“Bij de BRT dacht men: ‘Laat ze maar broddelen. Over twee maanden is die hele boetiek weer dicht’”

DE STICHTER: MIKE VERDRENGH

Genoemd en bewierookt door bijna alle interviewees: Mike Verdrengh en Guido Depraetere, de founding fathers op wier zweet, bloed en doorzettingsvermogen de Vlaamse Televisie Maatschappij werd gebouwd. Er zijn dus twee winnaars in deze categorie, maar Guido is al in 2006 aan longkanker overleden.

Mike Verdrengh: “Ik heb een dubbel gevoel bij de dertigste verjaardag. Enerzijds blijdschap en een niet onaangename vorm van trots op dat kleine ding, begonnen op een leeg blad papier, dat de kans heeft gekregen om uit te groeien tot een bijzonder mooi bedrijf. Anderzijds ook melancholie en tristesse om de vrienden en collega's die ons in die dertig jaar ontvallen zijn. Ik denk natuurlijk aan Guido en aan Jan Merckx, die als voorzitter van de raad van bestuur de hele machine op gang heeft getrokken door negen concurrerende persbedrijven – dik tegen hun zin – bij elkaar te krijgen in één project.

“Maar ik denk ook aan Els Van den Abbeele (eerste persverantwoordelijke, red.) Roland Lommé (filmman, red.), Danny Huwé (journalist, red.), Frank Smismans (hoofd planning, red.), Piet Antierens (commercieel directeur, red.), enzovoort.” 

Hoe had de eerste commerciële zender van Vlaanderen eruitgezien als u en Guido er jullie schouders niet onder hadden gezet?

(lachje) “Je gelooft écht niet welke voorstellen en ideeën we in het begin gehoord hebben, vooral van enkele leden van de raad van bestuur. 'Moeten we het nieuws wel elke dag uitzenden? Waarom niet om de twee dagen – op maandag, woensdag, vrijdag en misschien zondagmiddag?' Of: 'Volgens mij volstaat het als VTM tussen acht en tien uur 's avonds uitzendt, dat is meer dan genoeg voor een beginnende zender.' Onzin, we moesten meteen full force gaan. Ik moet erbij zeggen: nadat de resultaten van de eerste maanden waren binnengekomen, was plots alles peis en vree (lacht). Waarna een andere discussie begon: 'Hoe gaan we de winst verdelen?' Maar dat zijn rimpels die ik erbij neem.”

Wat is veel beter uitgedraaid dan u vooraf had durven te hopen?

 “Wij hebben als eersten gekozen voor een horizontale programmatie, met elke dag vaste afspraakpunten. Bij mijn weten was dat hier nog niet gebeurd, ook niet in Nederland, en zelfs maar een klein beetje in Frankrijk. Je moet het programmaschema van de BRT in pakweg 1988 eens bekijken: daar vond een kat haar jongen niet in terug. Maar of de kijker het zou lusten, wisten we natuurlijk niet.

“Verder was Het nieuws dé grote gok. De BRT had al sinds 1953 haar journaal, een instituut waartegen het bijzonder moeilijk concurreren was. Wij hadden in het begin níéts: geen redactie, geen archieven, geen meter film... Maar ons nieuws kan nu makkelijk naast dat van de VRT staan. Vooral toen bleek dat we ook in staat waren om rampen en grootse gebeurtenissen te verslaan, en dat we wel tien uur na elkaar op antenne konden blijven als het moest, dacht ik: nu zijn we écht volwassen geworden. De aanslag op de Twin Towers was een gruwelijke gebeurtenis, maar onze verslaggeving ervan blijft één van de mooiste dingen die we gerealiseerd hebben.”

Welke stenen heeft VTM in die dertig jaar verlegd?

“Daarvoor moet je snappen hoe het Vlaamse televisielandschap er in 1988 uitzag: vrij saai. Er was alleen de staatsomroep en daar werden wel leuke dingen gemaakt – zelf heb ik er twintig jaar kunnen doen wat ik graag deed – maar het was grijs en het werd geleid met het paternalistische vingertje. Aanwervingen gebeurden bovendien meer op basis van politieke kleur dan van kunde en bekwaamheid.

