Waarom het land plat gaat: “De regering heeft geen flauw benul van wat wij doen”
Het land gaat opnieuw plat. Maar waarom precies? Deze stakers leggen uit waarom ze het werk neerleggen. ‘Als de economie goed draait, zou iedereen mee moeten genieten.’
Erik Jorens (48), havenarbeider in Antwerpen (ABVV)
“Ik werk al 22 jaar in de haven en mijn loonbriefje is sinds 1997 met nog geen 200 euro gestegen. De laatste acht jaar heb ik geen enkele opslag gekregen, behalve de indexering. Maar de index houdt geen rekening met de stijgende energie- en brandstofprijzen. Je moet vandaag al met twee goed verdienen om rond te komen.
‘De regering heeft er geen flauw benul van wat wij in de haven doen’
“Havenarbeid is zwaar werk. Je werkt in ploegen en moet er altijd staan, terwijl we weinig werkzekerheid hebben. Als een boot niet inscheept, of als het weer niet meezit, dan weten we soms pas op de dag zelf hoeveel werk we hebben. Zonder werk vallen we terug op de werkloosheidsuitkering. In onze sector krijgen we nooit een loonopslag. Mijn collega’s van de logistiek werken tegen het minimumloon, voor sommigen is het vijf voor twaalf. Vandaag staken we allemaal samen, uit solidariteit. Alle havenarbeiders leggen 24 uur lang het werk neer.
“Ik hoop dat de regering zal inzien dat we niet akkoord gaan met hoe ze bestuurt. Als beslissingen over ons loon nu eens genomen werden door mensen die ons werk kennen, maar de regering heeft geen flauw benul van wat wij doen. De haven groeit elk jaar, de grote multinationals boeken hoge winsten. Waarom mogen wij dan niet meer verdienen? Uiteindelijk zorgen de arbeiders voor de winst.”
Meer lezen: Nationale staking op 13 februari: hier kunt u hinder verwachten
Sophie Maes (30), administratief medewerker bij Volvo Cars Gent (ABVV)
“Voor alles staak ik, voor alle negatieve dingen die tegenwoordig in het nieuws komen. Ik denk vooral aan mijn toekomst en aan de toekomst van mijn kind. Waar onze ouders en grootouders voor hebben gevochten, daar moeten wij nu ook voor vechten. Er moet altijd maar langer en langer gewerkt worden, voor minder pensioen.
“De loonmarge is maar 0,8 procent. Ze zeggen dat de koopkracht stijgt, maar dat zie ik toch niet. Met twee verdieners vind ik het nu al krap. Mijn kosten zijn hoger dan een paar jaar geleden: gas, elektriciteit, televisie, maar ook mijn boodschappen. Een volle winkelkar kost al snel 100 euro. Het minimumloon is maar 9,8 bruto per uur, ik kan me niet voorstellen dat mensen daarvan hun rekeningen kunnen betalen. Een kleine indexsprong voel je dan amper.
“Wat heeft de regering wel gedaan voor ons? Ik kan niets bedenken. Ze geloven hun eigen leugens, ze vertellen van alles, maar zien niet wat er echt aan de hand is. Ze zitten in hun eigen hoekje en luisteren niet naar ons. Daarom vind ik ook de klimaatmarsen belangrijk, zodat ze eens zien dat de jeugd er ook echt mee bezig is. De staking moet een keerpunt zijn, we tonen dat het zo niet verder kan.”
‘Ze zeggen dat de koopkracht stijgt, maar dat zie ik toch niet. Met twee verdieners vind ik het nu al krap’
Andree van Voorst Vader (41), klankvrouw en geluidsmonteur bij VRT (ACOD)
“Bij de VRT leeft erg de vraag naar respect voor elke werknemer. De stress en de tijdsdruk liggen hoog, en het is knokken voor vaste contracten. Ik heb zelf pas na vier jaar een vast contract gekregen. Vandaag zijn er jonge mensen die al zes jaar in een interimstatuut zitten. Dat de regering toelaat dat er interimkrachten in haar eigen overheidsdiensten werken, vind ik een heel slechte zaak. Met zo’n onzeker statuut kun je geen huis kopen of een gezin starten. De VRT moet grenzen stellen aan haar personeelskosten, omdat we telkens minder subsidies krijgen.
