Op 21 maart werd bij Marjan borstkanker vastgesteld. “Een jaar eerder zei de gynaecologe aan het eind van een onderzoek: ‘Ik voel een bolletje in je borst.’ Ik schonk er geen aandacht aan , ook omdat ze zei: ‘Het zal wel niets zijn.’ Dit jaar zei ze: ‘Ik zou voor alle zekerheid toch maar een echografie laten nemen.’ Ik heb er nog weken laten overgaan, ik was er totaal niet mee bezig. De ochtend waarop ik voor de echo naar het ziekenhuis trok, zei ik al lachend tegen Wouter: ‘Wie weet kom ik terug met kanker.’”

Na de scan merkte Marjan meteen dat er wat scheelde. “De radioloog fronste wel erg diep. Ik heb dan nog een mammografie laten maken en een biopsie laten nemen. Toen het resultaat kwam via een telefoontje, ben ik erg rustig gebleven. Ik heb Wouter gebeld en ben in de bibliotheek informatie gaan opzoeken”, vertelt ze. “Later, toen ik te horen kreeg waar ik voor stond, werd het me wel te veel. Na de operatie bleek ik ook nog chemobehandeling te moeten ondergaan. Dat was een klap.”

“Hoe verschrikkelijk het ook is, het gaat over”

De chemobehandeling zit er intussen op, Marjan begint nu met bestralingen. Ze blijft er enorm rustig bij. “Je hebt er geen grip op. Dus ik blijf kalm en geloof dat het goed komt. Ik gebruikte dat zinnetje vroeger al in moeilijke situaties. Het werkt altijd, net als een ander zinnetje dat ik de afgelopen maanden heb opgepikt: ‘This too shall pass.’ Hoe verschrikkelijk het ook is, het gaat over. Ideaal om tegen jezelf te herhalen op momenten van zelfmedelijden”, lacht ze.

De vooruitzichten van Marjan zijn goed. Ze heeft 95 procent kans om voorgoed te genezen, maar niets zal ooit nog zijn zoals voorheen. “Ik kan de draad niet meer oppakken omdat ik zoveel heb meegemaakt. Ik ben vaker bezig met een eindig leven dan vroeger. De dood was tot voor kort iets vies, ik durfde daar niet naar kijken. Nu heb ik dat wel moeten doen.” Haar lot heeft ze aanvaard. “Door de dood in de ogen te kijken, gaat de angst weg. Ik ben er niet meer bang voor, ik heb het aanvaard.”

“Waarom zou ik huilen omdat ik over twee jaar misschien dood ben?”

Wat het moeilijker maakt om de dood te aanvaarden, zijn haar kinderen. Joshua is acht, Otis amper vijf. “De oudste weet wat kanker en chemo is, de jongste niet. Hij begrijpt niet dat ik ziek ben als ik gewoon thuis in de zetel zit. ‘Ze is helemaal niet ziek, ze moet toch niet hoesten’, zei hij onlangs nog.”

Hoewel Wouter en Marjan er alles aan doen om hun kinderen uit te leggen wat er juist aan de hand is, blijven ze met veel onbeantwoorde vragen zitten. “Als ik huil omdat het over enkele jaren met mij gedaan kan zijn, snappen ze dat niet. ‘Wat is dat toch met jou’, vragen ze dan. Eigenlijk hebben ze gelijk. Waarom zou ik huilen om de mogelijkheid dat ik over twee jaar misschien dood ben?”