Een tribal na een huwelijkscrisis: waarom zij een ‘matching tattoo’ lieten zetten

Susanne (33) en Andrew (35)

Zijn tatoeage is beter gelukt”, zegt Susanne, terwijl ze wijst naar haar getatoeëerde lipafdruk aan de ­binnenkant van zijn pols. 

“Mannenlippen zijn ook niet gemaakt voor lippenstift”, reageert Andrew, die zijn lippen wel vijfmaal op een blaadje moest zetten voordat er een goed te tatoeëren afdruk lag. “Uiteindelijk heeft de tatoeëerder uit een bovenlip en een onderlip een hele zoen weten samen te stellen.”

Susanne: “Onze vrienden verklaarden ons voor gek: we waren net een jaar samen, maar leefden op een roze wolk.”

Aanvankelijk kwam hun relatie juist langzaam op gang. Susanne was met kerst, in 2011, op stap in een café waar Andrew de barman was. Haar relatie was net uit, ze had geen behoefte aan een nieuwe. Toen de barman haar nummer vroeg, verwachtte ze daar niet veel van: “Mijn vriendinnen zeiden: zo’n barman doet het met de halve stad.”

Andrew geeft toe dat hij over aandacht niet te klagen had in die tijd: “Iedere avond boden zich vrouwen aan. Maar bij Susanne was het anders. Die gaf tegengas. Dat vond ik leuk.”

Er volgde een periode van om elkaar heen draaien. Hij stuurde haar berichtjes, zij belde impulsief thuis bij hem aan op Valentijnsdag. Er werd wat gezoend, maar ze bleven ­allebei ook andere mensen zien.

Andrew: “Ik weet nog goed wanneer het veranderde. Ik was met vrienden gaan parachutespringen, een halfjaar na de eerste ontmoeting. Opeens vond ik het vreselijk dat ze iemand anders zag. Ik wilde dat ze bij mij hoorde. Diezelfde avond nog hebben we lang gepraat en voor elkaar gekozen.”

De tatoeage vormt geen alternatief voor een trouwring, want die hebben ze óók. Susanne zelfs twee. “Toen ik hoogzwanger was en we iets moesten regelen, bleek trouwen het makkelijkst. Dan doen we dat wel, bedachten we, zonder dat we elkaar officieel ten huwelijk vroegen.” Een paar maanden ná het huwelijk kwam dat aanzoek alsnog. Andrew organiseerde een verrassingsfeest voor de 30ste verjaardag van Susanne, die toen kampte met depressieve klachten. Dat hun baby dag en nacht huilde, hielp niet. Op het feest ging Andrew voor haar op de knieën, met de tweede ring: “Ik wilde haar in die moeilijke periode te midden van al onze vrienden vragen heel lang bij mij te blijven.”

Inmiddels is hun zoon 3, wonen ze in een nieuwbouw­woning en is de kroeg ingeruild voor een kantoor. Hoe stabiel de relatie ook is, hebben ze ook bedacht wat er met de tattoo gebeurt als het toch niet goed zou gaan? Susanne: “Dan kan ik er altijd iets overheen laten zetten.” Andrew, quasi-stoer: “Misschien verzamel ik er dan wel lippen bij.

Christine (50) en Arjen (51)

Geld voor ringen hadden ze niet, toen Christine en Arjen in hun studententijd trouwden, begin jaren 90. Arjen: “We dachten: we doen wel een tattoo, dat past meer bij ons.” Al snel kwam er een kind, en daarna nog twee. Ze verhuisden, kregen drukke banen, en het tatoeageplan raakte op de achtergrond. Een fikse ­huwelijkscrisis bracht het weer in beeld.

Arjen: “We verschilden altijd al van elkaar. Ik viel op haar kracht, lef en optimisme: zij heeft mij versierd.” Christine: “Ik vond zijn kennis en intelligentie heel aantrekkelijk. Wanneer Arjen een mooie passage leest in een boek, kan hij die jaren later nog navertellen.”

Als jonge ouders hadden ze niet meer de aandacht voor elkaar die er vroeger was: samen wandelen, met de honden erop uit, vrijpartijen – het kwam er niet meer van, en daarbij kampten ze allebei met burn-outachtige verschijnselen. Ze wiebelden, de relatie wiebelde mee en na een tijdje barstte de bom toen Christine al een half jaar verliefd bleek op een ander: “Arjen had altijd gezegd dat ik mijn spullen kon pakken als ik zou vreemdgaan, dus had ik mijn mond gehouden.”

