De Leuvenaar vertelde maandagochtend meermaals over zijn angst- en paniekaanvallen. “Ik heb dat van mijn geboorte, maar ben het pas in de gevangenis beginnen beseffen. Ik dronk zoveel omdat ik dan geen last had van die paniekaanvallen.” De beschuldigde gaf toe dat hij in zijn jeugd geen vlekkeloos parcours aflegde. Ik ben in Everberg geplaatst en toen had ik mijn lesje geleerd. Ik was daar serieus van onder de indruk.”

Suleyman Betelguiriev woonde net als Van Geel afwisselend bij zijn vader in Leuven en bij zijn moeder in Oostende. Via een gemeenschappelijke vriend werden ze in Oostende snel boezemvrienden. “Dat was geen slechte jongen Suleyman, ook al heeft hij dat gedaan. Hij kwam op voor zwakkeren, een eerlijke mens, een toffe gast. Alleszins geen stoere gast. Hij liet hem niet doen, maar hij ging niet zelf beginnen.”

“Geen vechters”

Tijdens zijn verhoor legde Van Geel uit waarom ze vaker in Brugge uitgingen. “In Oostende werd er veel gevochten, hij kende daar ook veel Tsjetsjenen. Dat botste dan met Albanezen. We waren geen vechters, in Brugge was het rustiger om uit te gaan.” Voordat ze op café gingen, trokken ze steevast een fles wodka open. Ook in de nacht van de feiten had de beschuldigde naar eigen zeggen als stevig dronken. “Ik was ladderzat, maar ik heb daarover gelogen omdat ik dacht dat dat negatiever ging overkomen.”

Op het proces gaf de Leuvenaar ook voor het eerst toe dat hij het gebruikte mes had meegebracht. “Ik heb dat mes meegepakt vanuit de auto. Ik had dat hier in de elastiek van mijn slip gestoken.” Volgens Van Geel had zijn vorige advocaat hem aangeraden om dat te verzwijgen. “Ik heb pas op de beelden gezien dat ik het in mijn hand had, ik kan mij dat niet herinneren.”

Woordenwisseling

Op 30 mei 2014 wilden de beschuldigden rond 5 uur naar huis terugkeren. In het centrum van Brugge onstond echter een woordenwisseling met Mikey Peeters en een vriendin. “Ik weet niet meer wie wat geroepen heeft. Ik herinner me dat ik van hem wegloop en dat hij me op een gegeven moment een vuistslag geeft.” Van Geel duwde het slachtoffer tegen de grond, waardoor het tot een worsteling kwam. “Ik heb alleen die ene messteek in zijn nek gezien. Ik wist dat hij daarvan ging sterven.”

Toch zette Van Geel het samen met Betelguiriev op een lopen. “Ik ben eventjes in shock blijven staan, maar hij riep dat ik moest lopen. Als hij was blijven staan, was ik ook blijven staan.” Samen reisden ze per trein nog naar Leuven, waar hun wegen scheidden. Betelguiriev vluchtte naar Tsjetsjenië, terwijl Van Geel de volgende dag zelf de politie belde. “Een vriend Gauthier heeft me overgehaald. “Ik ben uiteindelijk wel blij dat ik mezelf heb aangegeven, want ik was de eerste keer vrij op vijf maanden. Het is mijn eigen schuld dat ik telkens terug in de gevangenis ben beland.”

Verantwoordelijk

Ten slotte vroeg voorzitter Willem De Pauw of Van Geel zich verantwoordelijk voelde voor de feiten. “Een bepaalde verantwoordelijkheid wel. Het was mijn mes en ik heb het meegepakt. Maar ik vind persoonlijk dat ik lang genoeg heb afgezien, ik zeg dat niet om arrogant te zijn”, verwees hij naar zijn drie jaar voorhechtenis. De voorzitter moest de beschuldigde duidelijk maken dat zijn advocaat de vrijspraak zal vragen. “Ik wil voor de vrijspraak gaan, ja. Ik vind niet dat ik gestraft kan worden voor die feiten.”

Dadelijk komen de eerste getuigen aan het woord.