‘Openbare diensten zoals de media en het openbaar vervoer zijn belangrijk voor de toekomst. De regering mag daar gerust wat meer in investeren’
“Alle contractuele werknemers hebben een lagere jaarlijkse opslag gekregen, zodat er minder ontslagen moeten vallen. Bij de klankploeg reizen veel mensen nu graag mee naar het buitenland om een extra vergoeding te krijgen. Voor sommigen is die echt nodig om genoeg te verdienen.
“Mijn werkdag is zeker drukker dan een aantal jaar geleden. Vroeger monteerde ik enkel voor het journaal, nu is dat ook voor de radio en online. Het alternatief is dat ze ons werk outsourcen, maar dat wil ik niet. Wij willen gewoon dat onze eigen ploeg van technici op de nieuwsdienst vergroot, want we willen samen innoveren. Openbare diensten zoals de media en het openbaar vervoer zijn belangrijk voor de toekomst. De regering mag daar gerust wat meer in investeren, in plaats van alles te privatiseren, zoals bij Proximus.”
Renild Van Laer (57), kassierster bij Delhaize (ACV)
“Wie gaat het hier nog tot zijn 67 jaar volhouden? Een hele dag aan de kassa zitten of bakken optillen in de rayons, dat is fysiek zwaar werk. De lonen in de distributiesector zijn absoluut te laag. Van een opslag willen de bazen niet weten, want dan moeten de producten in de winkel misschien duurder worden. Zo moeten wij telkens flexibeler zijn. We moeten nu alle taken doen: kassa en rayons. We werken van 6 uur ’s morgens tot 20 uur ’s avonds. Natuurlijk maar acht uur per dag, maar dat is moeilijk in te plannen qua gezinsleven.
‘Als de economie goed draait, zou iedereen mee moeten genieten’
“De huidige regering is mee verantwoordelijk voor onze lage lonen. Als de economie goed draait, zou iedereen mee moeten genieten. De kleine mens draait nog te vaak op voor de kosten. Ik zou willen dat iedereen ten minste een paar procentjes krijgt, niet slechts de 0,8 procent van vandaag.
“Ze hebben het over maaltijdcheques als compensatie, maar ik vind dat pure verbloeming. Maaltijdcheques helpen tijdelijk om de koopkracht te verhogen, maar voor een pensioen tellen ze niet mee. Zo houd je na een fulltime loopbaan van meer dan 40 jaar maar 1.250 euro pensioen over.
“Ik heb er geen zicht op hoeveel collega’s gaan staken in de supermarkten, want veel werknemers zijn bang. De lonen zijn al zo laag en veel collega’s hebben maar een deeltijds contract, zodat ze gewoon geen dag kunnen missen.”
Jorn Hanssens (54), bagageafhandelaar bij Aviapartner (ACV)
“De regering heeft de mond vol van ‘jobs, jobs, jobs’, maar niemand kijkt naar de kwaliteit van die jobs. Op de luchthaven begrijpt iedereen dat we flexibel moeten zijn, maar het moet op mensenmaat blijven. Wij werken in shifts: vroeg, laat of nachtwerk. Elke maand hebben we een ander uurrooster, bij de concurrentie is dat zelfs elke twee weken. Ik kan een dag op voorhand gebeld worden om de volgende dag in te vallen voor een collega om 5 uur ’s morgens.
‘De regering heeft de mond vol van ‘jobs, jobs, jobs’, maar niemand kijkt naar de kwaliteit van die jobs’
“Vandaag zijn flexicontracten gunstig voor de werkgever, terwijl die een prijs zouden moeten hebben. De regering moet dat indijken. Jonge collega’s gaan door een lijdensweg van interimcontracten naar tijdelijke contracten, die tot vier keer verlengd worden, om tot slot een vast contract te krijgen van slechts 20 uur per week. Dan kom je aan een loon van 1.400 euro per maand, als je tenminste overuren doet om dat inkomen wat bij te spijzen.
“Ook voor het einde van de loopbaan heeft de regering haar beloftes van werkbaar werk niet waargemaakt. Ik heb al twee keer op rij de mogelijkheid om vier vijfde te werken aan mijn neus zien voorbijgaan. Ik ben nu verplicht om tot mijn zestigste voltijds te werken op het tarmac, anders krijg ik maar een halftijds pensioen. Ik moet dus langer werken voor een lager pensioen. Dat geloof je bijna niet.”