“Er heerste die lentedag, 24 mei 2014, een verschrikkelijke stilte in het Joods Museum”, zei de federaal magistraat. “Het was een vragende stilte, een drukkende stilte. Een stilte die ook heerste in het metrostation Maalbeek, op 22 maart 2016, in de lokalen van Charlie Hebdo, in januari 2015, of in de straten van Parijs op 13 november 2015.”

Al die aanslagen, die op het Joods Museum inbegrepen, waren immers het werk van dezelfde groep mensen, aldus Bernard Michel. “Gevormd in dezelfde mal, met dezelfde haatgevoelens en bloeddorstigheid. Het is onze taak ervoor te zorgen dat dergelijke aanslagen niet meer plaatsvinden, en als ze plaatsvinden, de daders te vinden en te bestraffen.”

Zes dagen na de aanslag, op 30 mei 2014, werd hoofdverdachte Mehdi Nemmouche opgepakt.

Opluchting

“We hebben toen een zekere opluchting gevoeld, omdat we vreesden voor nog meer aanslagen, in de stijl van Mohammed Merah”, ging de federaal magistraat verder. “Hij was niet bekend in België maar zijn profiel was uiteindelijk hetzelfde als dat van zovelen anderen die naar de jihad waren vertrokken, in Afghanistan, Irak, Somalië of Syrië. Het maakt die mensen niet uit waar ze heen gaan, zolang ze een plaats vinden om hun haat bot te vieren. Alleen zijn onze straten nu die plaats gevonden.”

“De stilte die heerste in het Joods Museum vindt nu zijn echo in het stilzwijgen van Mehdi Nemmouche, die weinig interesse toont in zijn eigen proces”, klonk het verder. “Hij beloofde grote verklaringen maar toonde alleen misprijzen voor de slachtoffers. Naast hem is er Bendrer die liegt of zich verschuilt achter zijn slecht geheugen maar beiden zijn even laf. Waar zij zwijgen, moeten wij de juridische waarheid bovenhalen. En dat gaan we doen, in alle objectiviteit, zonder haat of vrees.”