Op de afsluitende 1.000 meter eindigde de 24-jarige Vosté in 1:10.06 als veertiende. De afstandsoverwinning ging naar de Nederlander Kjeld Nuis in 1:07.80, voor de Rus Pavel Kulizhnikov en de Noor Havard Holmefjord Lorentzen. Kulizhnikov veroverde na 2015 en 2016 zijn derde wereldtitel in de sprintvierkamp. Hij werd op het podium vergezeld van de Japanner Tatsuya Shinhama (tweede) en Nuis (derde).

Bij de vrouwen ging het kampioenschap naar de Japanse Nao Kodaira, die de winst op de 1.000 meter van zondag in een rechtstreeks duel moest laten aan haar naaste rivaal, landgenote Miho Takagi. De derde plaats was voor de Amerikaanse Brittany Bowe.

Er was niet veel nodig voor het nieuwe Belgische record, dat Vosté zondag in de boeken liet bijschrijven. Na de weinig indrukwekkende 500 meter (35.77) was 1:11.4 al voldoende geweest.

In tegenstelling tot eerdere races toonde Vosté tegen de Zuid-Koreaan Joon So Noh voldoende agressie. Als een van de weinigen was hij zondag sneller dan zaterdag. En dat met start en finish in de relatief ongunstige buitenbaan. Met 1:10.06 tekende hij voor een aanvaardbaar einde van een teleurstellend toernooi.

Vosté was ronduit ontevreden over de 1.000 meter van zaterdag en de 500 meter van zondag. De andere twee afstanden konden ermee door. Met vier goede afstanden was een plek in de top twaalf mogelijk geweest. “Misschien wel, maar ik had alleszins zestiende willen worden”, verklaarde de schaatser. Die zestiende plaats zou hem al een startbewijs voor het WK sprint van 2020 in Hamar opgeleverd hebben.

Door twijfel aan het materiaal was Vosté mentaal niet in beste doen. De training liep niet zo lekker. Waren zijn schaatsen wel optimaal afgesteld? “Dat dacht ik een dag voor de WK sprint. Dan sta je al met 1-0 achter.” Uiteindelijk veranderde materiaalman Daniel Greig niets aan de schaatsen van de beste Belgische sprinter op het ijs. “Maar door die twijfel was ik mentaal niet in mijn beste doen.”