Peter Sagan dicht Remco Evenepoel potentieel grote carrière toe, maar stelt zich één belangrijke vraag: “Hoe zal hij mentaal omgaan met succes?”

“Sterk”, vond de drievoudige wereldkampioen. “Al vind ik het nog te vroeg om nu al uitgebreid over zijn toekomst te praten. Als hij rustig blijft en deze positieve lijn kan blijven doortrekken, lacht die toekomst hem zeker toe. Er is natuurlijk nog een wezenlijk verschil tussen derde worden in de tijdrit van de Ronde van San Juan en een gelijkaardig resultaat boeken in pakweg Parijs-Nice of Tirreno-Adriatico. Maar ik verwacht wel dat hij in de loop van het seizoen nog bijkomende stappen zal zetten. Dé vraag is echter hoe hij mentaal zal omgaan met het succes. Daar hangt veel, zoniet alles van af.”

Het is Evenepoels droom om ooit te schitteren in het groterondewerk. Of hij de Tour, Giro en/of Vuelta op een mooie dag kan winnen, schuift Sagan nog even voor zich uit. “Over een jaar twee zullen we dat beter kunnen inschatten. Dan zal hij al iets verder staan in zijn groeiproces. Het is iets wat ik zelf sinds mijn achttiende, negentiende heb moeten ondergaan. Heeft hij nog marge of zit hij nú al in de finale fase van zijn maturiteit? Geen idee tot wat voor soort renner hij kan uitgroeien, daarvoor ken ik de jongen niet goed genoeg. De tijd zal het uitwijzen.”

Voorts liet de Slovaak, momenteel vijfde in de stand, zich ook zeer lovend uit over zijn ‘buddy’ en collega-Monegask Fernando Gaviria. De 24-jarige Colombiaan won al twee etappes in Argentinië. “Drie jaar geleden spraken Fernando en ik elkaar voor het eerst. Gaandeweg werden we vrienden. We praten graag over koers maar ook over andere dingen des levens. Af en toe gaan we samen iets eten of drinken. Altijd leuk. En hij stippelde zelfs een mooie vakantieweek voor me uit in Colombia, zijn thuisland dat ik samen met enkele vrienden wilde bereizen en ontdekken. (lacht) Ik ben hem dus al wel het een en ander verschuldigd.”

Hoe close de twee met elkaar zijn, bleek ook uit een paar anekdotes die Sagan opdiepte. “Eentje van woensdag nog. Op vijftien kilometer van de finish van de vierde rit zaten we nog rustig te keuvelen in de staart van het peloton. ‘Okay, Fernando’, zei ik. ‘Nu is het echt wel tijd om naar voor te rijden’. (grijnst) Waarop hij me versloeg in de spurt. Huh.” Een andere “funny story” dateert van de Tour vorig jaar. “Enkele dagen voor de start van de Ronde van Frankrijk ontmoetten we elkaar nog in Monaco. ‘Per etappe die jij wint koop je me een fles Dom Pérignon Grand Cru-’, zei ik. ‘En omgekeerd koop ik, per ritzege die ík behaal, er één voor jou’. Uiteindelijk strandden we op... vijf flessen champagne (zelf won hij drie ritten, Gaviria twee, red.). (grinnikt) Of we ze allemaal hebben opgedronken, vraag je? Wat denk je? Dat we al die flessen hebben gekocht om er naar te kijken of zo? Neen, serieus: we zullen er altijd voor elkaar zijn, hij en ik. Of hij ooit kan schitteren in de Ronde en Parijs-Roubaix? Dat zal hij moeten ondervinden. Alles draait rond ervaring. Die moet hij zelf opdoen.”

Als jong rennertje deed Sagan in 2004 — 14, was hij toen, mee aan “een soort van olympische wielerspelen voor jongeren in België”, vertelde hij nog. “De zes beste renners (drie koppels per land) mochten dat jaar als VIP naar de proloog van de Tour in Luik. Daar zag ik toen voor het eerst Lance Armstrong en Jan Ullrich in levende lijve. Ik mocht hun persconferenties bijwonen in het Prinsbischoppelijk Paleis in Luik. Een geweldige ervaring was dat.” De Tour staat dit jaar ook opnieuw op zíjn programma, meldt hij. “Met ritzeges en de groene trui als doel.” Ooit wil hij wel eens de Giro rijden. “Vóór het afsluiten van mijn carrière, alleszins. Nu past het heel moeilijk in mijn al drukke schema.”

Sagan wil er na zijn persoonlijke ‘World Tour’ via Tour Down Under, Ronde van San Juan en een hoogtestage op de Sierra Nevada namelijk staan van Milaan-Sanremo tot en met Luik-Bastenaken-Luik. “Strade Bianche sla ik dit jaar over. Mijn voorjaar wordt zwaar en beladen genoeg. Voor een harde race als de Strade moet je klaar zijn en toch enkele wedstrijden in de aanloop hebben gereden om er te kunnen winnen. Dat zal ik te weinig hebben gedaan. Ik wil progressie boeken in Tirreno-Adriatico en er dan vol voor gaan vanaf de Primavera. Mogelijk doe ik zoals Philippe Gilbert na zijn zege in de Ronde van 2017: Parijs-Roubaix skippen, even op adem komen om opnieuw top te kunnen zijn in de Gold Race en Luik. Want als je de Helleklassieker uitrijdt, wacht je heel weinig tijd voor recuperatie.” De Ronde van Vlaanderen vindt hij trouwens makkelijker te winnen dan Parijs-Roubaix of Milaan-Sanremo. “Als je echt de sterkste bent, kan je er de race makkelijk controleren. Goeie benen en een sterk team in combinatie met wat parcourservaring en koersinzicht — op de juiste moment op de juiste plaats zitten — volstaan dan om het te kunnen halen. Uiteraard komt er ook wat geluk bij kijken, je moet constant uit de gevarenzone proberen te blijven en gespaard blijven van pech. Maar wat dat betreft heb je het toch meer in de hand dan in Roubaix.”