Zilver voor Cynthia Bolingo op EK indoor: ‘Knettergek. En nu morgen voor een tweede medaille gaan’

Wàt een thriller was dat vanavond in de Emirates Arena in de finale van de 400m. In de tribune wisten de Belgian Cheetahs, de aflossingsvriendinnen van Cynthia Bolingo, niet meer waar kruipen van de spanning. Trainster Carole Bam zat op haar knieën, de handen voor het gezicht van ongeloof. Allemaal wilden ze zó graag dat het goud voor Bolingo was. Helaas - één honderdsten van een seconde scheelde het. De Zwitserse Léa Sprunger finishte in 51.61, Bolingo in 51.62. Met het blote oog kon je het niet zien. Bolingo lag languit op de piste, wachtend op het verdict. “Ik wist écht niet wie had gewonnen. Ik heb alles gekruist wat ik kon kruisen opdat ik het zou zijn... Maar ik heb geen reden tot klagen: ik ben vice-Europees kampioene. Mijn eerste internationale medaille als senior.”

Met als toemaatje weer een nieuw nationaal record. Waanzinnig. De Brusselse kwam met een persoonlijk record van 52.70 naar Glasgow. Dat was al een stuk sneller dan de tijd waar ze het jaar mee is begonnen: 54.47. Met andere woorden: op twee maanden tijd werd de 26-jarige atlete 2.85 seconden sneller op de 400m indoor.

Tóch zat Bolingo nog met gemengde gevoelens. Veel dichter dan één honderdste kan je niet komen. “Knettergek eigenlijk. Op voorhand heb ik niet gedacht aan het podium of aan chrono’s... Maar als je dan toch in die finale staat, dan ga je toch geloven dat die medaille erin zit, dan weet je dat alles mogelijk is.” 

Bolingo, die in baan 5 was ingedeeld, kan zich niets verwijten. Ze streed voor wat ze waard was. Letterlijk. Toen de Litouwse Serksniene tot twee keer toe kwam duwen, stond Bolingo pal. No pasaran. Niemand kwam erlangs. Op Sprunger na dan. “Ik wilde mijn positie niet afstaan en goed maar, want ik merkte dat er wel wat tikjes zijn uitgedeeld.”

Bam keek goedkeurend toe. Alles wat ze haar pupil had opgedragen, werd tot in de puntjes uitgevoerd. “Eigenlijk moest ik hier niets doen,” zei ze daarnet. “Het is alsof ik met vakantie ben (lacht). Cynthia is echt een volwassen atlete geworden. Ik moet haar niet meer zeggen: ‘Doe dit of doe dat’, ik moet geen ijs gaan halen voor haar of zeggen dat ze moet opwarmen. Neen, ze heeft het helemaal begrepen. Ze doet haar job. Ik heb de indruk dat het succes van het EK in Berlijn (waar de Belgian Cheetahs vierde werden en zij zelf de halve finale van de 400m bereikte, red.) haar veranderd heeft. Ze heeft een hele gedaanteverandering ondergaan.”

Cynthia Bolingo ziet een ander keerpunt: het verlies van haar tewerkstellingscontract als topsporter in december 2017. “Paradoxaal genoeg heeft me dat aan het denken gezet. Financieel moest ik me voorheen nooit zorgen maken, nu moest ik zien of ik het einde van de maand wel zou halen. Ik besefte dat ik orde op zaken moest stellen. Ik stelde me de vraag: waarom doe ik aan topsport? Voor erkenning? Voor glorie? Voor de anderen? Of voor mezelf? Zo ben ik gaan inzien hoe belangrijk sport in mijn dagelijkse leven is, wat mij dat heeft bijgebracht. Ik heb daarna keuzes gemaakt. Ik was bereid om elke opoffering te doen die nodig was.” Zo laste Bolingo een sabbatjaar in haar studies van politieke wetenschappen in. Ze wou alles op alles zetten.

Vanavond kreeg ze loon naar werken, met een zilveren medaille. Feesten, dat zat er nog niet in, zei ze met een knipoog. “Klopt, dat doe ik morgenavond wel, met een tweede medaille.” Met de Belgian Cheetahs staat Bolingo inderdaad voor een tweede uitdaging: ze zijn naar Glasgow gekomen met het uitgesproken doel om met de 4x400m aflossingsploeg op het podium te staan. Bolingo start morgen als eerste loper, gevolgd door Hanne Claes, Margo Van Puyvelde en Camilla Laus als slotloper, zo bevestigde Bam zopas.

“Het was aandoenlijk hoe al die meisjes mee zijn komen kijken,” genoot de coach. “Terwijl ze morgen toch een finale moeten lopen. Dat bewijst wat voor een dream team ze zijn. Emotioneel ben ik nu zelf ook even kapot. Echt, ik dacht dat ze goud had, ik had het haar zo gegund. Ze heeft me verbaasd.” Bolingo kon van haar kant haar trainster niet genoeg bedanken. “Dat zij met mij hier de kamer deelde, heeft een groot verschil uitgemaakt. Ze staat me elke dag bij, kent me door en door en vindt de juiste woorden om te zeggen wat ik moet horen. En geeft me de rust en concentratie wanneer ik die nodig heb. Haar impact was echt heel groot.”

Bolingo heeft zich ook niet laten opjagen. Ze heeft bewust de hele dag alle contact met de buitenwereld vermeden. Geen sociale media, geen websites: ze wilde zich geen bijkomende druk op de hals halen. “Ik heb me aan mijn gewone routine gehouden. Het is niet omdat het een finale is dat ik me anders moet voorbereiden, dacht ik. Maar natuurlijk waren de zenuwen groter dan anders. Wat wil je? Gelukkig dat ik tijdens de presentatie even een dansje kon doen. Dat ontspant me. Gelukkig maar. (lacht)” Even ontspannen en dan weer opladen. Nieuwe afspraak morgenavond om 21u40, met de Cheetahs.