Dochters vermoorde Israëlische koppel: "Niets is zoals vroeger. Verjaardagen, feestjes, alles is anders"
"We gaan verder met ons leven, maar deze tragedie blijft altijd bij ons, wat er ook gebeurt." De getuigenis van de dochters van het vermoorde Israëlische koppel op het proces-Nemmouche heeft niemand onberoerd gelaten. "Niets is zoals vroeger. Verjaardagen, feestjes, alles is anders", vertelden ze stil en sereen.
Emotioneel en sereen. Zo hebben de twee kinderen (nu 19 en 21 jaar oud) van Emanuel en Miriam Riva over hun ouders verteld. Bij de aanslag op het Joods Museum werd het koppel koelbloedig doodgeschoten. "Het is heel moeilijk om hier te zijn. Hier zijn roept hele sterke herinneringen op", beginnen de vrouwen hun getuigenis met behulp van een tolk. Voordien waren er al een hele resem familiefoto's getoond op het proces. "We waren een hele dichte familie. We brachten veel tijd samen door. We praatten elke dag, deden veel samen in het weekend. Deelden veel samen."
"Hoe zouden jullie je ouders beschrijven?", vroeg de voorzitter. "Bescheiden", was het korte antwoord. "We hielden allemaal van reizen. We waren heel verbonden, deden alles met vier. Onze ouders waren van een uitzonderlijke goedheid."
De vrouwen vertellen dat ze het nieuws om vier uur 's morgens kregen. "Ons leven is helemaal veranderd. Feestjes, verjaardagen, alles is anders. Niets is zoals vroeger", vertelt de ene. "We gaan verder met ons leven. Maar deze tragedie blijft bij ons, wat er ook gebeurt", voegt de andere toe. "We staan heel dicht bij elkaar en proberen elkaar te ondersteunen."
We gaan verder met ons leven. Maar deze tragedie blijft bij ons, wat er ook gebeurt
Tijdens hun getuigenis kijkt Mehdi Nemmouche veelal naar beneden. Na hun getuigenis heeft niemand vragen.
"De ene dag waren we een gelukkige familie, de volgende ochtend was er niets meer"
Ook de tweelingbroer van Emanuel Riva en de zus van Miriam Riva zijn naar Brussel gekomen om over het koppel te praten. En ook zij hebben het heel moeilijk om hier te zijn. "De dag zelf hoorden we dat er twee Israëlische slachtoffers waren. Ik heb geprobeerd om te bellen, opgezocht op internet, tot er een politieagent het nieuws kwam vertellen", vertelt Arieh Riva. "Het was een vreselijke avond vol angst. Hoe kunnen we deze tragedie beschrijven? De ene dag waren we een gelukkige familie, de volgende ochtend was er niets meer", voegt Tsofia Eilat Tsanani toe.
"Ik kende geen leven zonder Emanuel", vertelt zijn broer. "We waren altijd samen. We wisten alles over elkaar, we hadden een hele nauwe band. We moesten maar met de ogen knipperen om elkaar te begrijpen. We hadden geen woorden nodig." Over haar zus vertelt Tsofia Eilat Tsanani. "Ze was alles. Mooi, zacht, intelligent."
Het leven is gestopt op de dag van de tragedie
Vooral voor de twee meisjes, die amper 15 en 17 waren op het moment van de feiten, is alles veranderd, vertellen ze. "Het leven is gestopt op de dag van de tragedie. Ze doen alles zelf. Soms helpen we wel met de moeilijke zaken, we repareren dingen. Het is veel te zwaar om te dragen. We functioneren nog, maar het familiale nest is doorgeknipt. De meisjes zijn te vroeg volwassen moeten worden. Ze gedragen zich en denken zoals volwassenen sinds die dag. Ze hebben geen andere keuze. Ze hebben zichzelf discipline moeten aanmeten. Hun onderlinge band houdt hen overeind."
En ook na deze getuigenis blijft het stil in de zaal en komen er helemaal geen vragen.
Bekijk de reportage uit "Het Journaal" hier:
