Lynn Wesenbeek en dochter Lauren: “Dat ze een kind is van gescheiden ouders, heeft lang op me gewogen”

LAUREN

“‘Ze hebben hem! Lauren, ze hebben hem!’ Eind 2003 stormde mijn moeder om vijf uur ’s ochtends mijn slaapkamer binnen: ‘Ik rijd nú naar de studio voor een extra vroege uitzending van VTM Nieuws.’ Ze dropte mijn zus en mij snel bij onze grootmoeder, reed naar Vilvoorde en kort nadien zag ik als 9-jarige mijn moeder op de televisie praten over de gevangenneming van Saddam Hoessein.

“Die dadendrang is herkenbaar. Zelf ben ik een bolletje kwik dat stijgt en daalt, dat opspringt, in het rond stuitert. Soms noemt mijn moeder me ‘de sergeant’, omdat mijn aanpak direct is. Ik ben rechtuit, stipt en hands on. Mijn moeder is dat minder, ze is eerder een ‘dwarrelend blad’ dat vaak te laat komt, maar ze heeft wel ballen aan haar lijf, en ze werkt hard, nog altijd.

“Onze band is goed, we maken zelden of nooit ruzie. Ik kan me niet herinneren dat we ooit tegen elkaar geroepen hebben. Mijn moeder heeft me vooral zelfredzaamheid bijgebracht. Misschien omdat ze die zelf op heel jonge leeftijd heeft ontwikkeld. Mijn moeder was jong toen haar ouders scheidden, ze was 14 toen haar moeder ziek werd en 21 toen die stierf.

“Die zelfredzaamheid kwam mij als 15-jarige al van pas, als model. Ik droomde van het allergrootste. Hoofdredactrice van Vogue, dat zou ik worden (lacht), of toch alleszins cover­model. De modeweken van Milaan en Parijs waren het doel, model in de high ­fashion. Maar aan de fysieke vereisten voor die modeweken kon en kan ik niet voldoen. Die zijn voor mij gewoon niet haalbaar, tenzij ik alleen nog sla en tomaten eet, maar dat had en heb ik er niet voor over. Dat wilde mijn moeder overigens ook niet. Mama wilde niet dat ik op den duur van 55 naar 53 kilogram ging, hoewel anorexia nooit een bedreiging vormde. Daarvoor eet ik te graag, ga ik te graag naar de frituur.

“Dat ik al vroeg af en toe thuis mijn plan moest trekken, kwam me in de modewereld goed van pas: als tiener moest ik al naar shoots in Egypte en Marokko. Je kunt ook beter om met afwijzingen, waar je als model nogal eens mee te maken krijgt: zoveel centimeter te kort, zoveel kilogram te dik, kont te ‘rond’.

“Ik besef dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen. Hoewel mijn ouders (de vader van Lauren is gewezen Open Vld-politicus Geert Versnick, red.) scheidden toen ik 7 was, kom ik uit een kansrijk gezin. Vader en moeder werkten hard, hun wegen liepen uiteen en daar wil ik mezelf voor hoeden. Maar tegelijk ambieer ik een eigen carrière en wil ik nooit stoppen met werken om alleen thuis voor de eventuele kinderen te zorgen.

“De scheiding heeft veel verdriet veroorzaakt, ik was tenslotte pas 7, maar hoe vader en moeder de breuk hebben opgevangen is voorbeeldig. Ze zijn vrienden gebleven. Meer nog: mijn moeder kan het best goed vinden met de partner van mijn vader. Dat is niet vanzelf­sprekend.

“Het professionele leven van mijn moeder heeft me geprikkeld. Hoe in de coulissen alles op elkaar is afgestemd, hoe de kabel­sleper net niet in beeld komt, hoe de camera uitzwenkt: daarom ben ik, ondanks een diploma handels­wetenschappen, de tv-wereld ingestapt, om dat radarwerk mee te organiseren.

“Ik werkte bij productiehuis Geronimo en besloot nadien om auditie te doen voor Studio Tarara. Ik kon de makers overtuigen, belde naar mijn moeder en hóórde de verwondering, want ze wist van niks. Overigens haalde ik eerst de rol binnen, en ging pas nadien aan de slag bij productiehuis Shelter. Niet andersom. Het is dus niet: ‘Ah, de dochter van Wesenbeek in een serie naar aanleiding van 30 jaar VTM? ’t Is gemakkelijk zo.’ Neen, ik heb dit zelf gedaan.”

LYNN

“Lauren werd in de familie onthaald als een gouden ei. Ze is vernoemd naar Lauren Bacall (Amerikaanse actrice en model, red.). Ik moest veel moeite doen voor een eerste kind. Toen ze er eenmaal was, waren de emoties navenant. Lauren was een paar dagen oud toen we haar uit het moederhuis mee naar huis namen. Ze sliep in een wiegje naast ons bed. Ik heb scherpe herinneringen aan die eerste momenten. Lag ze in die wieg, dan stapte ik uit bed, keek haar aan en dacht: mijn god, dit is voor de rest van mijn leven, hier raak ik nooit meer vanaf. (lacht) Ik ervoer een enorme verantwoordelijkheid. Zo overweldigend, zo verpletterend.

“Lauren en Morgane, mijn twee dochters, hebben mijn leven rijker gemaakt. Ik heb hen gewezen op het belang van mondigheid, ambitie, het uitbouwen van een eigen, zelfstandig leven. Dat het ook kinderen zijn van gescheiden ouders heeft heel lang op me gewogen. Dat weet Lauren.

“Natuurlijk is de echtscheiding een van de moeilijkste momenten uit mijn leven. Je bezorgt er veel mensen verdriet mee. Je leert iemand kennen, je wordt verliefd, je trouwt, je krijgt kinderen en nadien zijn er allerlei factoren die op je leven inwerken. Invloeden van buitenaf, jobs, vrienden... Lopen de wegen uiteen, dan moet je eigenlijk eerst op de tanden bijten, hopen dat tijd raad brengt, dat die wegen weer samenkomen. Konden die wegen in mijn huwelijk weer samenlopen? Opgelet, dit zeg ik echt wel met respect naar de levens die mijn ex-man en ik nu leiden, maar misschien wel, ja.

“Een mens heeft weinig vat op het leven. Ik denk er vaak over na, maar een helder antwoord vind ik niet. Maar dat het uit actie en reactie bestaat, dat weet ik wel. In een van de allerlaatste gesprekken die ik met mijn moeder voerde, net voor ze stierf, zei ik: ‘Mama, als jij wegvalt, dan houdt het voor mij ook op.’ Dat heb ik letterlijk gezegd. Maar zie mij hier zitten met mijn dochter.

“Ik ben een trotse moeder. Lauren was bijzonder zenuwachtig voor de auditie voor Studio Tarara, zei ze me destijds. Net zoals ik ook bijzonder zenuwachtig was bij de allereerste uitzending van VTM, dertig jaar geleden. Maar dan zag ik de eerste aflevering van de serie, hier thuis, samen met haar vader, en is het mooi om te zien dat ze overeind blijft tussen al die ervaren acteurs. Het is een nieuw speelveld voor haar, net zoals het dat ook voor mij was. Is de cirkel rond? Ik denk het wel.”