Remco Evenepoel snakt na week trainen in loden Argentijnse hitte naar competitiedebuut bij de profs: “Vol gaan en zien wat het geeft”

Vuistje. Geen stevige jongenshand. Glad van de zonnecrème, was die namelijk bij de hartelijke begroeting in de geïmproviseerde ‘service course’ in de verstikkend hete ondergrondse garage van het Del Bono Park Hotel aan de rand van San Juan. “Sorry, ik heb een flinke ‘couche’ moeten leggen”, verontschuldigt Evenepoel zich. Rood als een kreeft grijpt hij zijn fiets beet. Het eerste ‘beginnersfoutje’. “Té lage factor meegenomen”, knikt hij. “Ik greep thuis naar een bus die op tafel stond. 25 volstaat wel, dacht ik. (lacht) Niet dus. Na de eerste drie uur training in volle zon had ik het al zitten. Mijn armen werden roder en roder. Foutje, jawel. Maar goh… als het daartoe beperkt blijft. De vrees dat ik me mottig zou voelen bleek gelukkig onterecht. Op een paar bubbels en blazen na, valt het mee. Ik heb geen pijn.”

Dit weer ligt Evenepoel anders wel. Het kwik dat op het heetst van de dag naar 40 graden klimt, dat adembenemende saunagevoel. Sinds maandag traint en leeft hij er zonder noemenswaardige problemen in. Ook de jetlag viel mee. “Ik was in totaal 24 uur onderweg. Maar de trip naar Buenos Aires was een nachtvlucht, die me toeliet wat te slapen op het vliegtuig. Ik was wel moe. Al had ik na de tweede nacht in San Juan al het kwaadste achter de rug.” Na een week ‘aanlopen’, mag het nu eindelijk echt beginnen, vindt Evenepoel. “Mijn drang en honger naar competitie zijn enorm. Hier kijk ik nu al sinds het einde van het WK junioren, in september 2018, naar uit. Naar deze nieuwe wereld die voor mij open gaat. Mijn winter duurde amper drie maanden en toch voelde het langer aan. (lacht) Oké, de Ronde van San Juan is nog geen WorldTour-niveau. Maar op YouTube-beelden van de editie van vorig jaar zag ik toch dat er hier al heel snel wordt gekoerst.”

Evenepoel tempert zelf de hoge verwachtingen die vanuit sommige hoeken worden gecreëerd. “Vooral de sociale media puilen naar verluidt uit, maar… ik raadpleeg mijn gsm tegenwoordig nog slechts drie keer per dag. Bij het ontbijt, kort na het middageten en nog even na het avondeten. Voor de rest sluit ik me af. En leid ik het leven van een profwielrenner: eten, trainen, rusten en… serietjes kijken op Netflix, om de tijd te doden. (lacht) Er ontgaat me dus bewust wel wat.” Dat het alleszins niet zijn verwachting of ambitie is om al meteen een rit te winnen, stelt hij duidelijk. “Ik ben hier in de eerste plaats om te leren. In de koers zal ik er hoe dan ook vol voor gaan. We zien wel wat dat geeft. Bang ben ik niet. Eerder nerveus om te zien hoe het is om in een peloton te rijden met profs met meer dan tien jaar ervaring.”

Dat het Evenepoel wel menens is in zijn allereerste profkoers, stelden we gisteren met eigen ogen vast tijdens een kleine ochtendwandeling. Op een smal en sjofel buitenplatformpje van de parkeergarage beulde hij zich om half negen tussen de airco-installaties van het hotel al een halfuur af op de rollen. “Standaard, hoor, als ik niet thuis ben”, verklaart hij zich nader. “Ze vonden dat aanvankelijk wat raar, in de ploeg. ‘Misschien is dat toch niet zo’n goed idee’, zei ploegleider Davide Bramati me. Maar het helpt me om in mijn dagritme te komen na een nacht lang stilliggen. De trainingen beginnen hier ook iets later, dus heb ik er wel de tijd voor. Muziek in de oren, even het hoofd vrijmaken en trappen.” 

Dan nóg smaakt het naar goesting en gretigheid. “Logisch”, vindt hij. “Ik wil wel op de afspraak zijn, als neo. Er niet afgereden worden als het na tien kilometer door de stevige wind al op de kant wordt getrokken. Meezijn, mijn grenzen verleggen, vijf keer door de muur gaan om toch maar niet te moeten lossen. En voor de rest: genieten, zoals Johan Museeuw het me in jullie weekendkrant heeft aangeraden. Ook van het afzien, ja. Afzien is toch leuk? Daar houdt toch elke profwielrenner van?”