Belgen boven! Dit zijn de tien beste platen van de week
U krijgt een heleboel bovenste beste Belgen op uw bord, deze tweede week van 2019. Van jazzcats als Bram Weijters over experimentele jongens als Piet Dierckx en Victor de Roo tot de rapper Rare Akuma. Enjoy.
1. Bram Weijters’ Crazy Men - Here They Come
Voortreffelijke, aan de jazzrock van de jaren 70 schatplichtige eersteling van Crazy Men, de gelegenheidsgroep van de Antwerpse toetsenist Bram Weijters. Met dit eerbetoon aan Here Comes The Crazy Man, de cultplaat van pianist Koen De Bruyne uit 1974, ging Weijters vorig jaar de hort op – hij speelde op onder andere Jazz Middelheim.
Op Here They Come hoort u respectvolle herinterpretaties van stukken uit Here Comes The Crazy Man, in combi met Weijters eigen, langzaam openbloeiende ‘Games’, een heerlijk groovy ‘Only Nineteen’ van Marc Moulins band Placebo en het integere, sprankelende ‘Open Air’ van die andere legendarische (vaak vergeten) Belgische fusionband Solis Lacis.
Wie in de waan verkeert dat uitsluitend jonge wolven als STUFF. wonderen hebben verricht voor de experimentele jazz in ons land, mag Here They Come toch eens grondig binnenstebuiten keren. En bij benadering ook eens door het werk van Placebo en Solis Lacis ploegen. U wordt er een gelukkiger mens van. Hopen we althans.
2. Angelo De Augustine - Tomb
De Californische singersongwriter Angelo De Augustine is een protégé van Sufjan Stevens die hem tekende op zijn platenlabel Asthmatic Kitty. Nogal wiedes. Op Tomb, dat met wat geluk de doorbraak markeert voor De Augustine, zweeft hij sierlijk tussen tedere Sufjan-platen als Seven Swans en Carrie & Lowell, zonder de loden somberte ervan mee te zeulen.
Maar we horen er ook vleugjes Nick Drake, Elliott Smith en Moses Sumney in. De Augustine beschikt over een hoge, vederlichte, haast transparante zangstem en laat deze fluks dwarrelen over tintelende akoestische fingerpicking, minimalistische drumcomputerritmes en hypnotiserende synth-flarden. Feeëriek en erg troostend.
3. Rare Akuma - Akuma Season!
Wie hem vorige week nog niet onder de loep kon nemen, geven we nog een kans: Akuma Season!, de eerste volwaardige plaat van de Antwerpse rapper-producer is verplichte kost voor wie tuk is op ongepolijste, avontuurlijke hiphop.
Akuma schiet van industriële shizzle over trappy r&b naar geestesverruimende Soundcloud-rap. Of wat dacht u van het loom groovende, lichtjes jazzy duet met DVTCH NORRIS? Een fraai, zij het wat onevenwichtig visitekaartje, deze eersteling. Wordt 2019 het jaar van Akuma?
4. You Tell Me - You Tell Me
Erg verrassend, deze samenwerking tussen de Britten Peter Brewis van Field Music en Sarah Hayes van het bij ons minder bekende Admiral Fallow. Ze ontmoetten elkaar tijdens een tribute-concert voor Kate Bush en mixen nu hun liefde voor met folk dooraderde seventiespop op dit elegant gearrangeerde, prachtig geproduceerde debuut.
Het hoekige ‘Get Out of the Room’ klinkt als een Talking Heads-demo, ‘Foreign Parts’ als Fleetwood Mac dat de barokke toer op gaat, het puike ‘Water Cooler’ twijfelt tussen Split Enz en Wendy & Lisa. De samenzang van Brewis en Hayes vonkt en fonkelt, de songs zijn slim, passioneel en barsten van het vakmanschap. Schoolvoorbeeldje van indiepop.
5. Piet Dierickx - Piet Dierickx
Compromisloze soloplaat van de Gentenaar Piet Dierickx, ooit drummer bij Soulwax, maar ook bekend van bij knoestige lawaaimakers als Drums Are For Parades en Future Old People Are Wizards. Op dit debuut ontdoet Dierickx zijn obsessie voor drones en industriële noise van de leiband en schurkt hij zich ongegeneerd tegen Merzbow en Throbbing Gristle aan.
