The Streets in de AB: Mike Skinner, wil je volgend jaar opnieuw ons valentijntje zijn?

Met Mike Skinner weet je nooit. Hij is te eerlijk om enthousiasme te faken, en wanneer drugs en alcohol hem in een slechte stemming brengen kan hij een schabouwelijke show neerzetten. Zijn set op Pukkelpop 2004 noemde hij zijn ‘slechtste optreden aller tijden’. Onze recensent moest dan weer synoniemen voor ‘fantastisch’ en ‘geweldig’ googelen om niet steeds in herhaling te vallen in zijn review van The Streets op Rock Werchter 2009. Mike Skinner ging zijn laatste Belgische show met The Streets op Pukkelpop 2011 gespeeld hebben, was het niet van de storm.

Hij stond daar op Valentijnsavond, na tien jaar afwezigheid, op een verhoogje op het podium van de AB. Zwart trainingspak aan, kopje hooligankort en een pint in de hand. Waarheden spuwend, meedogenloos maar vol liefde. Skinner, het was té lang geleden. So let’s put on our classics and we’ll av a little dance, shall we?

In het eerste kwartier vuurden Skinner en zijn strakke begeleidingsband – onder meer een gitarist, bassist, drummer en twee mc’s die véél beter kunnen zingen – vijf songs van zijn debuutplaat Original Pirate Material af. Tijdens het tweede nummer, ‘Let’s Push Things Forward’, sprong Skinner al van het podium en baande hij zich al rappend een weg door het publiek. Hij klom een minuut later woedend terug op het podium: ‘If you do that again I’ll fucking punch your head in, mate.’ Iemand had hem onderweg betast. Skinner was ontzet en keerde de hele avond terug naar het incident. Sommigen lachten, misschien uit ongemak, wanneer hij voor de tiende keer sprak over ‘sexual molestation’, maar grappig was het niet. “Ik begrijp nu wat het moet zijn om een vrouw te zijn”, zei hij. Waarna hij de zaallichten aan vroeg en de vrouwen uitnodigde om eens zonder vrees voor losse handjes een nummer lang te crowdsurfen. Op de dromerige tonen van ‘Heaven For The Weather’ lieten meer dan tien vrouwen zich op handen dragen. Een prachtig moment. Skinner vierde met een ad fundum.

Skinner was verder zijn Britse, brute, platte maar lieve zelf. Hij rapte zoals hij sprak en andersom, waardoor het in de AB niet altijd even duidelijk was of hij het publiek aansprak of hij gewoon een nieuwe song had ingezet. Een fijne selectie Skinner-wijsheden: “Ik draaide vanochtend de kraan open en er kwam grijs water uit. Ik wil jullie Belgen er toch eens op wijzen dat dat níét de bedoeling is.” “Je mag naar me kijken, maar stop met staren!” “Je stinkt naar wiet. Kom eens wat dichter, dat ik nog wat aan je kan snuffelen.”

De set zakte even in tijdens de bisronde: de band bracht drie nieuwe, grime-geïnspireerde nummers, maar Skinner sneed elke song na een dikke minuut met wilde handgebaren af. Veel geschreeuw voor niets. De rest van de avond was een genot. Pinten vlogen over een pogoënde massa tijdens ‘Fit But You Know It’, ‘It’s Too Late’ was een onverwacht hoogtepunt, ‘Weak Become Heroes’ had een funky gitaartje en een euforische finale, en tijdens ‘Dry Your Eyes Mate’ pakte iedereen zijn buur eens stevig vast. Mike Skinner, wil je volgend jaar opnieuw ons valentijntje zijn?