Years & Years in de Lotto Arena: guilty pleasures van de bovenste plank
“Zo horen jullie nog eens dat je van zielenpijn ook muziek kunt maken”: halverwege het optreden trapte Olly Alexander die wagenwijd openstaande deur nog maar eens open, en liet zo iedereen zijn winkeltje binnen. De guilty pleasures waren er in de aanbieding, en dus verkocht Years & Years ons entertainment van de bovenste plank.
Olly Alexander is één van de boegbeelden van de lgbt-gemeenschap, maar wenst niet alleen voor eigen kerk preken. De Britse zanger bereikt graag iedereen, en the message is: “Hou van jezelf!”, “Laat de ander je niet naar beneden halen”, “Say It Loud, I’m gay and I’m Proud!”
Eigentijdse muzikanten als Anohni, Chris, en Janelle Monáe zeggen hetzelfde, maar niet tegen zo’n groot publiek. Op megaschaal is Alexander tegenwoordig trouwens ook niet de enige die pleit voor seksuele verdraagzaamheid: popdiva’s als Rita Ora en Lady Gaga maakten er een nummer over, Frank Ocean vertelde over zijn eerste vriendje, en dan heb je nog Christian Chavez en Troye Sivan. En natuurlijk is de lijst van sterren die in het verleden de mannenliefde bedreven en promootten lang, denk maar aan Freddie Mercury, Culture Club, George Michael, Elton John, Frankie Goes to Hollywood, en de Pet Shop Boys. Of Robert Halford van Judas Priest, iemand?
Portie miserie
Maar: bijna niemand heeft het zo openlijk gehad over de pesterijen en psychische problemen die je kunt krijgen van coming-out als Alexander. Twee jaar gelden vertelde hij in een BBC-documentaire vrank en vrij over de depressie, zelfverminking, en eetstoornis die hij kreeg. “Ik tel elke dag mijn zegeningen, net als Assepoester”, lachte de Years & Years- spits onlangs. De man heeft zijn portie miserie wel gehad, en we gunnen hem het succes.
“Ik kwam, ik zag, ik overwon”: die leuze zagen wij donderdagavond niet op het grote scherm, maar een triomftocht was deze Years & Years- passage wel. Of toch wat de ontvangst betreft: shaken? Alright! Meekweelen bij elk refrein? Check! Massaal van links naar rechts zwaaiende handjes waren er ook meer dan genoeg. En aanfloepende lichtjes op slimme telefoons? You got it! De nieuwe boy wonder van de queer-gemeenschap giechelde daar wel eens over, maar zijn performance hield hij zedig: geen opvallend geile blikken en sensuele neukbewegingen deze keer! En dus géén in katzwijm vallende fans! Alexander danste eigenlijk best wel ingetogen en beheerst over ’t podium, maar kostuumwissels waren er natuurlijk wel: eerst wiebelde en huppelde de frontman rond in een grijze glitterbroek en bodysuit, later leek hij op een losbandige stadsarbeider. Maar trop, c’est trop: toen hij letterlijk opsteeg, en de zaal vanop grote hoogte giechelend overschouwde, vonden we dat snel welletjes.
Synesthesie
Een regenboogvlag spotten wij trouwens niet, maar een dik uur lang leken we wel aan synesthesie te lijden: bij het horen van de synthpop uit Communion en Palo Santo kleurde de arena zowel roze en geel, als violet en rood. Seksappeal hadden een aantal Years &Years-liedjes zeker, ze klonken meestal zonnig en overtuigend, en gaan altijd over Het Leven.
’Sanctify my body with pain (pain)/ Sanctify the love that you crave (crave)/ Oh, and I won’t, and I won’t, and I won’t be ashamed/ Sanctify my sins when I pray/ When I pray/ You don’t have to be straight with me/ I see what’s underneath your mask/ And there’s fire in you/ And you know it’s gonna hurt, being cut into/ And afraid/ You’ll find redemption when all this is through’ : de moderne r&b van ‘Sanctify’ klonk soms hoekig en uitgepuurd, soms gezwollen en gladjes, maar onder de groove hoorden we altijd het hart kloppen van een kerel die al een serieuze portie bedrog en bijhorende ludduvuddu te stekken heeft. Het hoogdravende pop meets house-verzinsel ‘Shine’ was catchy as hell en kwam hard, maar het genuanceerdere en Justin Bieber-achtige ‘Karma’ was daarvoor blijkbaar nog wat te suf, en er volgde helaas nóg dreunerige en niet zo geïnspireerde eurodisco.
“There’s nothing wrong with shooting for the stars”, filosofeerde Justin Timberlake ooit, en ‘Eyes Shut’, was een smooth operator die precies dat deed. ’t Was een met klaterend klavier opgesmukte urbanpopper, en ’t stond stijf van de schmalz, maar dat hadden wij pas achteraf door. Op een vreemde wérkte al dat pathos, en dat gold ook voor alle andere nummers. ‘Is it desiiiiire, or is it looooove that I’m feeling for you?’ , vroeg Alexander even daarna, en het was alles lós toen dat Hot Chip- achtige ‘Desire’ een trancy, repetitieve beat meekreeg. Niet alles was even straf: er dreinden flauwe Ibiza-dingetjes, de cover van Madonna’s ‘Like A Prayer’ bleek overbodig. Maar, als het weer goed ging, was het er écht boenk op: ‘If You’re Over Me’ behoort tot het beste wat Pharrell Williams nooit schreef, en klonk koket. En zomers!
Afsluiten deed Years& Years natuurlijk met monsterhit en emobom ‘King’, en dat was als een volle emmer water op de vlam in de pan. Iedereen dus verhit, maar blij! Alexander kan dat ook zijn: het muiltje paste.