De geinige tracktitels verklappen veel (‘Drone Suicide’, ‘Brewing Tea In The Shadow Of A Missile’), de producties doen behoorlijk eighties aan, zij het dat we dan de jaren 80 van Swans en Einstürzende Neubauten bedoelen. De verrassingen zitten in inktzwarte, zich in tristesse wentelende composities als ‘Ambulance du ciel’ of de koortsdroom ‘A Brief History of Everything’, dat naar Fennesz knipoogt.
6. The Delines - The Imperial
Liefhebbers van melancholische, lekker stoffige indie-americana à la Lambchop, Sparklehorse en Neko Case zitten goed bij The Delines, een band uit Portland die vier jaar geleden een cultsuccesje kende met het bitterzoete Colfax.
Ook op het heerlijk weemoedige The Imperial mikt deze groep met leden van Richmond Fontaine en The Decemberists weer resoluut op gebroken harten. Herfstkleurige, zacht wiegende ballads staan garant voor wateroogjes, trillende lippen en gloomy, bluesy feelings. Ideaal nu de winter op z’n koudst is.
7. Victor de Roo - Nachtdichter
Brussels by night. Allerlei lichtjes. Strangers in de straten. Die vreemde, immer verdwaalde snuiters noemen zich op Nachtdichter Victor de Roo en Alex Deforce, artistieke dwarsliggers die de schaduwen van onze hoofdstad maar al te goed kennen. Hun combi van newwave-achtige synth-landschappen en grootstedelijke poëzie zet u best eens op na een lang nachtje doorzakken, bij het wazige ochtendgloren, wanneer de kater zich aandient.
‘Beland in bed’ lijkt wel iets van John Carpenter. ‘Voorbenachte Rade’ ademt een wolkje ‘Elegy for a Lost Summer’ van Anne Clark en ook wel ‘Iedereen doet (wat ie moet)’ van De Waterlanders, al kan dat niet de bedoeling zijn geweest. Het titelnummer is Bukowski op een scheve bossa-beat. Het schoentje mag al ‘ns wringen, quoi.
8. Pink Siifu - I’m Still EP
Smakelijk aanhangseltje van Pink Siifu’s overheerlijke album Ensley, dat mid vorig jaar verscheen en het midden hield tussen Flying Lotus, Odd Future, Isaiah Rashad en het scheefste van Madlib. Op I’m Still leg hij de klemtoon veeleer op zijn dromerige elektronica dan op zijn hiphopkant. Wie gelukzalig zwijmelt bij, pakweg, Blonde van Frank Ocean, laat dit curiosum niet liggen.
9. Ta-Ku - 25 Nights for Nujabes
De Australische beatsmid Ta-Ku, oftewel Regan Mathews, leerden we ooit kennen dankzij zijn fantastische track ‘Make It Last’, zinderende future soul vol Hudson Mohawke-achtige synths en de gouden r&b-stem van JMSN.
Zes jaar en een heleboel mixtapes, ep’tjes en beattapes later is er 25 Nights for Nujabes waarop Ta-Ku zijn helden Madlib en Dilla achterna surft. Hij doet dat met evenveel zwier, zij het een tikkeltje beleefder, met vaak meer oor voor romantische sfeerschepping dan voor impressionante ritmepatronen. Hoe dan ook een traktatie.
10. Hero - Dirty Work EP
Ik Daft Punk. Hij Daft Punkt. Wij Daft Punken. Tien jaar geleden herinterpreteerden Justice, Kavinsky en de halve Ed Banger-stal de vocabulaire van de wereldberoemde Parijse robots al met brio, anno 2019 moet je wel héél vroeg opstaan om met dat soort elektronische lingo hoge ogen te gooien.
De Canadese producer Hero voegt hoegenaamd niets nieuws toe aan het Daft Punk-universum maar gaat met zoveel enthousiasme en zo gewild naïef te werk dat we het een en ander door de vingers willen zien. Yep, Dirty Work bulkt van het jatwerk, maar ‘t is tenminste verdomd funky jatwerk. En op een willekeurige nieuwjaarsreceptie doen we er straks volgaarne een moonwalkje bij.
