Nu ik weet dat Hanne danst, heb ik wat jeuk als Hanne ankert

Sinds drie weken rek en strek ik mij op dinsdagavond. Samen met een handvol dames van veertigplus laat ik mij gewillig fileren op een geel geleend matje in een woonkamer in de stad. De eettafel gaat opzij, de T-shirts worden nog eens extra goed in de broek gepropt ter voorkoming van blote buikschaamte, kelen worden geschraapt en, sterk afhankelijk van het karakter van elkeen, kan het puffen, kreunen of in stilte lijden beginnen. 

Ik zit in die laatste categorie: ik geef geen kik met uitzondering van een flauwe opmerking, zo af en toe. Laten we zeggen dat een groep van uitsluitend dames me al eens naar humor doet grijpen. Zie het als wettige zelfverdediging. Soit, de strakste staat vooraan en deinst er niet voor terug zich telkens weer te mistellen zodat zowat elke pilatesoefening langer aangehouden dient te worden dan eerst gedacht. Enig sadisme is haar niet vreemd en zo heb ik het graag.

Ooit was ik erg sportief. In mijn herinnering lag ik elke dag in een zwembad, speelde niet onaardig volleybal, armworstelde ik onbevreesd en maalde ik vrolijk kilometers in een veld. Misschien was ik wel bezeten. Misschien zat er zelfs een topsporter in mij. Vandaag stel ik vast dat net die prestaties uit het verleden een blok aan mijn been zijn. Een mentaal blok. Want o, wat wás ik goed, en o wee, wat bén ik slecht. Ploetersporter. Spreidstanden als deze verlammen en leiden zo goed als altijd tot nietsdoenerij. Vraag maar aan Joke.

Schijn van neutraliteit

En dan is daar Hanne danst. Ik heb werkelijk niets met ballet en weinig met Hanne. Ze presenteert Het Journaal en meer hoef ik eigenlijk niet van haar te weten. Van geen enkele nieuwslezer, trouwens. Het zal me worst wezen welke dromen, partners of ergernissen ze hebben. Een anker heeft de schijn van neutraliteit als plicht. Mijn gedacht. Nu ik weet dat Hanne danst, heb ik wat jeuk als Hanne ankert. Maar, en vaak en dus ook hier, is wat erop de ‘maar’ volgt het belangrijkste: Wat. Een. Prestatie. Van plank naar balletdanseres in een jaar. En hoe.

Ik zie de pijn op haar gezicht wanneer ze weer maar eens op die verdomde tippen moet staan. Niet klagen, niet zeuren, misschien eens schaapachtig kijken, meer niet. Ik zie de angst van het niet durven falen en hoe dat het falen net in de hand werkt. De rugzak vol van een gemankeerd toekomstbeeld. Ik zie bovenal volharding. Doorpakken, doorbijten. Lelijke bobbels op de voeten, blessure, kinderchantage: et alors? Wat had gekund, een leven als balletdanseres, verlamt niet maar stuwt haar net vooruit. 

Pilates, here I come! Bij elke rek voel ik me jonger, steviger en krachtiger en na elke sessie beloof ik plechtig aan mezelf er volgende week weer te staan. Behalve deze week dan, want de lerares is op reis. En sorry dat ik die les van twee weken geleden geskipt heb. Dat was dan weer de schuld van mijn partner.

Hanne danst, dinsdag om 21.15 uur op Canvas.