“De komst van VTM was het begin van een audiovisuele revolutie. Omdat wij zo veel Vlaamse programma's maakten, ging er plots een hele markt open. Er is in een paar jaar tijd een gigantisch leger van licht- en klankmensen, acteurs en scenaristen gegroeid. Zonder VTM waren die nooit aan de bak gekomen!

“VTM is nog altijd in Vlaamse handen, en daar ben ik bijzonder blij om. Telenet is ongeveer in dezelfde periode begonnen, maar is sindsdien verkocht en nog eens verkocht, en het is nu in handen van een Amerikaans bedrijf. Dat dat ons niet is overkomen, danken we aan de visie, de tact en het doorzettingsvermogen van Christian Van Thillo.

“Ik heb het nog niet over het kijkerspubliek gehad. Die hebben dankzij VTM natuurlijk veel meer keuze dan vroeger. Sommigen vonden het leuk wat we deden, anderen minder, maar de cijfers tonen toch aan dat VTM een nood heeft gelenigd.”

Stak het dat jullie in het begin niet ernstig werden genomen?

“Ik zal me er wel aan geërgerd hebben. Hoe dikwijls hebben we in interviews op de BRT of in bladen niet gelezen en gehoord: 'Ja, een spelprogrammaatje maken, dat kunnen ze. Maar drama zal hun nooit lukken.' En: 'Je gaat me toch niet zeggen dat ze daar met anderhalve man en een paardenkop het nieuws kunnen maken, zeker.' Bij veel beleidsmensen van de BRT leefde toen nog het gevoel: 'Laat ze maar broddelen, die van VTM. Over twee maanden is die hele boetiek terug dicht. En dan doen wij weer lekker onze zin, want wij zijn toch de besten.'

“Ja, dat heeft toch anders uitgepakt.” (lachje)

LEERRIJKSTE SHOW: 'CIJFERS EN LETTERS’: “TURKEN LEERDEN VLAAMS”

De openbare omroep heeft drie basisopdrachten: informatie, ontspanning en educatie. Aan die laatste opdracht is een commerciële zender niet gebonden, maar dat viel niet te merken aan één van de programma's die er in de eerste jaren dagelijks te zien was: Cijfers en letters, een quiz als een half schoolcurriculum.

Sinds wanneer wil een commerciële zender zijn publiek opvoeden?

Zaki (producent en presentator): “Ha, dat is een interessante kwestie. Natuurlijk heeft een commerciële zender niet de taak om de kijkers op te voeden. Maar dat betekent nog niet dat je niet interessant moet zijn. Naast entertainment wil de kijker ook respect, hij wil dat je hem niet als een dommerik beschouwt.”

Wat is het vreemdste compliment dat u ooit voor Cijfers en letters hebt gekregen?

“Gentse Turken die met hun busje bij een tankstation stilstonden, vertelden me dat ze er veel Vlaamse woorden door hebben geleerd. Ik ben daar nog altijd een beetje trots op.”

U was destijds het allereerste schermgezicht dat een contract met VTM heeft getekend. Zei dat iets over uw standing bij de nieuwe zender?

“Niet dat ik weet. Behalve misschien dat ze vertrouwen hadden in mij. We kenden elkaar al lang: ik had weleens wat voor Guido gedaan, en met Mike had ik De Mike en Zaki-show, onze succesvolle dj-show. Het contract hebben we getekend in de lobby van het Sheraton Hotel op het Rogierplein: VTM noch ik had toen een bureau. En er was haast bij: de productie van een dagelijks programma zoals Cijfers en letters vraagt veel organisatie.

“Guido had Cijfers en letters eerder al een paar keer voorgesteld aan de VRT, maar het werd telkens geweigerd: 'Guido, wie gaat er nu elke dag naar hetzelfde programma kijken?' Grappig, hè.”

MEESTE SEKS: 'GOEDELE': “OPRAH OP ZIJN VLAAMS”

Zaki leerde zijn volk rekenen en lezen, Goedele Liekens leerde de Vlaming ongegeneerd over zijn of haar problemen praten. In talkshows als Goedele en Vanavond niet, schat maakte ze voor het eerst maatschappelijke en seksuele thema's bespreekbaar.

Goedele was er eerst. Hoe bent u daarmee begonnen?

