Niet (meer) getreurd: de nieuwe James Blake is gearriveerd

“De mythe dat je als artiest angstaanvallen moet kennen om creatief te kunnen zijn en dat echte genieën depressief zijn, is verwerpelijk”, zei James Blake afgelopen zomer tijdens een symposium van de Performing Arts Medicine Association, in Californië. “Angst heeft me nooit helpen creëren. Integendeel, ik zag het creatieve proces van heel wat van mijn vrienden vernietigd door hun mentale problemen.”

Blakes uitspraak volgde op een opvallend statement dat hij een maand eerder via Twitter verspreidde, als reactie op een Pitchfork-journalist die zijn single ‘Don’t Miss It’ als “sumptuous sad boy music”, kostbare triestigejongetjesmuziek, had omschreven. “Ik heb die omschrijving altijd ongezond en problematisch gevonden als het gaat over mannen die voor hun gevoelens uitkomen”, tweette hij. “Vandaag woedt een epidemie van mannelijke depressie en zelfmoord. Laat je geen schaamte aanpraten door mensen die bang zijn van hun eigen gevoelens. De overwinning ligt niet bij machismo. De weg naar mentale gezondheid en geluk is geplaveid met eerlijkheid.”

Dat Blake zelf lang heeft geworsteld met depressies en suïcidale neigingen, was een eyeopener in de muziekwereld. Vooral in de hiphop en r&b, waarmee Blake niet zelden wordt geassocieerd, werd hij geprezen voor zijn getuigenis. Het verbaasde dat zo’n artistieke duivel-doet-al zijn angsten altijd zo goed verborgen hield. Het leek Blake immers voor de wind te gaan. Hij werkte de voorbije jaren samen met supersterren als Beyoncé, Frank Ocean en Travis Scott, produceerde twee liedjes voor de soundtrack van Black Panther en verhuisde naar Los Angeles met zijn nieuwe vriendin, actrice-model-presentatrice Jameela Jamil, aan wie hij de overwinning op zijn depressies ten dele toeschrijft.

Het is de liefde voor Jamil die Assume Form domineert en in een hypnotiserende gelukzaligheid wikkelt. Zoals in ‘Barefoot in the Park’, een duet met de Spaanse hipsterfavoriet Rosalía. “Barefoot in the park / You start rubbing off on me”, croont Blake teder. “I can’t believe the way you showed everyone,” bekent hij in ‘Way We Flow’, “Couldn’t they see what you could do for everyone / I knew it took you a while to get to California / I had no idea I was waiting on you / Can’t believe the way we flow.” 

Bleekscheet onder rappers

Verderop, in het ravissante ‘I’ll Come Too’, een jazzballad vermomd als swaggy soultrack, scheert hij de hoogste toppen als zanger. Let op hoe achteloos hij die haast vibratoloze falset laat sidderen en tenslotte verdampen. In het eerder genoemde ‘Don’t Miss It’ bloeien gelijkgestemde tere falsetjes tussen scheefgetrokken pianodruppels, in een veld uitgebeende trap-beats.

Waarom Blake als gereserveerde Britse bleekscheet intussen kind aan huis is bij de Afro-Amerikaanse muziekroyalty is een vraag waarop wellicht alleen Jay-Z en Bey het antwoord kennen. Op Assume Form mag Blake rekenen op de bijdragen van hiphopiconen als André 3000 van Outkast, die zijn hyperkinetische zelf is in ‘Where’s the Catch’, een lijzig housenummertje. Hip-popkoning Travis Scott betaalt Blake terug voor diens bijdrage op Astroworld in ‘Mile High’. Moses Sumney vlijt zich in ‘Tell Them’ tussen de oosterse motiefjes aan tegen de beats van Metro Boomin, de klankarchitect achter hits van Migos en Future.

Heeft James Blake dan een popplaat gemaakt? Dat hangt van uw definitie van pop af. MNM en Qmusic zullen ze alleszins niet in hun playlists opnemen. Maar zelden vond Blake zo treffend de balans tussen opzienbarend experiment, catchy entertainment en bitterzoete confessies. “Ik begrijp eindelijk de grote kracht die je wint en de connectie die je met anderen kunt leggen door je open te stellen”, schreef hij in zijn Twitter-bekentenis. Amen en halleluja.

‘Assume Form’, nu uit op Polydor/Universal.