“Onvoorstelbaar hoe schokkend mensen reageren op een miskraam”: Vlaamse Hanne (31) verloor in drie maanden tijd twee kindjes en vraagt meer begrip

Het was in september vorig jaar dat Hanne en haar man Jan (31) het blije nieuws vernamen dat er een derde kindje op komst was. Hun dochters Ellis (4) en Merel (3) zouden er een broertje of een zusje bij krijgen. Ze waren begin augustus verhuisd naar een eigen woning en hadden beslist dat er genoeg plaats was om aan gezinsuitbreiding te doen. In hun huis, maar ook in hun hart.

Het was op de eerste schooldag dat ze plots een positieve zwangerschapstest in handen had. “We konden beginnen dromen over ons leven als gezin van vijf”, schrijft ze. “Helaas moesten we die droom snel opbergen, want anderhalve week later had ik een miskraam.”


“Hoewel ik mezelf eigenlijk een heel nuchter en sterk persoon vind, kan ik oprecht zeggen dat ik nog nooit in mijn leven zo een intens verdriet heb gevoeld”, gaat ze verder. “Een miskraam is niet gewoon een embryo verliezen en daarna weer vrolijk doorgaan. Een miskraam is rouwen om een kindje waar je al een hele toekomst mee had gepland. Rouwen omdat je nooit zal weten of het een jongetjes of een meisje was, omdat je hem of haar nooit zal voelen bewegen in je buik, omdat je nooit zal weten hoe hij of zij eruit zou hebben gezien.” (lees hieronder verder)

“Een miskraam is ook hopen dat je lichaam het zelf oplost en je geen curettage nodig hebt”, schrijft Hanne. “Doodsbang zijn dat je het vruchtje per ongeluk doorspoelt, nadenken wat je met dat vruchtje gaat doen, als je het al kan vinden. Begraven? Laten onderzoeken? Of toch maar gewoon doorspoelen? Een miskraam is ook misselijk zijn, terwijl je geen kindje meer in je buik hebt. Een miskraam is eindeloos wachten tot je cyclus weer op gang komt. Regelmatig een zwangerschapstest doen om te controleren of je hCG-waarde (de waarde aan zwangerschapshormoon, red.) wel genoeg zakt en dan in tranen uitbarsten omdat er geen tweede streepje meer staat. Een miskraam is ook een confronterende echo van een lege buik.”

Zo lang de cyclus niet opnieuw op gang komt, is het volgens Hanne onmogelijk om vooruit te kijken. “Je lichaam staat stil en daardoor kan je geest ook niet verder. Dit kan weken, soms maanden, duren en in zo een periode voelt elke dag als een eeuwigheid. Veel mensen weten dat niet. Bijna niemand staat erbij stil dat de fysieke nasleep – en daardoor ook de mentale – soms ellenlang duurt.”

“Als je uiteindelijk verder kan, is zwanger worden nooit meer hetzelfde”, gaat ze verder. “Meer dan ooit hoopte ik snel weer zwanger te zijn en na de miskraam kwam elke negatieve zwangerschapstest dubbel zo hard aan. Ik was doodsbang dat ik niet snel zwanger zou worden, misschien wel nooit meer. Nog banger dat een nieuwe zwangerschap weer in een miskraam zou eindigen en dat ik dan niet meer overeind zou blijven. Wat een drama zou betekenen voor ons gezin en onze dochters.” (lees hieronder verder)

Tegen haar verwachtingen in bleek er al gauw weer een kindje op komst. Exact 3 maanden na de vorige keer dat er goed nieuws was – op 3 december – had ze weer een positieve zwangerschapstest. “Dolgelukkig waren we met dat kleine regenboogje in mijn buik”, schrijft ze. “Tot ik met kerstavond een beetje bloedverlies kreeg. Geen paniek, dacht ik, dat had ik met mijn tweede dochter ook en die is er gezond en wel gekomen. Maar het bloedverlies stopte niet en na twee dagen vol angst en hoop besloten we het toch te laten controleren. De echo was genadeloos. Er was geen kloppend hartje.”

Terwijl iedereen zich verheugde op het nieuwe jaar, zaten Hanne en Jan te wachten op het verlies van hun vruchtje. En hun droom. “Onze meisjes hadden vakantie, mijn man was vrij en wat een leuke tijd had moeten worden voor ons gezin, werd een tijd van overleven. De kindjes gingen logeren, terwijl wij met ons tweeën door de bittere pijn beten en het onvermijdelijke afwachtten.”

Uiteindelijk besloten ze om er een weekje tussenuit te gaan, met het hele gezin, naar Marokko. Om alle ellende even achter zich te laten. “We hebben genoten, plezier gemaakt, heel veel gepraat, geknuffeld, nieuwe dingen ontdekt en nog meer gepraat. En dat praten was hard nodig.” (lees hieronder verder)

Hoe het nu verder moet? “We gaan door, met vallen en opstaan”, klinkt het. “Ik geniet met volle teugen van mijn twee lieve meisjes, maar tegelijk mis ik het zwanger zijn en de kindjes die er nooit zullen komen. Ik ben heel blij met wat ik heb, maar word wanhopig als ik denk aan wéér opnieuw beginnen. Mijn verstand weet dat het waarschijnlijk gewoon dikke pech is, maar ik kan me er zelf niet van overtuigen en er is geen vezel in mijn lijf die dat gelooft.”

Toch sluiten Hanne en Jan een nieuwe zwangerschap niet uit. “Het zal me zwaar vallen, want het vertrouwen is weg”, vertelt ze. “Ik weet dat ik er bij een positieve test niet meer in zal kunnen geloven. Maar daar zullen we op dat moment doorheen moeten.”

Door haar verhaal te delen wil Hanne het taboe rond miskramen doorbreken, iets waar nochtans 1 op de 7 zwangere vrouwen mee te maken krijgt volgens de Vereniging voor Gynaecologen en Verloskundigen. Ze wil onder meer vertellen welke impact een miskraam kan hebben en tonen hoe mensen erop reageren. Vaak goedbedoeld, maar kwetsend. Soms ronduit bot en zonder medeleven. Op haar blog stelde ze een lijst samen om iedereen inzicht te geven in zijn of haar woorden. En in wat je het beste wel of net niet kan zeggen.

Wat ze zelf het ergste vindt? “Helemaal niets laten blijken”, klinkt het. “Een miskraam is een verschrikkelijk eenzame ervaring en die deel je doorgaans niet met de hele wereld. Als iemand jou in vertrouwen neemt, probeer er dan in elk geval gepast op te reageren.”