COLUMN. Jules Hanot: “De Niels-mania spaart niets of niemand”

De grapjassen van ‘De Ideale Wereld’ amuseerden zich kostelijk op de kap van Niels Destadsbader. Zijn liedjes zijn - dixit Thomas Huyghe - ‘niet bestemd voor mensen met oren’ en zijn vocale kwaliteiten werden vergeleken met die van een geit die op het punt stond om gekeeld te worden. Hoewel ik de ironie en spot van Jan Jaap van der Wal en co. doorgaans kan smaken, stoorde deze gratuite Niels-bashing me toch een beetje. Omdat een populair schermgezicht dat net vijf MIA’s binnenrijfde, moeiteloos Sportpaleizen vult en zich de best verkopende Vlaamse zanger ooit mag noemen, het niet verdient om als een onbenul te worden weggezet door een paar hautaine intellectuele paljassen.

Jules Hanot - Column

Niet dat ik zo’n fan ben van het Wonder uit Deerlijk. Verre van. De kans is miniem dat ik ooit één van zijn cd’s in huis haal of op één van zijn optredens word gespot. Er zijn zelfs dagen dat ik met heimwee terugdenk aan de tijd dat ik hem slechts af en toe tegen het lijf liep. Vluchtige en toevallige ontmoetingen op Ketnet met een overijverige wrapper die bijkluste als schlagerzanger, Oli de la Fayette in ‘Amika’ en Prins Dagmar Koningswens in ‘De Elfenheuvel’. Een licht hyperkinetische spring-in-’t-veld die naar verluidt hoog scoorde bij gibberende bakvissen, maar mij, gezien ik het doelpubliek toch lang ontgroeid was, totaal onverschillig liet en dus amper stoorde. 

Tot de ver-van-mijn-bedshow dichterbij kwam, omdat hij ook op de ‘grote-mensentelevisie’ verscheen. Hij zong zijn hoogste lied in ‘Steracteur Sterartiest’, was een jaartje de onhandelbare Pim in ‘Familie’ en mocht als de aan voetbal en meisjes verslaafde Ronaldinho meespelen met caféploeg ‘F.C. De Kampioenen’. Niet slecht voor een twintiger die, dacht ik toen, vanzelf wel uitgerangeerd zou worden zodra een nieuw appetijtelijk tieneridool zijn opwachting maakte. Een monumentale inschattingsfout waarmee ik tot op heden nog bijna dagelijks word geconfronteerd. Het ambitieuze Nielske dat minstens evenveel van de camera’s hield als zij van hem, was immers niet zinnens om te verdwijnen, maar mikte resoluut op de top. 

Hij verkaste naar VTM dat meteen de rode loper uitrolde voor de blozende tafelspringer. De zender maakte de jongeman zo alom­tegenwoordig dat vluchten moeilijk zo niet onmogelijk werd. Hardwerkend en leergierig zoals het een West-Vlaamse zelfstandige betaamt, perfectioneerde en commercialiseerde hij zijn talenten in programma’s die, in tegenstelling tot zichzelf, alweer bijna vergeten zijn, en manifesteerde hij zich steeds nadrukkelijker als multi-inzetbare coming man. Hij gaf geen krimp naast rariteit Gerard Joling in ‘K3 Zkt K3’, hij mocht zowel ‘De Wensboom’ als ‘Dance As One’ presenteren en speelde professioneel de joviale gastheer in onnozele BV-spelletjes met van de pot gerukte titels als ‘Is Er Wifi In Tahiti?’ of ‘Ligt Er Flan Op De Mont Blanc?’. 

Die doorgedreven aanwezigheidspolitiek maakte van melkmuil Nielske niet enkel een zelfbewuste Niels, maar ook de golden boy die hij altijd wilde zijn. Zijn muziekcarrière loopt als een lier, hij zetelt al een tijd in de jury van ‘Belgium’s Got Talent’ en mocht als top-BV naast grande dame Birgit Van Mol en Maarten Breckx de honneurs waarnemen op het Gala van de Gouden Schoen. Bovendien staat zijn balboekje voor jaren eivol, zodat te vrezen valt dat de Niels-mania nog lang niet is uitgewoed. 

Niels wordt onstuitbaar voortgestuwd door een perfect geoliede marketingmachine met onder meer manager/broer Kevin en de virtuoze Miguel Wiels aan de knoppen. Slim en geduldig boetseerden zij het goudhaantje tot een altijd beleefde met twee woorden sprekende modelvedette. Geen rebelse tafelspringer, maar een sympathieke handelsreiziger in goede luim en vrolijke deuntjes. De minutieus voorgeprogrammeerde chouchou van Vlaanderen die als de ideale schoonzoon van - bijna - iedereen zonder te biechten de absolutie kan krijgen.

Het lucratieve eindproduct van het gestaag groeiend bedrijf Destadsbader is zo hot, dat zelfs sceptici als ik zich eraan dreigen te verbranden. De Niels-mania spaart immers niets of niemand. Het is een revanche die kan tellen, want sinds Niels overal opduikt, spoken oorwurmen als ‘Verover mij’, ‘Jij bent van mij’ en ‘Skwon meiske’ ook onophoudelijk door mijn hoofd. Om dat leed te verzachten, besloot ik - het motto if you can’t beat them join them indachtig - het fenomeen voortaan positief te benaderen.

De naakte feiten hebben immers ook hun rechten. Die vertellen het waanzinnige succesverhaal van een knaap die, ondanks een afwijzing op het conservatorium, weigerde zijn showbizzdroom op te geven. In de overtuiging dat de aanhouder wint, bleef hij met bewonderenswaardige volharding knokken. Tot hij de status van Vlaamse superster bereikte en - zoals Tom Boonen Johan Museeuw opvolgde - helemaal klaar lijkt om als een Koen Wauters 2.0 de scepter van zijn idool over te nemen. Zo’n indrukwekkend parcours verdient, zelfs van de grootste criticasters, geen neerbuigend cynisme, maar oprechte bewondering en diep respect. Bij dezen.

VTM maakte de jongeman zo alomtegenwoordig, dat vluchten moeilijk zo niet onmogelijk werd.