Goedele Liekens: “Mijn start bij VTM was goed. Wie ben ik? en Meer moet dat niet zijn waren succesvol, ik werd geprezen en wij waren week na week de koning van de kijkcijfers, maar inhoudelijk bleef ik op mijn honger zitten. Toen ben ik seksuologie gaan studeren – psychologe was ik al – én mocht ik beginnen met mijn talkshows. Het was Oprah Winfrey op z'n Vlaams. Voor de opnames kwam zelfs één van haar eindredacteurs naar België om ons te coachen.

“Vanavond niet, schat ging meer over seksualiteit, maar ook daar gingen we moeilijke thema's niet uit de weg. Ik hoor van collega's, maar ook van gynaecologen en huisartsen, dat we erin zijn geslaagd om heel veel bespreekbaar te maken. We hebben op een luchtige manier zinnen en woorden aangereikt om over seksualiteit te kúnnen praten. 'Je hebt een geslachtsziekte, oké. Maar wat zijn de symptomen?'”

In de pers werd vaak verbouwereerd gereageerd op uw uitzendingen.

“Het was toen heel eng om in Vlaanderen over gevoelens te praten, en het wérd emotioneel bij ons. Wij waren pioniers. Zo hadden we ook, lang vóór Bo Van Spilbeeck, een aflevering over transgenders: 'Weg met die piemel, ik ben een vrouw!' Zo geaccepteerd als Bo nu is, zo vreselijk vond men dat toen.”

Welk gesprek blijft u het meest bij?

“Dat met een moeder die twee keer in het ziekenhuis was geslagen door haar zoon – bewerkt met een mes, gezicht kapot, huis leeggeroofd... Tot slot vroeg ik: 'Wat is je grootste angst?' Waarop zij: 'Dat ik op de tram stap en hém zie.' Ik vroeg waarvan ze dan zo bang was. 'Dat hij zou doen alsof hij mij niet kent.' Ik krijg er wéér kippenvel van. Dat is moederschap in een notendop.”

Hebt u de plank ooit misgeslagen?

“O, vaak. Ik heb zo'n drieduizend mensen geïnterviewd: daar zitten meer dan genoeg foute vragen of ongepaste opmerkingen tussen. Ik herinner me een uitzending over mensen die hadden geprobeerd om zelfmoord te plegen. Eén man had drie pogingen ondernomen die elke keer op slapstickachtige wijze de mist waren ingegaan. Hij had de gaskraan opengedraaid en zijn hoofd in de oven gestoken. Maar daar kreeg hij dorst van, en toen hij een fles water nam, ontplofte de boel door het lichtje van de ijskast. Resultaat: brandwonden, maar niet dood. Bij een andere poging ging hij op het verkeerde treinspoor liggen. Hij vond zichzelf een sukkel, en toen flapte ik eruit: 'Ja, als je zelfs dát niet kan.' (lachje) Tja.”

Hebt u weleens heimwee naar die tijd?

“Naar die pioniersjaren wel: man, man, man... Wij hebben ons te pletter geamuseerd. Work hard, play hard, en champagne na elke uitzending! Ik kijk er dus met een heel warm gevoel op terug, absoluut.” (lacht)

FLAUWSTE NONKEL: 'NONKEL JEF'

Bompa en Chez Bompa Lawijt waren er eerst, maar het ultieme bompafeuilleton blijft toch – godvernondemiljaardedju nog aan toe – het enige echte Nonkel Jef. Nonkel Jef heet bij de gemeente gewoon Ivo Pauwels en is intussen 80 jaar.

Alleen De kotmadam en F.C. De Kampioenen zijn langer meegegaan dan Nonkel Jef. Had u dat zien aankomen?

Ivo Pauwels: “Helemaal niet. De reeks is toevallig ontstaan. Ik speelde mee in Bompa en om de collega's te amuseren trok ik mijn broek weleens op tot aan mijn oksels en begon ik met een Kempisch accent te praten. Dat was zo leuk dat ik dacht: verdorie, ik zou écht zo'n keuterboer willen spelen. Een jaar later gaf VTM groen licht. In het begin was ik bang, want mijn personage vloekt en spuwt en eet zonder manieren. Ik dacht: nu ga ik wat horen. Maar het sloeg aan in heel Vlaanderen, van De Panne tot Maaseik, en uiteindelijk zijn er 175 afleveringen gemaakt. En de serie had nog veel langer kunnen meegaan, maar er kwam een nieuwe baas en die gooide ze zomaar in de prullenmand. Ik vond dat verschrikkelijk. Een jaar later is die man ontslagen, maar het kwaad was geschied.”

