Alaphilippe wint tweede rit in San Juan, Evenepoel pakt na puike prestatie trui voor beste jongere: “Zwaarste kilometer uit mijn leven”

Dat het puffen was in Argentinië. Net als gisteren klom het kwik in Zuid-Amerika weer vlot tot een kleine veertig graden (38,6 officieel geregisteerd). Reden voor de organisatie om een beetje clementie te tonen aan de renners in de Ronde van San Juan. De start van de tweede rit werd, op advies van de Civiele Bescherming, de lokale overheid en het Nationaal Meteorologisch Instituut een half uur uitgesteld en de etappe zelf werd met iets meer dan 28 kilometer ingekort. 132,5 kilometer zweten in plaats van 160,2. Dat betekende ook drie in plaats van vier ronden op het Interlagos-circuit aan de aankomst. Een dankbare geste van de wedstrijdleiding, al bleef de aankomst met de Alto de Punta Negra wel een eerste test voor de mannen van het klassement.

Na een klassiek wedstrijdverloop met vier onbekende vluchters zou het ook op de slotbeklimming gespeeld worden. Deceuninck-Quick Step en BORA-Hansgrohe rekenden de laatste aanvallers in met de absolute finale in zicht. Restten er nog 1000 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van 8 procent naar de Alto de Punta Negra. Vorig jaar werd Tiesj Benoot er derde. Naast Alaphilippe, Sagan en Quintana dus uitkijken naar de Belgen, want misschien kon ook Remco Evenepoel zich een eerste keer tonen.

Onze 19-jarige landgenoot maakte onderweg opnieuw een goeie indruk en zette zich in de finale als laatste man in het treintje voor Julian Alaphilippe. De Fransman zorgde bergop als eerste voor vuurwerk. Even leek het tot een driemansgevecht met Benoot en Quintana te komen, maar Alaphilippe muisde er alsnog vanonder.

In de slotmeters leek het een dubbeltje op zijn kant te worden. Tot een goed meegeschoven Remco Evenepoel, die de Alto de Punta Negra knap overleefde, in de achtervolgende groep voor stoorzender speelde. Consonni en Sagan kwamen zo niet meer tot aan het achterwiel van Alaphilippe. Opdracht geslaagd voor Deceuninck-Quick Step. Met een beetje dank dus aan Evenepoel. Jens Keukeleire werd eerste Belg op een vierde plaats. Evenepoel zelf eindigde dolblij als vijftiende. Na de rit kreeg hij ook de groene trui overhandigd als beste in het jongeren klassement. In de algemene tussenstand bekleedt hij nu de dertiende plaats. 

(Lees de reacties onder de foto’s)

“Heel leuk om het seizoen te kunnen starten met een overwinning”, sprak Alaphilippe na afloop. “Toen ik ging, wist ik wel dat ik schade kon aanrichten. Maar dat ik het in mijn eentje zou uitzingen tot de finish had ik niet echt verwacht. Pas in de allerlaatste meters voelde ik me zegezeker. In de tijdrit wordt het lastig om mijn leiderspositie te behouden. Maar ik zal er mijn uiterste best voor doen.”

De wedstrijd werd ook opgeschrikt door een zware val op ongeveer tien kilometer van de streep. Jelle Wallays raakte daarbij betrokken met enkele renners uit Zuid-Amerikaanse nationale selecties en verloor enkele tanden. De renner van Lotto-Soudal werd onder begeleiding van ploegdokter Maarten Meirhaeghe naar het ziekenhuis afgevoerd, maar was constant bij bewustzijn.

De gedachten van Jens Keukeleire gingen bij zijn vierde plaats dan ook meer uit naar zijn ploegmaat. “Wel leuk om hier vandaag als vierde aan te komen en mee te zijn met de eerste groep”, gaf hij toch mee. “Het is een signaal richting voorjaar. Eentje dat ik toch wel nodig had en deugd doet. Ik voelde me heel goed op die laatste klim. Vorig jaar was ik hier ook mee, maar kwam ik niet meer aan spurten toe. Nu was het plan van de ploeg om eerst Benoot uit te spelen. Mocht Tiesj het niet halen, dan was het aan mij. Dat is goed gelukt, maar nu denk ik vooral aan ‘Wally’. Ik hoop dat hij oké is.”

Ook bij Tiesj Benoot ging de bezorgdheid naar zijn gevallen ploegmakker uit. Hij kreeg het nieuws van Wallays’ val pas na de rit te horen. “Ik heb het zelf niet gezien. Feit is wel dat er té veel nutteloze valpartijen gebeuren in deze ronde door het soms onverantwoorde, gevaarlijke rijgedrag van de onervaren, nationale selecties.” Over zijn eigen prestatie klonk Benoot best tevreden. “Het was de gok waard, op die laatste klim. Ik had het gevoel dat Quintana, Alaphilippe en ik de drie besten waren. Supersterk van Julian. Op dit soort aankomsten is hij wereldtop, natuurlijk. Hij is niet echt gedemarreerd, vertrok eerder op kousenvoeten. Zelf heb ik getoond dat de benen goed zijn met het oog op het klassieke voorjaar. Alleen een resultaat ontbreekt. Maar je hoort me niet klagen. Zeker omdat zo’n kort ritje in die extreme warmte me in principe niet echt ligt.”

Even hoorde hij het in Buenos Aires donderen, Remco Evenepoel. “De groene trui van beste jongere?”, reageerde hij verbaasd. Jawel, dat was wat de knappe vijftiende plaats aan Lago Punta Negra hem had opgeleverd. “Een geweldig gevoel”, vond hij het, “om voor het eerst met het team te winnen en hier dan zelf in zo’n trui te mogen staan. Het was de zwaarste kilometer uit mijn leven. Ik wist dat ik mee moest op de slotklim. Het ging hard, ik gaf alles wat ik in me had. Op het buitenblad, nota bene, terwijl dat bij de junioren nog op het binnenblad zou zijn. Zo’n korte, nijdige klim is niet meteen mijn ding. Maar het was wel magisch om met de beteren mee boven te komen.”

Evenepoel had het over een perfecte dag voor Deceuninck-Quick.Step. “We legden onze wil op omdat we deze etappe absoluut wilden winnen. Of dat nu met mij of Julian was, maakte niet uit. Ik zag Alaphilippe vertrekken en dacht ‘oef, nu moet ik gewoon zorgen dat ik mee ben met de rest’. Ik denk dat de groep nog net op de streep terugkomt, de verschillen zullen dus wel niet zo groot zijn. De komende dagen proberen we onze twee truien te verdedigen. En ons aantal zeges verder aan te dikken. We zitten nu aan drie. In 2018 strandde de ploeg uiteindelijk op 73. (lacht) Misschien gaan we dit seizoen wel voor 77.”