Zeven jaar ten onrechte beticht van moord: waarna het nooit meer goed kwam met ‘Farid le Fou’

Farid Bamouhammad wordt op 9 december 1967 geboren in het Franse Saint-Dizier als jongste in een gezin van zeven kinderen. Zijn vader is een in 1955 overgekomen Marokkaan. Bamouhammad zette hem in zijn latere autobiografie neer als alcholicus die zijn moeder sloeg en zijn broers verplichtte te stelen. Op zijn vijfde verhuist het gezin naar Charleroi. Twee jaar later zit de kleine Farid al in een home.

“Ik begreep de beslissing van de jeugdrechter niet”, schrijft hij. ”Mijn vader was gewelddadig, het was ik die werd gestraft.”

Misdaadscholen

Courrières, Wezembeek-Oppem, Brasschaat, Kasteelbrakel: Bamouhammad beweert in elk van die instellingen te zijn geconfronteerd met pedofiele verzorgers. En de reactie daarop, onder de jongens: “Wie de grootste stommiteiten uithaalde, kreeg het meeste respect. Zo werkt het. Dit zijn misdaadscholen. Tachtig procent van wie er opgroeit, belandt in de gevangenis. Justitie heeft me gemaakt zoals ik ben.”

Die gekke bijnaam achtervolgt Bamouhammad al sinds zijn veertiende. Hij krijgt die initieel opgeplakt vanwege zijn snelheid als straatvoetballer. De lugubere bijklank komt er als hij wordt beticht van de roofmoord op een bejaarde vrouw in haar appartement met een cutter.

“Zeven jaar lang heb ik niets anders gedaan dan mijn onschuld uitschreeuwen”, schrijft hij. “Uiteindelijk is de moord opgehelderd. De dader was een zigeuner die in hetzelfde gebouw woonde als het slachtoffer. Men is mij dat gewoon komen zeggen, zonder een woord verontschuldiging.”

Marc Dutroux

De valse betichting heeft de jeugdrechter doen besluiten om hem uit handen te geven. Zijn tocht langs homes wordt er een langs gevangenissen, onder meer die van Bergen: “De directeur daar dronk, moedigde het gebruik van geweld aan. Hij liet een gedetineerde reparaties uitvoeren bij hem thuis. Die gedetineerde heette Marc Dutroux. De directeur gaf later een positief advies voor zijn vervroegde vrijlating, met de gevolgen die we kennen.”

Hijzelf komt in 1993 vrij. Hij wordt verliefd op Nathalie. Zij verklaart haar heroïneverslaving door een groepsverkrachting. Het stel vestigt zich in Schaarbeek. Op 7 juli 1994 meent Nathalie tijdens een wandeling een van haar verkrachters te herkennen. Bamouhammad schrijft: “Hij probeerde mij er nog van te overtuigen dat het niet waar was. Hij was bang, alsof hij wist dat hij ging sterven. Ik trok m’n wapen en schoot ’m dood.”

Enkele dagen later meldt de echte verkrachter zich bij de politie. Hij verkiest de gevangenis boven het moment waarop Farid le Fou inziet dat hij de verkeerde heeft vermoord.

Gijzelingen

In 1997 wordt Bamouhammad door het assisenhof veroordeeld tot 13 jaar cel. De familie van Nathalie meent dat er beter geen contact is, nu zij is bevallen van zijn dochter. Bij een eerste penitentiair verlof trekt Bamouhammad in januari 2005 met een granaat en een pistool naar zijn schoonouders. Zeven uur lang houdt hij hen, Nathalie en zijn dochter gegijzeld, waarna de situatie zich verplaatst naar het Quick-filiaal in Drogenbos. Daar presenteert hij zijn eis. Een Magic Box.

Twee dagen na zijn arrestatie verklaart hij zijn handelen in een open brief: “Eindelijk. Voor de allereerste keer heb ik haar haar badje kunnen geven.”

Hij doet de gijzeling nog eens over in 2005, als bij een volgende penitentiair verlof de hele buurt rondom het centraal station in Brussel moet worden geëvacueerd.

Hij ondernam hongerstakingen, ontketende cipiersstakingen, droeg zelfbewust het predicaat van onhandelbaarste gedetineerde van het koninkrijk. Zijn levensles van de bijzondere jeugdzorg in de jaren 80. Zaterdagnacht overleed Farid Bamouhammad op de afdeling palliatieve zorgen van het Sint-Elisabethziekenhuis in Ukkel aan de gevolgen van kanker.