Met permissie, maar het is erg vreemd om u in vlekkeloos Algemeen Nederlands te horen praten.

(schakelt over op Nonkel Jef) “'Hedde gij liever da'k as nonkel Jef klap?' (lacht) Ik ben een acteur, hè? Ik heb aan de Studio van het Nationaal Toneel gestudeerd (het vroegere Studio Herman Teirlinck, red.), en ik ben afgestudeerd met grote onderscheiding. Maar sommige mensen snappen dat niet. Op straat hoorde ik onlangs: 'Zeg, Jef, hebt ge uw patatten al geplant?' – 'Meneer, ik ben Ivo Pauwels en ik spéél nonkel Jef.' – 'Jaja, maar hebt ge uw patatten al geplant?' Ik kon die man níét aan het verstand brengen dat ik een acteur was. Dan moet ik het toch goed gedaan hebben” (lachje)

Ik hoor dat u momenteel een grote hoeveelheid Nonkel Jef-dvd's aan de man probeert te brengen.

“Ja, de registratie van het theaterstuk dat we vorig jaar hebben gespeeld. Ik zal u eens iets zeggen: van de dvd-boxen van de originele reeks zijn in Vlaanderen 800.000 exemplaren verkocht, maar dat heeft mij geen cent opgebracht! Ze hebben mij ooit een contract laten ondertekenen waarin in kleine lettertjes stond dat ik nooit aanspraak op royalty's kon maken. Dat heeft me zo boos gemaakt dat ik het heft nu zelf in handen wilde nemen. Ik heb vier maanden aan een stuk alle Vlaamse krantenwinkels afgeschuimd, en er liggen nu 6.000 dvd's in zowat 250 verkooppunten. Ik heb er veel spaarcentjes in gestoken, en ik hoop dat ik die nog zal terugzien.”

ZWAARSTE GEWONDE: GREET ROUFFAER

Na het succes van Familie begon VTM in 1993 met een tweede soap, Wittekerke, die zich afspeelde in de gelijknamige fictieve kuststad. In oktober 1997 sloeg het noodlot toe op de set, toen een caravan ontplofte die als kleedkamer werd gebruikt. Greet Rouffaer raakte zwaar verbrand aan haar gezicht en haar handen.

“Meteen na het ongeval zeiden de dokters dat ik zeker anderhalf jaar buiten strijd zou zijn. Maar een jaar later stond ik alweer op de set. Ik had wel nog vreselijk veel pijn en ik moest een drukmasker en drukhandschoenen dragen. Bovendien moest ik nog een paar keer onder het mes, zodat ik telkens hele periodes out was. Daarom werden zoveel mogelijk scènes van mij vooraf opgenomen en moest iedereen lange dagen werken, maar niemand heeft ooit geklaagd.

“De steun van mijn collega's was enorm. Ik heb onwaarschijnlijk veel gehad aan Peter Van De Velde, met wie ik toen vaak op de set stond. Zijn personage en het mijne, dokter Nellie, hadden een relatie, dus we hadden veel scènes samen. Peter heeft er alles aan gedaan om me op mijn gemak te doen voelen. Als we bijvoorbeeld allebei in close-up in beeld kwamen, zorgde hij ervoor dat zijn handen de mijne verborgen.”

Denkt u nog aan het ongeval?

“Het blijft een traumatische herinnering, maar het is nu 22 jaar geleden en ik ben er wel mee in het reine gekomen. Als ik het nog altijd geen plaats had weten te geven, zouden ze me beter in een instelling opnemen, want dát zou pas niet gezond zijn.

“Het was een spijtig ongeval. De makers noch de zender konden er iets aan doen. Natuurlijk was het allesbehalve fijn om zoiets mee te maken, maar de mooie momenten op de set blijven me langer bij. Vorig najaar heeft VTM Wittekerke opnieuw uitgezonden en ik voelde toch heimwee toen ik de oude afleveringen zag. Ik miste vooral de ploeg. Er stonden bijna honderd mensen op de set, en op den duur leefden we zo goed als samen. Als je elke dag van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bij elkaar bent, heb je geen geheimen meer.”

