“De blik in jouw ogen staat voor altijd in mijn geheugen gegrift”: Esther praat meisje met zelfmoordgedachten van spoor af

“Hey meisje”, begint het Facebookbericht. “Voor mij begon mijn dag vanmorgen ‘normaal’. Ik reed samen met mijn twee zoontjes van 2 en 3 en een wondertje in mijn buik richting mijn werk. Vrolijk meezingend met de liedjes van Piet Piraat begon mijn dag goed. Jouw dag moet vreselijk begonnen zijn, je bent waarschijnlijk wakker geworden met de gedachte dat het leven voor jou geen zin meer had.”

“Op een kilometer van mijn werk reed ik richting de spoorwegovergang. Ik zag jou lopen, het regende en je liep daar alleen. Een naar voorgevoel bekroop me en ineens werd dit gevoel bevestigd. Je sloeg af. Niet een weg in, maar het spoor op.”

Holierhoek zette haar knipperlichten aan, zette de radio harder en vergrendelde haar auto. Terwijl haar kinderen daar op haar wachtten, sprintte ze naar het meisje. “Ik vroeg je te stoppen en van het spoor af te komen; je reageerde niet. Al mijn emoties kwamen samen en verwoordden zich in complete woede.” Maar ook op het geschreeuw dat volgde, reageerde het meisje niet.

Holierhoek vreesde dat dit wel eens zou kunnen uitdraaien op een vreselijke nachtmerrie. “In mijn laatste poging bij jou binnen te komen, schreeuwde ik: ‘Ik ben zwanger en heb twee kleine kinderen in mijn auto zitten. Alsjeblieft, stop en doe mij en jezelf dit niet aan’!” 

Dat bleken de juiste woorden. “Je stopte en keek langzaam omhoog. De blik in jouw ogen op dat moment staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik zag complete verwarring en angst en waarschijnlijk niks van wie je echt bent. Je bekeek me van top tot teen en zag hoe ik compleet overstuur en buiten adem probeerde om jouw leven te redden.”

“Je stapte van het spoor af en ging ernaast op de grond zitten”,  gaat Esther verder. “Je begon te schreeuwen dat je naar de hel ging. Verdoemenis, God, verafschuwing. Ook zei je heel veel dingen waarvan ik niets kon verstaan.” Holierhoek wist dat één van de treinen die over het dubbele spoor rijden er elk moment aan kon komen.

“Je begon ineens op een vrij rustige manier te vertellen dat niemand jou kon helpen. Je ouders verdoemden jou, ze verdoemden je vriend en alles wat jij deed. ‘Wat heeft mijn leven dan nog voor zin?’, vroeg je me. Ik zei dat ik echt snapte dat het nu zo voelde voor jou, maar dat dit echt niet zo was. Je moest me geloven!”

Het meisje vroeg Holierhoek haar met rust te laten en geen politie te bellen. Ze liep weg. “Weg van het spoor, dat was wat ik je had gevraagd en daarom respecteerde ik jouw wil en ben ik je niet gevolgd.” Holierhoek ging terug naar haar auto, waar haar kinderen op haar wachtten. “Uiteraard heb ik wel de politie gebeld en hebben zij met man en macht geprobeerd jou alsnog te vinden, maar je was nergens te bekennen.”

,,Ik hoop dat je gewoon naar huis gegaan bent, meisje. Lekker je bed in met de gedachte: ‘Misschien had ze gelijk, misschien moet ik dit niet doen en hulp zoeken.’ Ik hoop het zo.”

Holierhoek gaat er liever niet verder op in vanwege de privacy. Ze wil er ook geen enorme zaak van maken, maar hoopt wel dat het meisje haar bericht leest en laat weten hoe het met haar gaat. “Het leven is echt te mooi, ook al zal het soms met vallen en opstaan zijn. Liefs Esther”, luidt de mooie slotzin op Facebook.

Wie met vragen zit over zelfdoding kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be.