Naesen: “Niemand reageerde toen Stybar en Van Avermaet wegreden” - Teuns: “Ik doe dit graag” - Van Aert: “Benen net niet goed genoeg”

“We hebben een goeie koers gereden met de ploeg”, zei Oliver Naesen, kopman van AG2R. “Silvan Dillier, Stijn Vandenbergh en ik zaten de hele dag goed vooraan. Ik ben zelf meegegaan toen het een eerste keer brak. Ik zat in de ‘match’, kan je zeggen, maar de keerzijde is dat je daarmee ook krachten verspeelt. Ik zit met één frustratie: toen die zes met Stybar en Van Avermaet wegreden na de val van Benoot pakten ze eigenlijk maar 50 à 100 meter. Dat is niet veel, maar het is wel tegen de besten van de wereld. Niemand reageerde eigenlijk nog, ik ook niet. Het deed pijn op dat moment, maar dat is geen schande. Mijn benen waren goed, maar niet om te winnen.” (BA)

Vijfde. Niet op Waalse, wel op… Vlaamse grond. Wie de Omloop niet zag, zal het amper kunnen geloven. Maar ja, Dylan Teuns (27) reed een dijk van een wedstrijd. “Dit smaakt naar meer. Ik doe dit supergraag.”

Gulzig dronk hij in de Ninoofse Onderwijslaan van een blik cola. En was het tussen de slokken door toch even naar adem happen. Of hij dit verwacht had? “Eerlijk?”, keek Teuns ons lachend in de ogen. “Ik wist dat ik goed was. En dat ik met deze benen in staat zou zijn om de finale te rijden. Bij de twintig beteren, laat ons zeggen. Maar bij de vijf besten? Neen, dat had ik niet verwacht. In die zin heb ik mezelf verbaasd vandaag.”

Op de Molenberg al voelde Teuns dat hij zijn verwachtingen zou overtreffen. “Een cruciaal moment in de wedstrijd.” Eenmaal mee voorop, hield hij goed stand op Muur en Bosberg. “Maar in zo’n Vlaamse koers komt het natuurlijk vooral aan op positioneren. Net dát was me onderweg een paar keer minder gelukt, waardoor ik op lastige stroken plaatsen moest goedmaken en zo kostbare krachten verspilde. Dat bekocht ik in de finale tegen mannen met extra volume en jaren ervaring op de teller zoals Stybar en Van Avermaet. De percentjes om de rest echt de baas te zijn smolten weg vanaf de Muur. Ik probeerde dan nog zo zuinig mogelijk de laatste vijftien kilometer door te komen.”

Hoe geweldig ook de positie waarin Teuns zich bevond, winnen bleek een onmogelijke opdracht. “Eerst gaf Lutsenko er een serieuze snok aan. Hij zette me al op het tandvlees. Toen Alexey werd gegrepen, viel het even stil. ‘Wie nú nog de punch heeft en gaat, maakt een grote kans’, wist ik. En ja… ’t Was Stybar, hé. Hij versnelde op het ideale moment. Pakte vijftig meter. Niemand die het gaatje nog toe kreeg. Ik probeerde het nog wel even, maar er zat geen snee meer op. Ik moet dus tevreden zijn.”

Teuns hééft iets met de Omloop. In 2010 won hij de juniorenversie, in 2014 werd hij tweede bij de U23 na Dimitri Claeys. En nu dit. Smaakt het naar meer? “Zeker, ik doe dit enorm graag. Hier zit toekomst in, denk ik. Dit jaar rijd ik nog de E3 BinckBank Classic. De Ronde van Vlaanderen voorlopig nog niet. Normaal werk ik na Parijs-Nice en Milaan-Sanremo via de Ronde van Baskenland naar de Waalse klassiekers toe. Maar… dat kan misschien veranderen.” (JDK)

Voor Wout van Aert was de Omloop zijn eerste koers in het shirt van Jumbo-Visma. De drievoudige wereldkampioen in het veld kon zich een paar keer tonen op de voorposten, maar de échte finale kleuren zat er niet in. “Soms is de verklaring simpel: om echt mee te spelen waren mijn benen net niet goed genoeg vandaag”, aldus Van Aert. “Maar dat is ook niet heel verrassend, natuurlijk. Dit was mijn eerste koers en op zich ben ik wel nog tevreden. Ik kon nog sprinten om een ereplaats en ik heb wel vertrouwen getankt, want ik ben toch lange tijd bij de sterke mannen kunnen blijven. Op de Berendries kreeg ik het moeilijk en vooral de Muur was er voor mij te veel aan. Maar ik ben zeker niet teleurgesteld over mijn prestatie. Bovendien zag ik een sterke Jumbo-ploeg. De val van Teunissen was jammer, anders zaten we diep in de koers nog met drie ploegmaats voorin.”