GROOTSTE FLOP: 'DE KOOI': “DE NARREN VAN VTM”

Herinnert u zich De kooi nog, het in 2004 op KANAALTWEE uitgezonden programma dat reality probeerde te combineren met een quizformule en na vijf weken werd afgevoerd? Dat treft: presentator en quizmaster Stany Crets óók niet.

(blaast) “Amai, waar kom jij nu mee af! Die quiz is compleet uit mijn geheugen verdwenen. Ik herinner me alleen nog dat ik zelf niet goed wist wat ik in die kooi zat te doen (lacht). (Denkt na) Ik heb nog een ander programma voor KANAALTWEE gemaakt, 'Meneer Crets kijkt tv', waarin ik commentaar op reclamefilmpjes gaf. Daar denk ik nu ook voor het eerst in jaren aan, omdat jij met die kooi afkomt.

“Nu ik toch bezig ben: mijn allereerste job, toen ik net was afgestudeerd, was bij VTM. Ik presenteerde Cijfers en letters voor de jeugd, een variant voor 12-jarigen van Zaki's Cijfers en letters. Ja, het pad naar de roem maakt soms vreemde kronkels.” (lacht)

Nog zo'n vreemde kronkel: De Raf en Ronny Show, de komische reeks die Peter Van den Begin en jij in 1998 voor VTM hebben gemaakt. Jullie overstap zorgde voor deining, want jullie kwamen uit de ernstige theaterwereld, de Blauwe Maandag Compagnie zelfs.

“Ja, in bepaalde kringen betekende naar VTM gaan zoveel als met je eigen bloed een contract met de duivel ondertekenen. Maar dat kon ons bitter weinig schelen, wij hebben dat soort antigedrag altijd hoog in het vaandel gedragen (lacht). En het is ook niet slecht geweest voor onze carrières, hè? Wij hebben ook altijd gedacht: als het morgen gedaan is, so be it. Daarom hebben wij ons nooit geplooid. VTM moedigde het trouwens aan. Wij móchten intern én naar de buitenwereld toe ons gedacht over VTM zeggen. Wij waren de narren in de gangen van de Medialaan.”

Tot jullie in 2004, na Sketch à gogo, naar de VRT overstapten.

“Wij wilden graag een tweede reeks maken, maar de zender vond Sketch à gogo te niche. Het moest breder, en wij wilden niet breder gaan. De VRT kreeg lucht van de strubbelingen en begon ons meteen te lokken: 'Kom maar naar ons!' Maar ik heb bij beide zenders ongelooflijk leuke tijden beleefd. De periode van 1995 tot 2005 was er één van ongekende creativiteit op tv. De concurrentie was hevig, iedereen zette de beste mensen in, de grote kanonnen. Een enorme strijd! Als men nu de mond vol heeft van een pax media, dan moet er ook een bellum media geweest zijn, hè? Ik heb het gevoel dat ik die ten volle heb meegemaakt.”

BLOOTSTE BORST: 'BLIND DATE': 

Er vielen veel hoogtepunten te tellen in het dertigjarige bestaan van VTM, maar het memorabelste floepte misschien wel uit de blouse van die ene kandidate in Blind Date die iets te geestdriftig haar paringsdans demonstreerde voor het oog van de camera. Het is slechts één herinnering aan de datingshow, die uitgroeide tot één van de grootste cultprogramma's van Vlaanderen.

Ingeborg: (presentatrice) “Ik heb altijd een moeilijke relatie met Blind Date gehad. Ik hou van het programma omdat het een bewijs is van het vertrouwen dat Mike en Guido in mij als jonge vrouw hadden, en omdat de zoektocht naar liefde mij ook echt interesseerde. Maar het werd lastig toen ik te veel binnen de lijntjes moest blijven. Ik wilde evolueren, doorvragen en verbanden leggen. Liefde is zo'n waardevol thema, en ik wilde niet aan de oppervlakte blijven. Mij was het ook écht te doen om de liefde, of die mensen elkaar zouden vinden. Maar het is natuurlijk mooi dat kijkers zich Blind Date jaren later nog altijd herinneren.”

Niet lang geleden liet u in een radio-interview uitschijnen dat sommige dingen geënsceneerd werden, zelfs dat legendarische moment waarin een vrouw iets te veel van zichzelf toonde.

