Van klein appartement naar brede loft: zo doe je dat

Ze droomden ervan om samen in een loft te wonen, maar waarom je broek scheuren aan een kant-en-klare lege doos als je evengoed zelf muren kan slopen? Dus werden de zoekcriteria bijgesteld en stootten Kristoff en An-Sofie al snel op een appartement op de bovenste verdieping met zicht over het Albertpark. “Het is een van de eerste appartementsblokken die Léon Stynen in Antwerpen heeft gebouwd. Zijn ontwerp berust een beetje op de principes van Le Corbusier: het gebouw rust op kolommen waardoor je vanaf de straat, via de collectieve gelijkvloerse verdieping, een doorzicht op de gemeenschappelijke tuin hebt.

“Het complex sprak ons onmiddellijk aan”, zegt Kristoff. “Aanvankelijk leek het ons zalig om te wonen in een soort van penthouse dat boven het park uittorent”, vult An-Sofie aan. “Maar toen bleek dat ook het appartement op de vierde verdieping te koop stond, wisten we eigenlijk vanaf het eerste moment dat dit het was. Het klinkt misschien als een downgrade, maar hier zit je bij wijze van spreken ín de kruinen van de bomen in plaats van dat je er overheen kijkt. Het zorgt voor een intiemere sfeer.”

Met het park vooraan en de gemeenschappelijk tuin achteraan was al snel duidelijk dat ze hier het loftgevoel – openheid en veel licht – waar ze naar op zoek waren, konden creëren.

Sloopwerk

En gesloopt werd er. De huidige woonkamer en keuken alleen al bestonden uit zes kleine aparte ruimtes. Kristoff: “Het was eigenlijk een heel klassiek appartement waar op het eerste gezicht bijzonder veel werk aan was. Daarom heeft het ook best lang te koop gestaan. Het heeft ­misschien in ons voordeel gespeeld dat we daar doorheen konden kijken. Meteen nadat we het appartement bezocht hadden, hebben we op café in tien minuten het basisplan uitgetekend.”

En dat plan was simpel: geen muur bleef overeind, op één steunmuur na. Omdat het eenzame stukje binnenmuur wat verloren stond in de open ruimte, werd er een centraal blok met boekenschappen van gemaakt. Wat wel behouden bleef, zijn de originele elementen, zoals het visgraatparket en de klassieke plafondlijsten. An-Sofie: “Ik denk dat iedereen mij gek zou ­verklaren, maar ik wilde die moulures eerst weg. Ik was bang dat het contrast met het minimalistisch ontwerp van de keuken te groot zou worden, maar uiteindelijk kreeg elke zone in het appartement net daardoor zijn eigen sfeer.”

Om duur maatwerk zoveel mogelijk te ­vermijden, bouwden ze zelf een keuken met een eenvoudig ontwerp dat bestaat uit gepleisterde muurtjes. Die werden ingevuld met open tabletten uit steigerhout, en toestellen gerecupereerd uit de vorige keuken. Kristoff: “De mortex-afwerking van het keukenblad geeft dezelfde geveegde en gestructureerde look als tadelakt, een pleistermateriaal uit kalk dat je vaak ziet in Marokko. Het steigerhout is een budgetvriendelijke ­oplossing voor als je toch graag wil werken met massief hout.”

Extra laag

De invloed van Kristoffs werk bij Vincent Van Duysen sluimert onvermijdelijk door in het appartement. De zoektocht naar simpliciteit en natuurlijke materialen werd ook hier gehanteerd door het toepassen van consequente ­ontwerpdetails en een uniform materialenpalet doorheen het hele appartement.

Kristoff: “We gebruikten mortex en steigerhout in de keuken, maar ook in de badkamer. Ik vind het ook belangrijk dat bijvoorbeeld de dikte van het keukenblad dezelfde is als die van de zitbank aan het raam. En dat de uitlijning van bepaalde hoeken precies goed zit. Ik ben daar misschien wel een freak in.” (lacht)

Wat de renovatie dan toch anders maakte, is dat ze nu zelf bouwheren waren. Ze hadden dus de kans om er nog een extra, persoonlijke laag aan toe te voegen.

“Je merkt in het meubilair en de objecten meteen de invloed van ons beiden”, zegt Kristoff. “Veel meubels zijn erfstukken en telkens wanneer we samen op reis gaan, zoeken we een fysiek aandenken voor in ons interieur.”

Maar er was ook ruimte voor spontaniteit. Met leuke details als resultaat. De verwarmingsbuis – die door de verdiepingen heen loopt maar verstopt zat in de muur – lieten ze zichtbaar, pal in het midden van de leefruimte, in plaats van ze om te leiden.

“In de weg staat ze zeker niet. We hebben de buis omkleed met hangplanten. Zo scheidt ze nu de ruimtes, zonder dat we aan openheid inboeten. Het is trouwens iets dat je wel vaker ziet in echte lofts. Reden te meer om het te laten staan.” (lacht)