“Veel slachtoffers van 22 maart bleven tegen de muren oplopen”
Of het werkelijk een gevolg is van zijn hongerstaking of een toevallig samenvallen, kan voer voor discussie blijven, maar zaterdag kondigde Charles Michel de publicatie aan van de voor de slachtoffers van 22 maart erg belangrijke wet. En dus stopte Philippe Vandenberghe met z’n hongerstaking.
Hoe voelt het om 25 dagen op water en sapjes te hebben geleefd?
“Dat valt eigenlijk best mee. Ik voel me goed. Ik zie straks m’n dokter. Ik ga vooral proteïnes innemen, zodat ik snel weer kan aansterken. Ik ontving de brief van de premier zaterdagavond terwijl ik op m’n vaste plek aan de teminal zat, waar op 22 maart een van de bommen is ontploft. Ik had nog twee andere eisen, maar daarvoor ga ik nu maar via gerechtelijke weg procederen. Ten gronde was dit wat wij met onze organisatie V-Europe wilden horen. Ik ben naar een eetstandje in de terminal gestapt voor een kleine cake. Die heeft erg gesmaakt, mag ik wel zeggen.”
Wat beloofde premier Michel precies?
“Heel veel mensen die 22 maart blijvende verwondingen hebben opgelopen en recht hebben op een uitkering wegens gedeeltelijke invaliditeit voelen zich bedot door de Gerechtelijke Geneeskundige Dienst. Die moet je een zogenaamd BOBI-cijfer toekennen (Officiële Belgische Schaal ter bepaling Invaliditeitsgraad, ddc). Het systeem dateert nog van de laatste oorlog, toen men massa’s dossiers snel afgehandeld moest zien te krijgen. Er is veel veranderd, sindsdien. Als ik mezelf als voorbeeld neem, hoor ik minstens 28 procent invaliditeit toegekend te krijgen. De onderzoekende artsen hebben er 20 van gemaakt. Maar er zijn ergere gevallen dan ik. Die een 8 kregen, terwijl ze blijvend doof zijn.”
“De huidige wetgeving voorziet geen enkele procedure om beroep aan te tekenen tegen het BOBI-cijfer dat ze op je plakken. We hebben dit probleem al bij herhaling aangekaart, onder andere in de parlementaire commissie. Er is op 18 juli 2017 een wet gestemd, maar nog altijd niet gepubliceerd. Volgens de brief die ik kreeg gaat dat nu heel snel gebeuren. We zitten in volle voorbereiding van de herdenking van drie jaar 22 maart. Het lijkt ons gewoon fijn om eens een ceremonie te kunnen organiseren zonder dat wij voortdurend politici moeten lastigvallen hierover.”
Kreeg u een verklaring waarom de wet anderhalf jaar op zich liet wachten?
“Nee, maar dat is het nu net. De politieke wil was er wel, daar twijfelde ik niet aan. Het punt is dat men denkt dat, eens de wet is gestemd, het probleem vanzelf weg is. Heel veel slachtoffers van 22 maart bleven tegen de muren oplopen met het eindeloze corresponderen met verzekeringsmaatschappijen. Laat ons het zo stellen: het kostte Gandhi een hongerstaking van eenentwintig dagen om het Britse rijk te doen plooien. Om in België een anderhalf jaar geleden gestemde wet in het Staatsblad te krijgen, moet je rekenen op vijfentwintig dagen (lacht).”
Jullie organiseren vandaag ook een witte mars.
“Met nabestaanden van de Bende van Nijvel. 11 maart is in heel Europa een herdenkingsdag voor slachtoffers van terrorisme. We stappen samen van het Jubelpark naar het monument voor de slachtoffers van 22 maart aan het Schumanplein, omdat we willen laten zien dat justitie in beide zaken z’n werk niet heeft gedaan.”
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
