“Werkgevers betalen de volledige ontslagvergoeding uit of laten de volledige opzeggingstermijn door hun werknemer in opzeg presteren; zij hoeven niet een gedeelte van de kost die deze vertegenwoordigt te investeren in inzetbaarheidsverhogende maatregelen”, aldus Acerta. Het is bovendien onduidelijk of de federale overheid in lopende zaken nog maatregelen kan en zal nemen.

De maatregelen waarvan sprake zouden van toepassing zijn voor de meer dan 1 op de 10 ontslagen werknemers die een opzegtermijn of contractbreuk hebben van meer dan 30 weken. Het gedeelte van de contractbreuk of van de opzeggingskost dat geïnvesteerd moet worden in inzetbaarheidsverhogende maatregelen bedroeg (op basis van de data van 2018) gemiddeld 32.000 euro per werknemer met een opzeggingstermijn van meer dan 30 weken. De totale verbrekingsvergoeding bedraagt gemiddeld 102.000 euro per werknemer. Dat deze wetgeving dode letter blijft, is volgens hr-dienstverlener Acerta “een gemiste kans om ontslagen werknemers snel en accuraat te herlanceren op de arbeidsmarkt”.

Maatregelen die in de “Wet eenheidsstatuut” zijn opgenomen, zijn onder meer om ontslagen werknemers met een opzeggingstermijn van 30 weken of meer een outplacement aan te bieden. Ook moest voorzien worden dat een deel van de corresponderende kost van zo’n opzeggingstermijn besteed zou worden aan inzetbaarheidsverhogende maatregelen.

Het was aan de paritaire comités om tegen eind 2018 afspraken te maken hoe ze het gereserveerde budget besteed willen zien. “Van die kans hebben de paritaire comités echter geen gebruik gemaakt. Maar omwille van het ontslag van de regering heeft de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid besloten het sanctiemechanisme bij het uitblijven van een CAO niet in gang te zetten”, klinkt het.