Lieve Blancquaert over zieke zoon: "Ik keerde me af van mijn kind, dat was heel hard" 

In "De rotonde" vertelt Lieve Blancquaert over een van de moeilijkste periodes in haar leven. Ze is moeder van twee kinderen, een dochter en een zoon. Toen haar zoon na de geboorte heel erg ziek werd door een banale snotneus, keerde ze zich af van hem. De dokters hadden haar gezegd dat ze niet wisten of hij het ging halen of niet. "Hij is drie dagen kantje boordje geweest en in die drie dagen tijd voelde ik bij mezelf: ik moet overleven. Die kleine smeerlap - ik ga het nu heel hard zeggen - gaat mij niet kapot krijgen."

"In mijn hoofd ging hij sterven. Ze hadden niet gezegd dat hij ging sterven, maar ze  hadden gezegd: we weten niet of hij het zal halen. Dat was voor mij op dat moment exact hetzelfde. Ik dacht: hij gaat dood. Dus ik heb mijn rug toegekeerd naar dat kind. Dat is heel hard. Ik ben er dagen niet meer naartoe gegaan. Nic heeft daar dag en nacht gezeten en ik ben echt gevlucht in mezelf. Ik dacht: ik moet blijven leven, want ik heb nog een kind." 

"Ik wou alleen maar slapen. Een instant postnatale depressie ook. Ik had eindeloos veel schrik. Ik keek in de spiegel en ik zag een vrouw van 80 jaar staan. Ik was kapot. Nu nog. Vreselijk moment. Als ik die herinnering terugroep, dat was keihard. Je wilt niet dat er iets met je kind gebeurt. Natuurlijk ben ik daaruit gekomen zodra hij genezen verklaard was. Dan heb ik hem terug tot mij genomen, meer dan ooit." 

"Als je het nieuws krijgt dat je iemand gaat verliezen, krijg je een rouwreactie", zegt psychiater Titia Hompes die gespecialiseerd is in psychische problemen tijdens of na de zwangerschap. "Je zet dan bepaalde mechanismen in gang om te kijken: hoe ga ik hiermee om. Je voelt in haar verhaal dat er heel veel aspecten zijn die ze daar dan in meeneemt. Enerzijds is een kind verliezen iets heel existentieels en anderzijds moet je gaan zorgen voor het andere kind, dat er ook is. Dat is heel dubbel als ouder."

"Een rouwreactie kan zich uiten in symptomen van een depressie. Dan voel je je  heel somber, je kan niet meer genieten van het leven, niet meer goed eten, slapen, je piekert heel veel en je voelt je heel angstig."

Beluister hier het fragment met Lieve Blancquaert in "De rotonde" op Radio 2.

Twee jaar geleden vertelde regisseur en presentator Nic Balthazar, de partner van Lieve Blancquaert, ook over deze heftige periode. "Je gaat van het grootste geluk naar de diepste miserie als een dokter jou zegt: ik kan je niet beloven dat je kind dat gaat overleven. Die zin krijg je nooit meer uit je oren."

"Ik ben toen de hele week naast hem gaan zitten", zegt Balthazar. Hij had in boekjes over baby's gelezen dat die menselijk, lijfelijk contact nodig hebben. "Maar hij lag met draadjes aan zijn hoofd in een kamer in quarantaine. Ik heb toen de hele tijd mijn hand op hem gelegd en boekjes gelezen." 

Bij Balthazar kwamen de emoties pas los nadat hij met zijn genezen zoon naar huis reed. "Dat was zo'n gigantisch moment van geluk. Toen dacht ik nog meer: hoe gelukkig ben ik, hoe ontzettend gelukkig ben ik met dat kind en met alles wat goed loopt. Ik heb die hele week geen traan gelaten en toen ben ik aan de kant moeten gaan staan en heb zitten bleiten, met schokken, zoals ik nooit meer gehuild heb in mijn leven."

Volgens psychiater Titia Hompes is het normaal dat twee partners helemaal anders kunnen reageren op een stressvolle situatie waarmee ze geconfronteerd worden. "Elke mens reageert anders op groot verlies en gaat anders om met rouw."

Beluister hier het fragment van Nic Balthazar in een aflevering van "De rotonde" uit 2016.