Een lijst met eretitels die langer is dan de lijst met zijn familieleden: het overlijdensbericht van Tony Souveryns bulkt van de functies. Allemaal hebben ze te maken met eenzelfde passie, het basket. Tony was onder meer sportleerkracht, bondscoach, directeur van de basketliga, docent aan de Vlaamse trainersschool en topsportcoördinator basketbal.

“Toen zijn actieve basketcarrière op zijn 33ste afliep, is hij jeugdtrainer geworden bij Ambiorix Tongeren”, zegt zijn weduwe Anne-Marie Bruyneel. “Als coach heeft Tony alle rangen doorlopen, van de laagste provinciale afdelingen tot de eerste klasse van het basket en zelfs de nationale ploeg. Tony had een goede vakkennis, maar hij was vooral een uitstekend pedagoog en didacticus.”

Niet voor niets noemden ze hem de trainer-teacher: als Tony sprak, luisterden zijn spelers. Als geen ander kon hij zijn visie en tactiek overbrengen. “Hij beschikte over een autoritaire, krachtige stem. En misschien wel het belangrijkste: hij had geduld”, zegt Anne-Marie. “Het was zijn ambitie om elke speler op een hoger niveau te brengen. Hij was veeleisend maar rechtvaardig.”

Koorknaap

Tony Souveryns was licentiaat lichamelijke opvoeding en kinesitherapie, een dubbel diploma waarvoor vroeger slechts één studie vereist was. Met een vader die directeur was van het lager onderwijs in het Onze-Lieve-Vrouwecollege in Tongeren stond het in de sterren geschreven dat hij zou gaan lesgeven. Toch combineerde Tony zijn job als sportleerkracht in de middelbare school van het Tongerse college aanvankelijk met een bijbaan als kinesist in Hasselt. Daarnaast speelde hij op hoog niveau basket bij Ambiorix Tongeren.

“Zijn eerste sport was nochtans voetbal - dat had hij opgepikt bij de KSA”, zegt Anne-Marie. “Toen Tony in het college zat, is hij in de schoolbasketploeg terechtgekomen. Daar gooide hij als bezieler en als spelverdeler meteen hoge ogen. Nadat hij met zijn ploeg nationaal kampioen was geworden in de scholencompetitie, mocht hij internationale wedstrijden spelen.”

Het is in die periode dat Anne-Marie haar latere man leerde kennen. “We kruisten elkaar op weg naar school. Hij woonde in de Kielenstraat, ik passeerde daar op weg naar mijn school, het atheneum. Tony zat in de Grieks-Latijnse en zong in het knapenkoor, dat zijn vader leidde. Hij was de oudste van zes broers, die allemaal een instrument moesten leren spelen. Tony koos voor viool. Maar zijn hart lag bij het basket, net als zijn broers. Op een bepaald moment speelden ze met vijf broers in dezelfde collegeploeg.”

Een jaar nadat Tony naar Leuven was gegaan voor zijn studies, vertrok Anne-Marie naar Luik om er te gaan studeren. “Tony kende een wervelend studentenleven, inclusief presesverkiezingen. Maar hij was altijd geslaagd. Eigenlijk zagen wij elkaar alleen tijdens de weekends. Meestal had Tony dan een wedstrijd. Bij een thuiswedstrijd ging ik kijken, maar ik had niets met basket - eigenlijk ben ik niet zo sportief. Tony heeft mij alle regels moeten uitleggen.”

Pannenkoeken en taartjes

Zijn grootse successen als coach behaalde Tony in het begin van de jaren negentig bij Leuven. “Maar zijn mooiste overwinningen dateren van de periode voordien, toen hij trainer was in Houthalen. Daar heeft hij het team van derde naar tweede en later ook naar eerste klasse gebracht, met overwinningen tegen het destijds grote Racing Mechelen”, zo herinnert Anne-Marie zich. “Tony was een winnaar, een sportman in hart en nieren. Zelfs als we met vrienden gingen tennissen, kon hij niet begrijpen dat ik niet achter elke bal aanholde.”

In 1993 werd Tony bondscoach van de Belgian Lions, een job die hij vier jaar met veel overtuiging deed. “Hij moest toen veel naar het buitenland, maar elke avond kreeg ik een telefoontje”, zegt Anne-Marie. “Tony was een lieve, fijne man. Ik heb hem altijd moeten delen met het basket, maar zo was hij. Ik heb hem nooit anders gekend. Alle redenen waren goed om naar een match te kunnen gaan kijken. Zelfs wanneer we in de tuin zaten te genieten, keek hij op zijn horloge: ‘Stoort het als ik even naar die of die match ga?’

Blijven plakken deed Tony niet: hij was snel terug thuis en meestal was hij dan bij de bakker langsgeweest voor een taartje. “Hij kon ook erg genieten van de tijd die hij met Katherine doorbracht. Vader en dochter gingen samen naar school en wanneer ze ‘s avonds thuiskwamen, hadden ze honger. Dan bakte Tony pannenkoeken en wanneer ik rond zes uur thuiskwam, stond het eten op tafel.”

Tony was een familieman. Elke zondag ging hij bij zijn ouders langs om een aperitief te drinken. Zijn broers waren er dan ook, met hun kinderen. Het gespreksonderwerp bij uitstek was uiteraard het basket: wie had gewonnen, wie had verloren, wie had een goede match gespeeld? Toen Tony’s ouders overleden, was hij het die als oudste broer de rol van pater familias op zich nam en maandelijkse familiebijeenkomsten organiseerde.

Beenmerg

Tony overleed aan de gevolgen van de ziekte van Kahler, een zeldzame kanker die het beenmerg aantast. Twee jaar geleden doken de eerste symptomen op. “Zijn ziekte was niet onmiddellijk levensbedreigend”, legt Anne-Marie uit. “Tony heeft zonder problemen twee celtransplantaties ondergaan. Hij was voor 97 procent genezen, maar in die kleine drie procent bleef de ziekte woekeren.”

Tot twee weken voor zijn dood was Tony nog op de been en deed hij thuis de boodschappen. Een geplande ziekenhuisopname om een geknelde zenuw te behandelen, bleek echter Tony’s afscheid. Voor hij een prik kon krijgen, overleed hij - de ziekte had hem te veel in zijn greep.

Op zijn overlijdensbericht staat het rekeningnummer vermeld van One Team Against Cancer, een initiatief om jongeren met kanker opnieuw aan het sporten te krijgen.