uur beslaat, is uiteraard niet nieuw. In vergelijking met het Amerikaanse ‘24’, waar Jack Bauer op één dag meer terroristen in de pan hakt dan de Staatsveiligheid op een heel jaar, heeft ‘De Dag’ eerder een (be)sluipende opbouw. Niet erg, voor zij die via Telenet alle afleveringen in één ruk kunnen uitkijken. Zij die iedere week hun adem moeten inhouden, zullen iets meer geduld aan ‘De Dag’ moeten leggen. Mijn buikgevoel zegt: volhouden. 

★★★★★