Annemiek van Vleuten wint enkele maanden na kniebreuk de Strade: “Ik heb mijn beloning beet”

Al vroeg in de wedstrijd namen Boels-Dolmans, voor titelverdediger Anna Van der Breggen, en Mitchelton-SCOTT de wedstrijd in handen. Anja Longyka en Chiara Perini waren de aanstokers van de vroege vlucht en al snel sloten Jelena Eric en Ilaria Sanguineti aan. Maximaal reden ze 35 seconden bij elkaar, maar het was nog vroeg in de wedstrijd en op de tweede van acht grindstroken werden de vluchters opgeraapt door wat restte van het peloton. De koers werd hard gemaakt en op de vijfde strook vormde zich een nieuwe kopgroep met Marianne Vos, Lucinda Brand en Marta Bastianelli. Dat was niet naar de zin van het peloton, al snel werden de vluchters bij de lurven gevat. 

Het werd een slijtageslag, op 15 kilometer van de finish reden nog elf rensters op kop, onder hen wereldkampioene Van der Breggen, Chantal Blaak en Van Vleuten. Die laatste, numeriek in het nadeel tegen het sterke blok van Boels-Dolmans, plaatste haar aanval op 12 kilometer van de meet en soleerde, ondanks weerwerk van Van der Bruggen, naar de zege. 

Het is voor Van Vleuten de eerste zege na de kniebreuk die ze eind september opliep op het WK in Innsbruck. Vandaag reed de wereldkampioene tijdrijden pas haar tweede wedstrijd van het seizoen.

Annemiek Van Vleuten brak haar knie op het WK in Innsbruck, waarna haar een lange revalidatie wachtte. “Ik dacht dat de Strade te vroeg kwam”, verklaarde de wereldkampioene tijdrijden. “Maar vorige week deed ik vertrouwen op in de Omloop (vierde) en ik hoopte op een plek op het podium. Nu win ik, dat is meer dan ik gehoopt had.”

“Dit is één van mijn favoriete koersen. Over die mythische wegen en met aankomst op de Piazza del Campo, magisch. Mijn revalidatie de voorbije maanden was heel hard en ik had nooit gedacht dat ik hier nu al dit niveau zou halen. Ik heb hier heel hard voor getraind. Dat kan iedereen zien op mijn Strava. Er waren momenten dat het meer harken dan fietsen was, maar nu heb ik mijn beloning beet. Ik ben nog niet helemaal de oude, maar ik win hier wel en dat is fantastisch.”

Van Vleuten zat op het eind in de tang, met slechts één ploegmate en een stevig blok van Boels-Dolmans. “Ik wist dat ik niet te lang mocht wachten met mijn aanval. Anders zouden zij het spel beginnen spelen. Dus moest ik vroeg aanzetten en dat loonde. Ik had veel kracht in de benen, sloeg meteen een mooi kloofje en toen was het gewoon hard blijven trappen naar de finish.”