Annemie Struyf over de kritiek op ‘Eviva España’: “Een programma met marginalen? Hoe durven ze dat zeggen!”

Na haar jaar in Frankrijk voor ‘La Vie En Rose’ reisde Annemie Struyf een jaar door Spanje, de meest geliefde bestemming van de Vlaming. Als zonnige vakantieplek, maar ook als droomland om een nieuw leven op te bouwen. In ‘Eviva España’ schetst ze een beeld van enkele Vlamingen die er met vallen en opstaan hun toekomst vormgeven.

Maar aan dat beeld schort iets, zo vinden landgenoten die in Spanje wonen. Op de Facebookpagina ‘Vlamingen in Spanje’ verschenen daags na de eerste aflevering van ‘Eviva España’ heel wat negatieve commentaren.

‘Gisteren ‘Eviva España’ bekeken. Lamentabel! Foute keuze van kandidaten, saaie bedoening. Titel ‘Marginalen in Spanje’ was eerlijker geweest’, luidt een striemende kritiek. Een andere Vlaming, die ook een woonst heeft in Spanje, bevestigt: ‘Zo een fout beeld van Vlamingen in Spanje!’

‘Inderdaad’, antwoordt nog een derde. ‘Dit is gewoon een programma over plattelandsmensen die terug naar de natuur in haar puurste vorm willen. ‘Eviva España’ is zeker niet representatief voor Belgen die in Spanje gaan wonen.’ Een stelling die nog in heel wat andere bewoordingen weerklinkt, onder meer als volgt: ‘Het zijn wel extremen die ze zijn gaan interviewen. Dit is sensatie! De meeste Belgen gaan naar Spanje om lekker te genieten van zon en zee en niet om er te gaan leven als bohemiens. Dit programma schetst een totaal verkeerd beeld.’

Klopt het dat ‘Eviva España’ vooral de uitzonderingen toont? Wij steken ons licht op bij Hugo De Plecker van Casa Spanje, een familiebedrijf dat huizen en appartementen verkoopt aan Belgen die naar Spanje willen emigreren. Hugo woont zelf grotendeels in de Spaanse kustplaats Guardamar del Segura, niet ver van Alicante en Torrevieja. Hij bevestigt dat het enkelingen zijn die kiezen voor een huis op een afgelegen plek, zoals Birgit en Raf in de eerste aflevering van ‘Eviva España’.

‘De meeste Belgen die naar Spanje emigreren, willen gewoon op dezelfde manier verder leven zoals ze in België deden, maar dan zonder stress en in een aangenaam klimaat’, legt hij uit. ‘Dat wil zeggen: niet te ver van de luchthaven, winkels en cultuur op een steenworp en de mogelijkheid om af en toe de gezellige drukte van een stad op te zoeken. Het zijn trouwens steeds meer jonge mensen die een huis in Spanje kopen, dertigers en veertigers. Zij brengen er hun vakanties door en als ze niet hier zijn, verhuren ze het.’

Dat er mensen zijn die haar getuigen wegzetten als marginalen, maakt Annemie Struyf boos. ‘Marginalen? Dat is heel beledigend en zegt veel over degene die zo’n reactie schrijft’, vertelt ze ons. ‘Het is ook arrogant: die mensen stellen zichzelf boven de ander en spuwen er haast op. Hoe durven ze? Beseffen zij wel hoe kwetsend en enggeestig dat is?’

‘Het verbaast mij vaak dat heel wat mensen die naar ‘Eviva España’ kijken, verwachten dat het programma over hún plek en hún leven in Spanje gaat’, vervolgt Annemie. ‘Maar iedereen heeft zijn eigen verhaal. De reeks is helemaal niet bedoeld om representatief te zijn. Het is geen wetenschappelijke studie, stel je voor. Dé Belg in Spanje bestaat niet. De meeste Belgen wonen aan de costa’s, en ik begrijp dat zij zich in een aantal verhalen die zich buiten de kuststreek afspelen niet herkennen. Maar iemand die op den buiten in West-Vlaanderen woont, heeft toch ook een ander verhaal dan iemand die in de binnenstad van Brussel woont?’

‘Spanje is gewoon een gigantisch groot land met veel gezichten, en Belgen verhuizen om uiteenlopende redenen naar ginder’, aldus Annemie. ‘Van die verhalen proberen wij een goeie mix te brengen. Later in de reeks belichten we trouwens ook Torrevieja, een stad aan de Costa Blanca die weleens ‘klein Vlaanderen’ wordt genoemd. Het nieuwe Benidorm, zeg maar. ‘Eviva España’ brengt dus voor elk wat wils.’