De miraculeuze comeback van Petr Vakoc: “Boos op roekeloze chauffeurs”

Hij houdt er een RoboCop-walk op na, koerst met twee titanen elementen in de rug en is Jan Bakelants-gewijs twee centimeter korter geworden. Voorts alles kits met Petr Vakoc (26). In de lobby van het hotel in San Juan lacht de Tsjech zijn ellende van de afgelopen twaalf maanden weg.

"Klinkt wellicht raar, maar ik vond het best een leuk jaar. Op die eerste maand na het ongeval na misschien. Die was echt pijnlijk. Maar tijdens mijn revalidatie heb ik van elk moment, van elk stapje vooruit genoten. En vooral heb ik veel tijd doorgebracht met familie en vrienden, waar ik anders weinig de kans toe krijg."

Robot zal hij altijd een beetje blijven, zegt Vakoc. "Mijn beweeglijkheid neemt met de dag toe, maar helemaal zoals voorheen wordt het nooit meer." Ook een van de twee stukken titanium is voor eeuwig. "Het andere mag er na een jaar weer uit." En dat de meervoudige ruggenwervelbreuken hem een kopje kleiner maakten, neemt hij gewoon voor lief. "Ik heb geprobeerd om opnieuw wat te groeien, maar na een halfjaar gaf ik het op. (grinnikt) Elke mens krimpt naarmate hij ouder wordt. Bij mij gaat het alleen iets sneller."

Steun van psycholoog

De klap was verschrikkelijk, die 25ste januari 2018 op stage in het Zuid-Afrikaanse Nelspruit. Een aanstormende truck reed achteraan vol op Vakoc in. Ook Laurens De Plus deelde in de ravage, Bob Jungels bleef ongedeerd. Vakoc kreeg samen met De Plus de eerste zorgen toegediend in een lokaal ziekenhuis. "Blij dat ik nog leef, ging het door me heen. De dokters stelden me gerust: 'You'll be okay.' Goed, dacht ik, ik heb een aantal gebroken botten, dat wordt zes weken genezen en over een maand of twee, drie koers ik opnieuw."

Gaandeweg drong de ernst van de situatie tot hem door. "Ik klampte me van in het begin vast aan het bestcasescenario, bleef met de steun van mijn vaste psycholoog positief denken. Stoppen met wielrennen kwam niet in me op, ik zou er alles aan doen om terug te keren. Maar toen kwamen er onvermijdelijk moeilijke momenten, waarop het niet meer duidelijk was of ik ooit nog coureur zou zijn."

Vakoc' gedachten dwalen af naar vorig jaar. Na drie operaties en een paar herstelmaanden in een Praags ziekenhuis was hij in juni voor het eerst weer aan fietsen toegekomen. Puur geluk, zoals hij het omschrijft. In juli ging hij met de ploeg op hoogtestage naar Livigno. Alles liep vlot. Tot de progressie plots stokte.

“De zenuwbanen vanuit mijn rug naar mijn linkerbeen bleken beschadigd, waardoor mijn hamstring niet goed werkte en er een enorm krachtverschil optrad met mijn rechterbeen. Ik begon serieus te twijfelen." Opnieuw haalde de onmetelijke wilskracht het bij Vakoc van de harde realiteit. In oktober zag hij na een inspanningstest zijn contract verlengd.

"Patrick Lefevere had me enkele dagen na het ongeval al gerustgesteld. 'Neem je tijd om te herstellen, we wachten op je.' Chic van hem. Ik moest natuurlijk wel bewijzen dat ik dat contract nog waard was." Peanuts voor de doorzetter Vakoc.

"Ik kreeg veel steunbetuiging op de sociale media en schrok daarbij hoeveel mensen, tot in mijn directe omgeving toe, in hun leven al met zware tegenslagen kregen af te rekenen. In het ziekenhuis van Praag volgde een nieuwe confrontatie met de werkelijkheid. Daar zag ik slachtoffers van ernstige ongevallen, die niet eens de kans kregen om volledig te herstellen. Ik was er bij wijze van spreken de enige die nog kan stappen. Het drong tot me door hoeveel geluk ik heb gehad."

Met De Plus, Jungels en teamcoach Koen Pelgrim (toen ook aanwezig in Zuid-Afrika) smeedde Vakoc een vriendschapsband die nooit meer stuk kan. "Zij hebben mijn leven gered", klinkt het dankbaar. Jungels droeg in april 2018 zijn zege in Luik-Bastenaken-Luik aan hem op. De Plus hoort hij nog regelmatig. "Hij belde me aan de vooravond van mijn competitiedebuut." Pal op 25 januari. "Mijn tweede verjaardag voortaan."

Gevaar op de weg

Het ongeval zelf en de angst voor extra onheil probeert hij zo goed en zo kwaad als mogelijk uit zijn hoofd te bannen. "Tuurlijk denk ik er nog aan terug, op drukke wegen bijvoorbeeld, of als op training een auto iets te dicht langs me scheert. Meer dan ooit ben ik me bewust van de gevaren op de openbare weg en zal ik me al eens makkelijker boos maken op roekeloze chauffeurs. Anderzijds, ik werd aangereden op een brede, rechte baan zonder veel verkeer. Het kan dus altijd en overal gebeuren."

Veel heeft het Vakoc anders niet veranderd, zegt hij. "Al geniet ik nu intenser van de kleine dingen." Van die paar kilometer kopwerk in San Juan en het gevoel om opnieuw in een peloton te rijden, om maar iets te noemen.

"Mijn rug voelt nog wat stijf aan. Dat probeer ik tegen te gaan met tien minuten stabiliteitsoefeningen per dag. Gelukkig heb ik er op de fiets geen last van. Er is nog steeds een miniem krachtverschil tussen beide benen, ik zit wat rechter en kom tijdens het klimmen meer uit het zadel. Maar ook dat beperkt me niet. De wattages die ik trap zijn vergelijkbaar met die van twee jaar geleden, wat me doet geloven dat ik op termijn mijn oude niveau moet kunnen halen. Ik kijk al uit naar de Ardennen-klassiekers. De Brabantse Pijl wordt ook nu weer een doel (hij won die koers in 2016, JDK). Al denk ik dat de echte resultaten voor het tweede deel van het seizoen zullen zijn."