(blaast) “Pff, dat gebeurde af en toe. Vooral tijdens de eerste seizoenen werd er weleens iets vooraf uitgeschreven, ja.”

Binnenkort start een nieuwe versie van Blind Date, met Nathalie Meskens in uw rol. Wat dacht u toen u van die plannen hoorde?

“Ik had gemengde gevoelens. Als ze mij hadden gevraagd, zou ik nooit ja gezegd hebben. Maar nu het zover is, vind ik het wel spannend dat daar iemand anders zal staan. En ik ga ervan uit dat de intentie van Nathalie goed zit: mensen bij elkaar brengen is en blijft een leuke missie.”

DRUKSTE BAASJE: LUK ALLOO: “ONNOZELE VOORNAAM”

Alloo undercover. Alloo bij de lokale politie. Alloo in de nacht. Alloo en de liefde. Alloo in de gevangenis. Alloo uit de gevangenis...

Als we goed geteld hebben, hebt u voor VTM al dertien programma's gemaakt met uw achternaam in de titel.

Luk Alloo: “Nochtans ben ik de laatste om mijn naam in een programmatitel te stoppen. Ik ben net terughoudend als het daarover gaat, precies om dat soort commentaar te vermijden. Maar VTM vond het destijds een goed idee om mijn naam uit te spelen, en mijn voornaam gebruiken zou al te onnozel geweest zijn: je had al Luc Appermont. Dus krijgt vrijwel elk programma dat ik maak, helaas voor mij, Alloo in de titel.

“Ik heb trouwens altijd een alternatieve titel achter de hand. De talkshow Eén uur tijdverlies heb ik zelf zo genoemd. Commercieel gezien was dat geen slimme titel, maar Sandy (Blanckaert, vrouw van Alloo, red.) heeft op een vergadering de toenmalige baas van VTM Eric Claeys zover gekregen om die toch te gebruiken. Door hem uit te dagen: 'Ik heb een titel, maar je zult 'm niet durven te gebruiken.' Het werkte. Sterren en kometen is ook zo ontstaan: ik werkte toen voornamelijk voor de VRT, maar ik liep al rond met het idee voor een speels showbizzprogramma. Eric Claeys en Guy Helsen probeerden me te lokken, en ik zei: 'Ik heb een idee, maar het is niets voor jullie. Het staat te haaks op de Luc Appermonts en Bart Kaëlls van jullie zender.' Waarop zij: 'Hoezo, niets voor ons?' Twee dagen later zaten we samen.”

Hoe is de reporter die voor Sterren en kometen in een tank rondreed met Walter Grootaers en naast Jean-Pierre van Rossem in de Ferrari kroop, ontpopt tot de man die het liefst de samenleving ontleedt?

“De reporter is dezelfde gebleven. Ideeën zoals die voor Alloo in de gevangenis had ik al toen ik nog voor Paul Jambers werkte. Blijkbaar, en daar heeft Paul me aan herinnerd, heb ik dat concept voor het eerst voorgesteld in 1992, toen we met de ploeg van Jambers op retraite waren in een hotel in Sluis. Maar je moet ook de kans krijgen om je ideeën te realiseren.”

Zou iets als Sterren en kometen vandaag nog kunnen op VTM? En bent u dan kandidaat?

“Dat weet ik niet. Het is twintig jaar geleden, en je mag nooit hetzelfde trucje twee keer doen. Als de media een Olympisch stadion zijn, dan wil ik van elke discipline geproefd hebben. Sterren en kometen was als een marathon, een onderneming waar je niet ongetraind aan begint. Misschien doe ik ooit nog eens zoiets – dertig jaar VTM zou daarvoor een goede gelegenheid zijn. Ach, wat geweest is, is geweest. Maar zeg in dit vak nooit nooit.”

TWEEDE GROOTSTE FLOP: 'ROBLAND'

De golden boy van de openbare omroep liet in 2005 have en goed achter om bij VTM een onafhankelijke staat te stichten. Robland leek erg op het legendarische De XII werken van Vanoudenhoven, maar niet qua kijkcijfers.

