Een slijmerig nummer met een kleffe tekst raakt 50 jaar later nog altijd een gevoelige snaar

Haal de muziek weg uit een spannende film of een dramatische tv-serie en er blijft weinig over. We mogen de kracht van een mooi streepje muziek nooit onderschatten. Integendeel, soms maakt een liedje een scène legendarisch. De juiste klanken tillen een doordeweeks beeld­fragment plots naar een ongekend niveau.

Daar kunnen nadelen aan verbonden zijn. Als ik een ontroerend liedje niet meteen kan thuisbrengen, verlies ik mijn concentratie op de verhaallijn. Dan probeer ik vooral enkele verzen uit het liedje te onthouden. In de meeste gevallen helpt Google me verder. Anders raadpleeg ik gespecialiseerde websites waar mensen (met te veel vrije tijd) gedetailleerd oplijsten welke specifieke nummers te horen zijn in specifieke afleveringen van een populaire tv-serie. We staan er niet altijd bij stil hoeveel liedjes er verscholen zitten in een episode van 50 minuten. En van al die muziek moeten de rechten worden gecleard. Een fulltime­baan.

In de voorlaatste aflevering van het tweede seizoen van de Netflix-serie Ozark hoorde ik zowel in het begin als op het einde een prachtig nummer. Het lied­je deed ergens een belletje rinkelen, maar zowel de titel als de uitvoerder bleven een mysterie. Dat irriteerde me nog­al. De site tunefind.com bracht de oplossing. ‘Wichita Lineman’ van Glen Campbell bleek een regelrechte klassieker. Het nummer prijkte ruim een halve eeuw geleden bovenaan in de Ameri­kaan­se hitlijsten, maar het werd later nog vaak gecoverd door onder anderen Johnny Cash, R.E.M., Guns N’ Roses, Villagers en Ray Charles. Muziekblad Rolling Stone zette het enkele jaren geleden nog in zijn lijstje met beste nummers aller tijden.

Glen Campbell stond vooral bekend als country­artiest. Dit type muzikant doet het traditie­getrouw beter in de Verenigde Staten dan bij ons. Als lid van de Wrecking Crew, een bende getalenteerde muzikale huurlingen, is zijn gitaar­spel eveneens hoorbaar op wereldhits van onder meer Frank Sina­tra, The Beach Boys, Elvis Presley en The Mamas and the Papas. Als solo­artiest verkocht Campbell miljoenen albums, hij vergaarde tien Grammy Awards en verdiende zelfs een Oscar-nominatie.

Een mens noemt zich, zo blijkt uit het voorgaande, te snel ‘muziek­kenner’. Je kunt nooit alles kennen. Er valt elke dag iets nieuws (of ouds) te ontdekken. Soms heb je daar Netflix voor nodig, maar er bestaan ook andere manieren.

Het prachtige ‘Wichita Lineman’ is volgens Spotify niet het populairste nummer van Glen Campbell, maar ik vind het persoonlijk wel een hoogtepunt in zijn werk, al schreef zijn goede vriend Jimmy Webb de ballade. Een eenvoudige bevestiging van de regel dat er achter elke succesvolle country­ster een getalenteerde song­schrijver staat. De ene krijgt de spotlights, de andere een gevulde bank­rekening.

Het blijft opvallend dat een slijmerig nummer met een kleffe tekst over een eenzame man die (ergens op de grens tussen Kansas en Oklahoma) aan een telefoonpaal werkt, ruim vijftig jaar later nog steeds een gevoelige snaar raakt.

Op Wichita Lineman (1968), het gelijknamige album dat ik intussen bestelde, stootte ik onverwacht nog op een cover van ‘Ne me quitte pas’ van onze landgenoot Jacques Brel. Kijk, daar word ik dan gelukkig van. Bestaat er iets interessanters dan muziek? Misschien wel, maar ik moet het nog leren kennen.

Precies daarom blijf ik met veel plezier en aandacht naar films en tv-series kijken. Er gaat niets boven een verrassende soundtrack met oude en gloed­nieuwe klassiekers. Een juiste mix doet wonderen, daar kunnen we in België nog iets van leren.

Op deze manier leeft de muziek van de melige cowboy Glen Campbell een dik jaar na zijn dood rustig verder, al was het maar in mijn persoonlijke Spotify-playlist ‘VRIJ KLEF, MAAR WEL MOOI’.

Mooie liedjes duren misschien niet lang, maar met een beetje geluk en de juiste hulpmiddelen gaan ze wel langer mee.