Celien Hermans valt 30 kilo af dankzij een maagoperatie: “Eindelijk kan ik weer de trap op zonder buiten adem te zijn”

Dertig kilo’s zijn er al af bij Celien sinds ze in september een vermageringsoperatie onderging. “Ik koos voor een gastric sleeve-ingreep”, vertelt ze. “Daarbij maken ze van je maag bij wijze van spreken een smalle mouw. Ik zou het direct opnieuw doen, al is het echt wel hard geweest.”

Na zo’n ingreep moet je je hele leven aanpassen. Mensen zeggen weleens dat een operatie de gemakkelijkste weg is om te vermageren, maar dat is absoluut niet waar. Zeker de eerste weken en zelfs maanden moet je je strikt aan je voedingsschema houden, anders krijg je later moeilijkheden. Maar ik ben heel blij met hoe het gelopen is. Ik had in Geel een fantastisch medisch team en ik ben heel content met de kilo’s die er al af zijn. En hopelijk gaan er nog een aantal af.

Hoe ingrijpend de operatie ook is, de pijn valt mee. Al voelde ik wel dat ze in mijn buik geprutst hadden, natuurlijk. Bij de gastric sleeve-­techniek wordt de buik opgeblazen om voldoende ruimte te creëren om te kunnen werken. Daardoor voel je je de eerste dagen na de operatie echt wel als een ballon. (lacht) Maar buiten de gewone krampen voelde ik weinig pijn.

Heel veel. Ik voel me absoluut fitter en heb meer energie. Ik ben aan het sporten en heb me zelfs al ingeschreven voor de Antwerp 10 Miles. (lacht) Ja, echt. Ik heb me enkele doelen gesteld, maar ik weet nog niet in hoeverre ik die zal ­kunnen realiseren. Maar dat ik als 26-jarige niet meer buiten adem ben als ik de trap op moet, betekent veel voor mij. Ook bij optredens is het handiger, ik raak nu veel vlotter op en van het podium. (lacht)

Op zich was vermageren geen must om zwanger te worden. Maar ik had al zoveel fysieke klachten dat er nog eens twintig zwangerschapskilo’s bij nemen te veel zou zijn. Maar goed, een kindje staat zeker op de planning van Nico en mij. Al is het nog niet voor meteen. Eerst moet mijn gezondheid nog wat stabiliseren. Mama worden zal sowieso al genoeg van mij en mijn lichaam vragen.

Motorisch gezien niet. Ik kan eigenlijk alles wel opnieuw. Mijn been functioneert weer en ik kan weer op mijn tenen staan. Maar ik merk wel vaak een dreigende vermoeidheid. Als ik me forceer, moet ik dat de volgende dag bekopen. Daar zal ik de rest van mijn leven rekening mee moeten houden, dus leer ik daar vrede mee te nemen. Maar kom, met een goede planning lukt het me wel om op tijd te rusten.

Heel goed, dank u. De reacties van onze klanten zijn heel positief en onze naamsbekendheid in de regio wordt almaar groter. Volgende week zitten we zelfs in ‘Huizenjagers’ op VIER. ’t Is te zeggen: ik, niet mijn man. Nico zei: ‘Televisie is niks voor mij, ik word daar te zenuwachtig van.’ Dus ik heb me met plezier opgeofferd. Het was vijf dagen dolle pret met de opnameploeg en de concullega’s.

Ja, en ik ben heel trots op mijn eerste muzikale baby. De mensen die het al gehoord hebben zijn ook heel lovend, dus dat is fijn. Ik heb er met tal van ­mensen ontzettend hard aan gewerkt. Ik bracht ‘Ritme in mij’ in eigen beheer uit, en daar ben ik best trots op. Ook op het feit dat de single vaak gedraaid wordt op de radio, trouwens.

Ja, wij treden geregeld samen op en zijn dan ook goed op elkaar afgestemd. Ik merkte wel dat mama het heel emotioneel vond. Eén van onze nummers is ‘Voor ’t leven voor elkaar’, dat ik ooit voor Moederdag geschreven heb. Ik zei: ‘Mama, ik heb geen cadeautje bij me, maar ik heb wel een liedje gemaakt.’ Dat was in het Engels, maar voor mijn album hebben we een Nederlandstalige versie gemaakt.

(knikt) Goed dat ik de tekst en de muziek een paar weken op voorhand al had doorgestuurd, zodat mama er al wat aan kon wennen. Anders zou de brok in haar keel te groot geweest zijn om te kunnen zingen, denk ik.

‘Huizenjagers’, Maandag t.e.m. donderdag om 19.40 uur op VIER