Waar stortte MH370 neer? Onderzoek geluidsgolven leidt naar twee locaties en naar alternatieve vliegroute

De verdwijning van vlucht MH370 blijft een van de grootste mysteries in de geschiedenis van de luchtvaart. Het toestel van Malaysian Airlines met 239 mensen aan boord stortte op 8 maart 2014 neer, maar wáár precies kon nooit achterhaald worden. Dr. Usama Kadri van de Cardiff University in Wales deed onderzoek naar geluidsgolven onder water om de plaats van impact te bepalen. Ook hij vond het wrak niet, maar kon wel twee mogelijke locaties voor de crash naar voren schuiven. Eén theorie legt die plaats een stuk noordelijker in de Indische Oceaan dan tot nu toe aangenomen. Een andere gaat uit van een alternatieve vliegroute, dichter bij Madagaskar.

Kadri baseert zich op golven, in en uit het water. “Wanneer je een kiezelsteen in een meer laat vallen, worden er watergolven gegenereerd vanaf de locatie van de inslag, terwijl geluidsgolven het spetterende geluid creëren dat je hoort”, schrijft hij in zijn artikel voor The Conversation. “Een ander type golf wordt ook in het water gegenereerd: een hydroakoestische. Net als bij een geluidsgolf, bewegen hydroakoestische golven relatief langzaam door het dichte water, aan 1.500 meter per seconde.”

Na de impact van een voorwerp in het water verdwijnen de golven aan de oppervlakte langzaam uit ons zicht, maar de “akoestische-zwaartekrachtgolven” blijven zich wel voortbewegen op grotere diepte. In het geval van een vliegtuig zoals de MH370 is die impact aan de oppervlakte enorm, met grote golven tot gevolg en ook “een familie van geluidsgolven door de plotse drukverandering, gekend als akoestische-zwaartekrachtgolven”. Die kunnen nog duizenden kilometers verder golven door het water en daaruit kan cruciale informatie afgeleid worden over de plaats van impact.

Door twee ver uit elkaar liggende stations met onderwatermicrofoons in de Indische Oceaan konden Kadri en zijn collega Davide Crivelli in 2017 zulke signalen opvangen en analyseren om zo de vermoedelijke locatie van de crash van MH370 te bepalen. De opnames van een van de stations waren onduidelijk door militaire oefeningen in de buurt. Volgens Kadri zijn er ook op onverklaarbare wijze 25 minuten aan data verdwenen. 

De onderzoekers kwamen uiteindelijk uit op nog twee mogelijkheden. Ze ontdekten bovendien dat de elasticiteit van de zeebodem ook een belangrijke factor in het blootleggen van de exacte plaats van de crash. Die elasticiteit laat toe dat de golven aan een hogere snelheid van 3.500 meter per seconde door de zeebodem gaan dan door het water. Daar is in eerdere studies geen rekening mee gehouden en dat beïnvloedt de bepaling van mogelijke locaties.

De wetenschappers stellen nu verder onderzoek van de signalen voor om na te gaan of er effectief sprake kan zijn van een nieuwe, afwijkende plaats van impact, met name in het noordelijke deel van de Indische Oceaan. “De invloed van sommige van deze signalen valt binnen het gebied waar ook de signalen van de militaire actie werden opgepikt, dus het is mogelijk dat de signalen daarmee verband houden”, klinkt het. Maar het zou anderzijds ook kunnen dat de signalen wel degelijk afkomstig zijn van de neergestorte MH370 en dan is het vliegtuig mogelijk neergestort in de noordelijke Indische Oceaan (linksboven op het beeld hierboven) en niet in het zuidelijke deel.

De oorzaak van de crash blijft vooralsnog evenzeer een mysterie. Al gaan heel wat experten ervan uit dat de piloot, Zaharie Ahmad Shah, het toestel opzettelijk liet crashen. In vijf jaar tijd zijn er amper drie bevestigde wrakstukken van een vleugel van de MH370 gevonden.