De kamers waren klaar, de bedden waren opgemaakt. Alles was in gereedheid gebracht op de boerderij van de wel­gestelde, adellijke familie. Toch zullen hun Syrische vrienden er niet gauw onder de lakens kruipen. Nochtans hadden het Syrische gezin met twee kinderen van acht en vijf jaar volgens de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen recht op een visum voor ons land, omdat de Belgische familie hen onder de vleugels zou nemen. Maar Francken blijft weigeren, zelfs nadat de Belgische Staat een dwangsom van 4.000 euro opgelegd kreeg per dag dat de familie ons land niet binnen mag.

“Het zijn mensen met een hart van goud, die veel voor ons land kunnen betekenen”, zegt de oudste van de vijf kinderen van de Belgische familie. Het was zij die de Syrische vader in februari 2014 leerde kennen toen ze met hem een appartement deelde tijdens haar Erasmus in Istanbul. “Een goede toekomst geven aan zijn kinderen, is het enige wat hij wil. Vandaar dat hij met een visum naar Europa wilde komen. Illegaal vluchten via mensensmokkelaars vond hij veel te gevaarlijk.”

“Leg dan maar eens uit dat de bevoegde staatssecretaris hen de toegang tot het land weigert”, zucht haar moeder, die zodanig onder de indruk was van de verhalen van haar dochter over het Syrische gezin dat ze besloot zich mee over hun lot te ontfermen. “Die mensen leven in Aleppo elke dag in ondraaglijke angst. Dat hier mensen voor hun toekomst vechten, is hun enige troost. Wij staan in voortdurend contact met hen via Whatsapp. Hij vertelde me dat hij ons en zijn advocaten dankbaar is, dat ze geen andere keuze hebben dan te blijven hopen. En dat doen wij samen met hen.”

Toch voelt het alsof ze met hun rug tegen de muur staan. “We hebben alles gedaan om de wettelijke weg te volgen, maar zelfs dat volstaat blijkbaar niet voor de staatssecretaris. Onze vrienden een uitweg uit de hel van Aleppo bieden, is het enige wat we voor hen kunnen doen. En toch mag het niet.”