Brusselse MR rebelleert tegen Didier Reynders

Het rommelt steeds luider bij de Brusselse MR. Een select groepje liberalen trekt naar de lijst van Alain Destexhe, die zich vorige week afscheurde van de MR. Hij wil zich profileren langs de rechterzijde van de liberalen. Hoofdbrekens voor Didier Reynders dus, de kopman van de Brusselse afdeling, die ook zelf met de vinger gewezen wordt. Twee van de dissidenten, Aymeric De Lamotte en Victoria Vigneral, verweten hem vorige week nog te veel met zijn eigen carrière bezig te zijn.

Reynders wil altijd alles, klinkt het. Ook nu heeft de ambitie uitgesproken om Brussels minister-president te worden, eiste hij de Brusselse lijsttrekkersplaats voor de Kamer op, en kandideerde in de tussentijd voor het voorzitterschap van de Raad van Europa. Het doet denken aan 2014: toen was hij kandidaat-minister-president, lonkte hij naar een benoeming als Europees commissaris, en nam hij uiteindelijk een federale ministerportefeuille aan.

De kritiek op Reynders is allesbehalve nieuw, maar zwol wel aan na de desastreuze verkiezingen in oktober. De MR wist in Brussel slechts twee burgemeesterssjerpen te veroveren en werd her en der uit de coalitie geslingerd. Veel partijgenoten keken daarbij nadrukkelijk in de richting van Reynders: hij zou zich te weinig bezighouden met de Brusselse federatie. Daardoor had hij te laat in de gaten dat op links Ecolo en PTB flink winst zouden boeken. “MR heeft de boot van het groene verhaal helemaal gemist", zegt politicoloog Dave Sinardet. "En Reynders straalt ook niet meteen groene ambitie uit.”

Ook een scherper profiel op rechts is voor de partij niet evident. Alain Courtois, toen eerste schepen in Brussel-Stad, trok in 2018 naar de kiezer met een campagne die lijkt op wat Destexhe nu doet. Het draaide uit op een mislukking, Courtois trok sindsdien de deur van de politiek achter zich dicht.

Dat wijst op nog een ander probleem, zegt Jean Faniel van het politiek onderzoekscentrum Crisp: "Wie kan het stokje van Reynders overnemen?" Weinigen in de MR kunnen bogen op zoveel ervaring, nog minder kunnen zowel regioneel, federaal als Europees uitgespeeld worden. In de top van de partij valt de bloedarmoede op.

Olivier Chastel bleek als voorzitter te weinig gewicht in de schaal te werpen en moest in aanloop naar de verkiezingen plaats ruimen voor Charles Michel. Anderzijds werd een hele reeks ministers - Hervé Jamar, Jacqueline Galant, Marie-Christine Marghem - te licht bevonden voor het betere politieke kunst- en vliegwerk. Ook in Brussel zelf is er een tekort aan echte boegbeelden.

'Dissidentie is nooit goed'

"We moeten er niet om liegen. Ik ga niet zeggen dat alles goed gaat", klinkt het bij Boris Dilliès. Hij is een van de leidende figuren bij de Brusselse MR. Meteen na de verkiezingen trok hij in Le Soir aan de alarmbel: de partij moest dringend het geweer van schouder veranderen en wakker worden. Ook voor Reynders was hij scherp. Zijn uitstraling en potentieel zijn weliswaar een troef voor de Brusselse afdeling, "maar we hebben er niets aan als die troef niet wordt uitgespeeld", klonk het.

Toch heeft Dilliès weinig begrip voor partijgenoten die nu overstappen: dat is veeleer uit persoonlijke frustratie dan omwille van Reynders of de lijn van de partij, zegt hiij. "Dissidentie is nooit goed. Maar in het Frans hebben we een uitdrukking: wie zijn hond wil verdrinken, zegt dat hij hondsdolheid heeft."

Bovendien zijn onder de vertrekkers eigenlijk geen ronkende namen te vinden, vult Faniel aan. "Reynders zal zich pas zorgen maken eens er bekende parlementairen of schepenen afhaken.”