Het verhaal van ‘Country House’: de hit die de ziel uit Blur zoog

De tekst was een vrolijke sneer naar hun gewezen platenbaas David Balfe (“a professional cynic whose heart’s not in it”), die de ratrace en zijn gebrek aan succes spuugzat was. Amerikaanse grungebands bleven de toon ­aangeven, dus verkocht hij zijn label Food Records in 1994. Met de opbrengst verkaste hij naar het platteland. Om metéén daarna te zien hoe zijn ­poulains van Blur mee aan de wieg stonden van de britpop-explosie. Balfe zag miljoenen aan zijn neus voorbijgaan.

Ook frontman Damon Albarn beleefde zijn eerste existentialistische crisis toen ‘Country House’ de allereerste nummer 1-hit van Blur werd. “Ik had meteen spijt van die song”, vertelde de frontman ons in 2003. “Ik fixeerde me te erg op het schrijven van een hit. Mijn hart zat er niet in. En dan schrijf je, welja, ‘Country House’.”

Op 14 augustus 1995 werd The battle of britpop beslecht. Een boksmatch waarbij twee Britse bands uit een verschillende gewichtsklasse tegen elkaar uitkwamen. In de hoek van de working class bevond zich Oasis, uit Manchester. In die van de middle class: Blur, uit Londen. De broers Gallagher brachten de single ‘Roll With It’ uit, op krék hetzelfde ogenblik als ‘Country House’. 

Het was een van de meest bespottelijke vetes ooit. Op het hoogtepunt van de britpopgekte lieten Blur en Oasis zich door hun labels overhalen tot een battle die door tabloids werd opgeklopt tot de ‘Strijd van de Eeuw’. Albarn betreurt tot op vandaag dat hij zich voor die kar liet spannen. In de Blur-rockumentary No Distance Left to Run (2010) legt hij evenwel uit hoe dat kwam. “In die periode nam Noel Gallagher me altijd in de zeik. Dat deed toen écht heel veel pijn. Oasis gedroeg zich als de pestkoppen die ik op school heb moeten verdragen.”

Blur zou de veldslag winnen: ‘Country House’ kwam binnen op één, ‘Roll With It’ op twee. Maar de oorlog wonnen de Gallaghers. Hun langspeler (What’s the Story) Morning Glory verkocht veel beter dan The Great Escape. Vreemd genoeg lijkt Blur naar die Oasis-classic te verwijzen in ‘Country House’: ‘He’s got morning glory and life’s a different story’. Albarn: “Dat was gewoon een fuckin’ ongelukkig toeval. Hun album was nog niet eens af.”

Pijnlijker nog: met ‘Country House’ werd ook de neergang van Blur ingezet. Bassist Alex James schreef in zijn autobiografie dat Albarn het gevoel had dat ‘Country House’ de ziel uit Blur had gezogen. Maar ook uit hém. Overal waar de frontman kwam in Londen, hoorde hij Oasis: zaakvoerders zetten die expres op, om hem te stangen. Albarn nam eind 1995 dan maar de vlucht naar IJsland, wég van alle britpopwaanzin.

Erger verging het gitarist Graham Coxon, die in de clip van ‘Country House’ gestalte gaf aan een oversekste melkboer. Achteraf schaamde hij zich zo diep voor die boerenleute, dat hij ons op Pukkelpop zou toevertrouwen dat hij “bij de ­platenfirma ei zo na van de zesde verdieping uit het raam was gesprongen”. Een teken aan de wand. Coxon worstelde dermate met zijn populariteit, dat hij zich steeds vaker afzonderde en steeds meer ging drinken. Tot hij in 2002 uit de band werd geflikkerd. Geen moment te vroeg: “Mijn alcoholisme was nog erger dan mijn psychische problemen. Ik was veranderd in a nasty, bitter piece of work.”

Hoe hij de gekte overleefd heeft? Door de stadsdrukte in te wisselen voor “a house, a very big house in the country”.

O, de ironie.