Rob Vanoudenhoven: “Toevallig ben ik net de reeks aan het herbekijken. Momenteel ben ik op tournee met mijn voorstelling Het XIIIde werk, en voor het vervolg wil ik graag anekdotes uit die tijd vertellen. Ik blijf erbij dat enkele van de reportages die ik voor Robland heb gedraaid, van de beste uit mijn carrière waren. Maar Robland had vooral te lijden onder een slechte timing: we stonden op VTM op zondagavond geprogrammeerd tegenover De pappenheimers, dat toen op het hoogtepunt van z'n populariteit was. Die quiz haalde elke zondag 1,9 miljoen kijkers en die waren niet snel bereid om vaandelvlucht te plegen.”

Lagen de verwachtingen ook niet te hoog? De eerste aflevering werd destijds aangekondigd met metershoge billboards.

“Ja, ik was liever als underdog helemaal opnieuw begonnen bij VTM, maar de zender wilde mijn eerste programma bij hen groot uitspelen en liet die billboards plaatsen. Niet onbegrijpelijk, maar gevaarlijk. VTM heeft zich daar later voor verontschuldigd en heeft ruiterlijk toegegeven dat het niet hun beste zet was geweest. Het is vergeten en vergeven.”

PIJNLIJKSTE ONTSLAG: NADINE DE SLOOVERE: “JAMMER EN DENIGREREND”

Dany Verstraeten en Nadine De Sloovere vormden vanaf de eerste dag het gezicht van de piepjonge VTM-nieuwsredactie. In 1998 moest Nadine, eerder omroepster bij de BRT, echter van het scherm verdwijnen: te rijp bevonden, en een hindernis in de race naar de eeuwige verjonging van de zender.

Nadine De Sloovere: “Dat valt op je schouders, ja. Ik heb tijd nodig gehad om het te verwerken, maar ik kan het wel plaatsen. Een bedrijf dat stilstaat, gaat achteruit en ook het VTM-nieuws is onderhevig aan de commerciële logica: het moet aantrekkelijk blijven, vlug gaan, helder zijn... Als men dan denkt dat mensen rond de 50 niet meer passen bij een frisse zender, snap ik dat wel. Zo hebben ze dat niet tegen mij uitgelegd, maar je weet het wel, natuurlijk.

“Vrouwen worden op tv vaak gedegradeerd tot iets leuks om naar te kijken: 'Als je bijna 50 wordt, moet je maar een andere job zoeken. Wij willen ons scherm op een andere manier vullen.' Ze hebben het recht om dat te zeggen, maar leuk is het niet. Binnenkort moet iedereen tot zijn 67ste werken. Als je dan vanaf je 50ste ergens in een hoekje moet gaan zitten waar je niet te hard opvalt, dan is dat jammer en denigrerend. Ik ga er niet mee akkoord, maar dat is de keerzijde van de commerciële aanpak, zeker?”

Blijft VTM bij die aanpak, of ziet u verbetering?

(twijfelt) “Ik weet het niet. Als je ziet hoe het Lynn Wesenbeek, Kathy Pauwels en Ingrid De Putter is vergaan... Ik hoop maar dat het mijn fantastische opvolgster, Birgit Van Mol, niet overkomt. Zij is een prachtige dame met een uitstraling om u tegen te zeggen.”

Intussen zit Dany Verstraeten nog steeds op zijn stoel.

“Ik ben blij voor hem (lacht). Echt waar, Dany is mijn kameraad van het eerste uur. Ik hoop dat hij mag blijven tot hij zelf zin heeft om op te stappen.”

U klinkt wel erg vergevingsgezind.

“Dat ben ik ook. Ik herinner me vooral de bijzonder fijne tijd bij VTM. De opstart van de nieuwsdienst was uniek, een explosie van mogelijkheden. Iedereen op de nieuwsredactie vormde één familie – er zat geen directeur of eindredacteur in een apart kantoor: iedereen was toegankelijk voor iedereen. Net daarom waren wij ook zo gemotiveerd. We leefden op adrenaline. Dat we moe of overwerkt waren, maakte niets uit: het nieuws moest en zou er zijn. Op die manier hebben we ons natuurlijk weleens vergaloppeerd, dat we ergens naartoe snelden waar helemaal niets bleek te zijn. Of dat het al voorbij was. (Enthousiast) Maar je hoort het, ik ben nog altijd heel trots, hoor.”

©Humo