Het is niet normaal dat een kind jarenlang school kan lopen om dan achter een hek te belanden

In Nederland zoeken de partijen van de centrumrechtse regering-Rutte naar een uitweg uit de broeiende kabinetscrisis. De kans is reëel dat de toch al wankele regering ook echt gaat vallen. Steen des aanstoots: de verruiming van het zogeheten 'kinderpardon', de regeling voor regularisatie van minderjarige vluchtelingen zonder papieren. D66 en de christelijke partijen CDA en CU willen de criteria voor het kinderpardon verruimen, de liberale VVD wil er niet van weten.

De Nederlandse regeringscrisis valt samen met de opsluiting in eigen land van het Armeense gezin van het achtjarige meisje Anna-Maria Khmoyan. De raadkamer bevestigt de opsluiting van het gezin in het gesloten centrum van Steenokkerzeel, met het oog op een gedwongen uitwijzing naar Armenië.

Lees ook: “Lieve Anna-Maria, het is jammer dat Theo Francken niets meer te zeggen heeft. Een envelop vol centjes had wonderen kunnen doen”

Anna-Maria heeft in haar acht levensjaren Armenië nog nooit gezien. Ze spreekt geen woord Armeens. Ze leert wel ijverig Nederlands. Ze is, of liever wás, tot voor haar opsluiting, een vlijtige leerling in een school in Borgerhout.

Ook als je - terecht - vindt dat België niet het leed van de hele wereld dragen kan en dat een goed migratiebeleid ook altijd een streng maar rechtvaardig uitwijzingsbeleid omvat, moet je durven vaststellen: hier klopt iets niet. Het is niet normaal dat een kind jarenlang in volle openbaarheid school kan lopen om dan op een goede dag achter een gesloten hek te belanden.

Er zijn redenen om aan te nemen dat de overheid in dit geval steken heeft laten vallen. Dat zou een argument kunnen zijn voor een individuele regularisatie op humanitaire grond. Die gunst hangt af van de minister van Asiel & Migratie. Tegenwoordig is dat Maggie De Block.

Daar heeft het gezin Khmoyan mogelijk dikke pech mee. Minister De Block (Open Vld) heeft wat ophef gemaakt met haar rentree op het departement, waarbij ze nogal wat wanorde van haar populaire voorganger diende recht te zetten. Om het onjuiste maar druk verspreide beeld dat De Block de grenzen openzet te corrigeren, zal de minister geneigd zijn juist extra streng op te treden. Geen genade, kortom. Het is cynisch dat het lot van achtjarige meisjes afhangt van de richting die de perceptie uitwaait. Mocht België, net als Nederland, een algemene regel voor kinderpardon hebben, dan zou een gezin als dat van Anna-Maria een redelijke kans hebben.

Een kinderpardon, zo bewijst de Nederlandse politiek vandaag, is niet zaligmakend, maar het biedt wel een objectieve procedure voor gezinnen die jarenlang vergeten zijn, zonder dat er grenzen dienen te worden opengezet.

Een kinderpardon zou ook in België een daad van goed bestuur zijn. Het is een pleidooi dat weinig kans maakt in een land dat een regering zag desintegreren over een VN-migratiepact, maar iemand moet die rustige vaststelling toch durven maken.