Tv-pionier Paula Sémer (93): "Oud zijn is een fulltime job"

Paula Sémer heeft een zeer gevuld leven gehad dat bijna een eeuw overspant. Ze presenteerde op de radio, acteerde en was één van de leading lady's in de pioniersjaren van de televisie. Ze doorbrak taboes met spraakmakende programma's over seksualiteit, anticonceptie en borstkanker.

"Bijna 94 jaar is een heel lange tijd. Soms denk ik, ben ik nu echt zo oud? Want vanbinnen heb ik het gevoel dat ik nog altijd een jong meisje ben, maar ja, het omhulsel is oud. Ik word minder en minder mobiel, ik hang veel van andere mensen af. Dus ik zit wel vaak thuis. Dan kan ik gewoon aan vroeger denken. Dat deed ik vroeger niet, want ik moest altijd bezig zijn en iets doen. Dat heb ik niet meer. Ik kan zo rustig zitten te kijken. En dan komen de herinneringen naar boven."

"Wat mij gelukkig maakt, is dat ik altijd aan de mooie dingen terugdenk. Privé, maar ook professioneel. Ik heb de heropstart van de radio mogen meemaken, de Duitsers waren nog maar net weg, en die radio startte opnieuw. Dan heb ik de start van de televisie mogen meemaken. Ik heb veel miserie gekend, maar ook veel voldoening."

Sémer is elke dag bezig met de dood. "Iedere dag, denk ik, dit is de laatste keer... ook over dit onthaal in "De rotonde". De voldoening is nu dat ik dit nog heb aangekund en aangedurfd." En ze durft nog veel. Zoals een nieuw salon kopen en misschien leert ze nog een nieuwe taal. Ze gaat ook nog elke dag om boodschappen en kookt haar eigen potje. "Mijn dokter zegt dat ik een vrouw ben die nog projecten heeft. Dan vraag ik, dokter, welke projecten? Dan begint hij op te sommen wat er op het internet verschijnt." 

Soms loert de eenzaamheid om de hoek. "Het is nooit treurig. Het is constateren: ik ben eenzaam. En dan zeg ik, neen, je bent alleen. Ik ben getraind in het afscheid nemen. Als je zo oud bent zoals ik, valt de ene dierbare na de andere weg. Ook mensen die jonger zijn dan ik."

Ze heeft moeten leren alleen te zijn. "Ik was nooit alleen. Toen mijn partner nog leefde, genoot ik van het alleen zijn. Ik ging alleen in het bos wandelen, want mijn man deed dat niet graag. Maar als ik nu alleen in het bos wandel, dan weet ik, ik kom thuis en het is daar doodstil en donker en daar is niemand. Ik heb het grote geluk dat ik drie vriendinnen heb in de building waar ik woon en dat ik een conciërge heb, die een kopje koffie bij mij komt drinken. Daar heb ik wel behoefte aan, ja." 

Ze heeft nergens spijt van. "Ik heb het allemaal gehad. Ik heb nooit iets betreurd, ik heb dat niet. Alles liep zoals het moest en zoals ik mijn leven in handen wou houden. Ik ben daarin geslaagd. Ik heb het allemaal gekend, ook het moederschap. Ik zou wel willen terugkomen. Ik vind dat een mens meerdere levens zou moeten hebben. Maar ik heb mij altijd zo ingeleefd in de levens van andere mensen, dat ik het bijna zelf ervaren heb." 

Voor haar dood heeft ze alles al geregeld, maar toch maakt ze zich ongerust. "Als ik daarover begin, komt de strijdvaardigheid weer naar boven. Dan maak ik mij kwaad. De wetten zijn goed in België, maar ze worden altijd slecht toegepast. Ik heb documenten ondertekend, maar dat volstaat niet altijd. Ik heb het bij mijn broer gezien. Ik zie wat ik zie in mijn omgeving. Mensen lijden nog veel nutteloos. Medische hardnekkigheid enzo. Ik ben daar niet zo gerust in. Ik wil waardig sterven en als het kopke niet meer mee wil, zeker."

Beluister hier het volledige interview in "De rotonde" met Paula Sémer, waarin ze vertelt over haar jeugd, haar tijd bij radio en televisie, haar strijd als feministe, hoe ze borstkanker overwon, haar huwelijk, het moederschap en hoe ze op oudere leeftijd opnieuw verliefd werd: