INTERVIEW. James McAvoy over zijn 23 persoonlijkheden in ‘Glass’: “Ik baseerde me op mensen die ik niet graag heb”

In de film ‘Split’ (2016) was hij voor het eerst te zien als Kevin Wendell, een man met een hoop verschillende persoonlijkheden. Zo is er Patricia, een dame die gelooft in duistere krachten, Hedwig, een 9-jarige jongen, maar ook een man met obsessief compulsief poetsgedrag, een modeontwerper en véle anderen. Jammer genoeg voor de mensen rondom hem zijn enkele daarvan levensgevaarlijk - vandaar dat Kevin in een psychiatrische instelling belandde. 

Wat er daar gebeurde, krijgen we te zien in ‘Glass’, de nieuwste prent van regisseur en schrijver M. Night Shyamalan. ‘Glass’ is een samenvoeging van twee films: ‘Split’ en ‘Unbreakable’. In ‘Unbreakable’ ontdekt Bruce Willis dat hij een supermens is met bovennatuurlijke krachten en dat slechterik Samuel L. Jackson - hier bekend als Mr. Glass, een oude man met de brozebottenziekte - het op hem gemunt heeft. Wanneer al die personages samen in therapie terechtkomen, breekt de hel uiteraard los.

Voor mij is dat Patricia, want zij heeft stiekem een sexy vibe. In feite is ze celibatair, ze is getrouwd met haar geloof. Maar ze heeft wel constant fantasieën over aangeraakt worden. Wanneer ze Mr. Glass bijvoorbeeld voor het eerst ontmoet, beeld ik me altijd in dat ze zich voorstelt dat er iets tussen hen gebeurt. Dat is niet iets dat wordt gedeeld met het publiek, maar iets dat ik zelf in mijn achterhoofd houd om het voor mij plezanter te maken. 

Het was heel anders dan elke film die ik ooit gemaakt heb. Ik heb al vaker met grote sterren samengewerkt, maar meestal hebben ze dezelfde leeftijd en dezelfde hoeveelheid ervaring als ik. Bruce en Samuel zijn niet alleen ouders, ze zijn ook nog eens veteranen in het vak. Ik moest erg intiem met hen samenwerken en ik weet nog dat ik dacht: ‘wauw, ik ben echt in uitzonderlijk gezelschap’. Ik zat naast hen op de set en de regie riep: ‘Is iedereen er klaar voor?’ en ik dacht ‘nee! Ik ben niet klaar!’ (lacht) Tussen de woorden ‘actie’ en ‘cut’ heb ik het er nochtans nooit moeilijk mee gehad. Het is tussen de scènes door dat ik me een beetje starstruck voelde. 

Sommigen waren makkelijk, zoals Patricia en de 9-jarige Hedwig. Maar voor personages waar ik minder voeling mee had, keek in naar andere mensen die ik kende. Je weet wel, hoe iemand staat, de ene schouder hoger dan de andere. Of hoe iemand spreekt. Wat ze doen als ze zich onzeker voelen. En voor de gemene types denk ik dan aan mensen die ik niet graag mag, zo’n beetje van: jou ga ik terughebben! (lacht) Maar ook de mensen waar ik van hou, komen aan bod. Het was vooral belangrijk dat mensen konden zien dat ik een ander personage speelde, zelfs als ik niets zei. Dus het fysieke had er veel mee te maken. 

Ja. Als ik het monster speel, komt er wel een beetje computertechnologie aan te pas. Maar niet zoveel als je zou denken. Ze hebben me een paar extra kronkelende aders gegeven, maar sommigen zijn ook echt. Ik zie zelfs meteen welke, want ik ben er harder door geobsedeerd dan wie dan ook! (lacht) Toen ik begon aan de opnames van ‘X-Men: Dark Phoenix’ kreeg ik het script voor ‘Glass’. Op dat moment had ik nog niet veel aan mijn fysiek moeten doen. Maar toen ik erachter kwam dat ik vaak halfnaakt in beeld zou komen, wist ik dat ik geen andere keuze had dan een personal trainer te nemen. Ik speel een gigantisch monster, dat moest eraan te zien zijn. 

Ik heb Magnus Lygdback, een Zweed, ingehuurd. Ik moest snel spiermassa opbouwen, dus ik at 5 keer per dag en moest 5 à 6 keer per week trainen, onder andere gewichtheffen. Niet altijd fijn, want ik heb geleerd dat je jezelf daar serieus pijn mee kan doen. Wanneer ik het monster moest spelen in ‘Glass’, was Magnus erbij op de set. Hij leerde me oefeningen die mijn aders naar boven deden komen. Vlak voor we aan die oefeningen begonnen, kreeg ik een drankje met een héle hoge dosis caffeïne en suiker. Dat helpt ook. Of hielp, want nu is dat gespierde lichaam al helemaal weg, ik ben terug een smalle spriet. (lacht)