Arjen: “Ik was compleet lamgeslagen. Mijn eerste reactie was: rot maar op. Maar op dag twee kwam het inzicht dat ik ervoor wilde knokken, niet alleen vanwege de kinderen, maar ook om onszelf later niet te kunnen verwijten dat we het niet geprobeerd hadden.”

Christine: “Zijn emoties verbaasden me. Ik dacht dat hij ons ook al een beetje had losgelaten, maar dat had ik allemaal zelf zitten invullen. In relatietherapie heb ik gehuild en gehuild – eerst om mezelf, daarna om Arjen. Ik had iets gedaan wat verwerpelijk was, en ik wilde daar verantwoordelijkheid voor nemen. Maar ik wilde dat hij zijn aandeel ook erkende.”

Arjen: “Ik had altijd het idee: wij zijn voor elkaar bestemd, en mindere perioden horen erbij. Daardoor had ik de boel laten versloffen: mijn zorgen potte ik op, aandacht en verrassingen schoten erbij in. Het was hard werken om weer in beeld te komen bij iemand die ook gevoelens had voor een ander.”

Na een lang jaar van praten en hanging on by our fingernails ligt het diepste dal achter hen. Arjen: “Toen zei ik: nu moet die tattoo er eindelijk maar eens van komen.” Het werd een tribal.

Christine: “Het voelde echt als commitment. In het ontwerp zitten yin en yang, Net als wij: twee tegenstellingen, maar nu in evenwicht.”

Zussen Monira (33), Miriam (27) en Nisma (21) met moeder Birgit (58)

Zij begon”, zegt moeder Birgit, wijzend naar haar middelste dochter: “Miriam had altijd al een grote liefde voor tatoeages.” Miriam: “Van mijn rechter­enkel tot over mijn heup heb ik een sleeve. Met de zussen dachten we er al wat langer over om een gezamenlijke tatoeage te laten zetten. Het was vroeger thuis niet altijd makkelijk. Tussen mijn ouders waren veel ruzies. Mijn oudste zus, Monira, was loyaal aan hen, maar Nisma en ik gaven weerwoord. Dat had er makkelijk toe kunnen leiden dat het hele gezin uit elkaar zou zijn gevallen. Dat dat niet is gebeurd, is iets om bij stil te staan. Die bijzondere band wilden wij als zussen bezegelen met een gezamenlijke tatoeage.”

De vraag daarbij was alleen: wat voor tattoo zou dat dan moeten zijn? Iets als ‘Minimo’, zoals de drie zussen zichzelf wel noemden naar de eerste letters van hun namen? Maar Miriam had zo’n tatoeage al. “Wel een lelijke”, voegt Monira er plagerig aan toe.

En daarbij waren er nog twee hobbels die overwonnen moesten worden: de naaldenfobie van Nisma, en de religieuze bezwaren van Monira: zij is moslima en binnen de islam wordt het zetten van tatoeages niet bepaald aangemoedigd. Toch kwam het uiteindelijke initiatief uitgerekend van haar. Monira: “Het was twee jaar terug, in de periode dat bij Miriam lymfeklierkanker was vastgesteld. De vooruitzichten waren zorgwekkend. Zelf ging ik elke avond huilend naar bed. Op een dag zag ik op Instagram een foto van drie zussen die Romeinse cijfers hadden laten zetten op hun schouders: I/III voor de oudste, III/III voor de jongste.”

Nisma, de jongste, werd niet meteen enthousiast van het plan: “Al die streepjes, alsof er op je geturfd is.” Uiteindelijk kwam de oplossing van een vriendin van Miriam: “Die zei: ‘Je bent altijd één van de drie toch? Je hoeft dat niet te nummeren.’” En zo werd het voor iedereen ‘Sisters I of III’, met de geboortejaren erbij. Toen hun moeder ervan hoorde, wilde ze ook meedoen. Birgit: “Hoe het ook zou aflopen met Miriam, ik zou altijd drie dochters hebben.”

In die twee jaar is er veel gebeurd: Birgit scheidde na 34 jaar van haar man, Nisma stopte met school om een handel in paarden te beginnen, Monira krabbelde uit een depressie, en... Miriam werd genezen verklaard. Birgit: “Toen heb ik er een tatoeage bij laten plaatsen die staat voor alle kracht, de strubbelingen en de weg voorwaarts. Ik ben misschien niet altijd de beste moeder geweest, maar ik ben blij dat ik het nog goed heb kunnen maken. De tatoeages herinneren ons er dagelijks aan dat het ook anders had kunnen aflopen, en dat je moet koesteren wat je hebt.”