Ex-winnaars laten in aanloop naar de Gouden Schoen in hun kaarten kijken: “Op vlak van intelligentie kan niemand in België tippen aan Vanaken”

De Gouden Schoen van  Jean-Marie Pfaff in 1978 was een primeur. Anders dan u misschien denkt was hij niet de eerste doelman die de trofee in ontvangst mocht nemen - dat was Jean Nicolay in 1963 -, maar Pfaff was wel de eerste speler van KSK Beveren die de meest prestigieuze Belgische voetbalprijs in de wacht kon slepen. “Eigenlijk had ik de Gouden Schoen al een jaar eerder moeten winnen”, heeft de ex-doelman, tegenwoordig onder meer te boeken als chauffeur van zijn eigen bus, nog steeds zijn mening klaar. Dat geldt trouwens ook voor de verkiezing van dit jaar. Volgens Pfaff is Club Brugge-middenvelder Hans Vanaken de topfavoriet. 

“Hans Vanaken zou een terechte winnaar zijn”, vindt Pfaff. “Hij is vooral een zeer intelligente speler, geen enkele voetballer in eerste klasse kan op dat vlak aan hem tippen. Vanaken is een heel nuchtere gast die zijn tijd heeft genomen om zijn plaats in eerste klasse te vinden. Hij kwam aan de oppervlakte bij Lommel, koos dan voor een tussenstap bij Lokeren, om dan voor een echte topclub te kiezen - Club Brugge.  Hij heeft geen stappen overgeslagen en hij en Club Brugge plukken daar nu de vruchten van.”

“Wat ook opvalt bij Vanaken: hij weet perfect wat hij kan en vooral ook wat hij niet kan. Zo mijdt hij bijvoorbeeld de duels als het niet broodnodig is om ze aan te gaan. Bikkelen, duwen en trekken: daar houdt hij niet van. De energie die hij daarmee spaart, gebruikt hij om het spel te verdelen. Vanaken beslist hoe Club Brugge voetbalt. In dat opzicht is hij de echte leider van de ploeg. Bovendien zijn Vanakens statistieken in 2018 top, dus ik zie niet in wie hem van de trofee zal houden.”

Voor de verkiezing van Trainer van het Jaar heeft Genk-coach Philippe Clement volgens Pfaff, zelf ooit trainer geweest bij KV Oostende, een streepje voor op Club Brugge-trainer Ivan Leko. “Leko heeft het ook goed gedaan, maar bij Club Brugge zijn er toch net iets meer middelen dan bij Genk. Clement is bijna vanaf nul moeten beginnen in Limburg en hij heeft een machine gecreëerd met relatief onbekende spelers. Het aandeel van Clement in de leidersplaats van Genk mag niet onderschat worden. Hij heeft een geweldige mentaliteit in de groep kunnen brengen en Genk speelt ook mooi voetbal. Ze hebben deze winter ook gericht ingekocht, wat dan weer blijk geeft van een goed beleid.”

“De Doelman van het Jaar? Het zijn allemaal volleyballers geworden. Elke bal die in hun buurt komt, slaan ze weg.” Erg onder de indruk van de doelmannen in de Jupiler Pro League is Pfaff niet. “Er zijn wel een paar jonge mannen die kunnen uitgroeien tot een goede doelman. Maar dan zal het belangrijk zijn om geen stappen over te slaan en goed begeleid te worden. Jean Butez (Moeskroen) kan iets, Hendrik Van Crombrugge (Eupen) heeft iets in zijn mars en vooral Ortwin De Wolf van Lokeren heeft talent. Ik zou hem nu al op de tweede plaats zetten in de Belgische competitie.”

Winnen is voor De Wolf nog te vroeg, vindt Pfaff. De naam die hij naar voren schuift is die van Sinan Bolat, de vaste man tussen de palen bij Antwerp. “Hij heeft een constant, goed niveau gehaald in 2018. Bolat stond er als Antwerp goed was én als Antwerp slecht was. Vooral dat laatste is heel belangrijk. Doelmannen moeten er elke match staan, een mindere partij kunnen ze zich niet permitteren. En daarom is Bolat een betrouwbaar sluitstuk gebleken voor Antwerp. Hij straalt vertrouwen uit.”

“De Beste Belg in het Buitenland? Moeilijk om er één naam op te plakken. Neem bijvoorbeeld Axel Witsel. Weinigen zullen hem noemen, maar wat hij vorig jaar gedaan heeft, is echt straf. Toen hij in China zat, sprak niemand nog over Witsel. Maar hij keerde terug naar Dortmund, waar hij een cruciale figuur is geworden. Op het WK was hij ook van onschatbare waarde voor de Rode Duivels. Daarom vind ik dat hij zeker een eervolle vermelding verdient.”

“Voor de onderscheiding zelf gaat het voor mij tussen Kevin De Bruyne en Eden Hazard. Twee fantastische voetballers. Hazard zie ik heel graag bezig. Als hij met de bal aan de voet naar binnen kan komen, is hij levensgevaarlijk. De Bruyne ziet dan weer ruimtes die zelfs mensen in de tribune niet zien en ook naar hem kan ik blijven kijken. Echte leiders zijn het misschien niet, toch niet ín de kleedkamer volgens mij, maar dat is ook niet echt nodig. Bij de Rode Duivels nemen mannen als Vertonghen, Witsel en Kompany die taak op zich. Maar als we echt op zoek zijn naar de beste voetballer, dan gaat het voor mij dus tussen Hazard en De Bruyne.”